May Day Nederland!

Beste MedeNederlanders,

Van oudsher wordt op 1 mei het Lentefeest gevierd. Sinds 1888 wordt deze dag aangegrepen voor demonstraties om (de rechten van) de werkende mens en ook wel de 'Dag van de Arbeid' genoemd.
Dit jaar roepen wereldwijd verschillende groeperingen op om op 1 mei samen te komen en ons uit te spreken naar onze (zogenoemde) leiders. Door helaas maar al teveel verschillende crises waarin we verzeild zijn geraakt, lijkt de noodzaak hiervoor groter dan die in lange tijd geweest is. De aarde raakt uitgeput en vergiftigd door hoe we ermee omgaan, en wanneer we zo doorgaan is het maar de vraag of volgende generaties nog in een gezond leefklimaat kunnen opgroeien.
Vandaar de mondiale oproep aanstaande 1 mei in dorpen en steden samen te komen om onze bezorgdheid uit te spreken naar de bestuurders die namens ons de koers die we varen bepalen.

Ieder land heeft haar eigen zorgen. Steeds zichtbaarder, voelbaarder, wordt hoe klein onze aarde eigenlijk is. In de jaren 1980 werd Europa opgeschrikt door de kernramp in Tsjernobyl (Oekraïne). Die bleek klein vergeleken bij wat er onlangs in Fukushima (Japan) gebeurde, toen een rits kerncentrales het begaf na enkele hevige aardbevingen. Hoe lang zullen beide gebieden onbewoonbaar blijven en wat zijn de gevolgen in gezondheid voor hun bewoners? De effecten die de rampen op volgende generaties zullen hebben zijn nog amper bekend. Toch pretenderen overheden van over de hele wereld dat kerncentrales één van de beste opties zijn voor het opwekken van onze stroom. De schokkende feiten tonen het tegendeel.

Ondertussen storten geld- en huizenmarkten in. Niet alleen omdat een geldcrisis ingebakken zit in de huidige economische structuren, waar onze regeringen hun beleid op bepalen. De waarde van wàt dan ook kan natuurlijk niet eeuwig stijgen. Ooit zal er een daling komen.
Zo'n tendens wordt versterkt wanneer bedrijven of individuen er uit winstbejag louche praktijken op na houden. Onze huidige kredietcrisis bijvoorbeeld is begonnen met de oneerlijke praktijken die banken als Goldman Sachs erop na hielden. We zijn het daarbij bijna vanzelfsprekend gaan vinden dat ministers ons aanmoedigen om tonnen aan individuele schuld op te bouwen in de vorm van hypotheken, want dat is gezond voor de huizenmarkt. Niet voor jou. Ook een huizenmarkt stort ooit in. Nu bijvoorbeeld. De grote profiteurs zijn de bonzen der woningbouwcorporaties, niet de huizenbouwers zelf en al zeker niet de woningbezitter. Het woord 'woningbezitter' zou pas kloppen wanneer er geen hypotheek op het huis zit. Wie is de werkelijke woningbezitter in dit geval?

Met elkaar gooien we in 'het westen' meer dan éénderde van ons voedsel op onze groeiende afvalhoop. Omdat de vruchtbare bodem uitgeput raakt, zoeken we wanhopig naar technieken om het aanhoudende gerommel in onze buiken te stillen.
"De ogen zien begeriger dan den buuk," zei mijn opa zaliger wel eens.
Hij had een kas in de achtertuin en verbouwde zijn eigen groente en fruit, die onze familie na de oogst vers of ingewekt van hem kreeg.
Hoewel verschillende onderzoeken menig negatief effect toewijzen aan genetische manipulatie van ons voedsel, lijkt het steeds moeilijker te worden natuurlijk verbouwde voeding te vinden. Om nog niet te schrijven over de chemische toevoegingen in ons eten.

Al eeuwen lang kent Europa de twijfelachtige traditie van kolonisatie en bijbehorende slavernij. Afhankelijk van hoe je het woord 'slavernij' interpreteert, zou gezegd kunnen worden dat Europa nog altijd misbruik maakt van (mensen uit) andere gebieden door de Afrikaanse en Aziatische bodem uit te putten en vervuilen ten gunste van onze behoeftes. Coca Cola plaatste zo een fabriek op Indiase bodem, omdat de waterprijs er zo lekker laag is, zodat we hier een relatief betaalbaar glaasje fris kunnen drinken. Ondertussen verwoestijnt India.
Enkele jaren geleden toonde Tony Chocolonely aan dat zelfs Max Havelaar niet kon garanderen dat er geen slavernij te pas kwam aan de productie van hun chocolade en bracht Tony de zogenaamd eerste 'slaafvrije' chocolade in de winkelschappen.

Wanneer het goedkoper blijkt om de productie van onze gewenste waren op eigen bodem te laten plaatsvinden, voeren we een lading arbeiders het Fort Europa in en noemen hen gastarbeiders. Dan ineens blijkt achter iedere geïmporteerde arbeidskracht een mens te zitten en schiet de westerling in een spagaat: Wat te doen met hun 'vreemde' gebruiken, hun andere religie en / of levenswijze? Hadden we verwacht dat na verrichte zaken de arbeider dankbaar terug zou keren naar het land van herkomst? En wilde die blijven, zou hij zich niet aan ons moeten aanpassen? Zoniet, dan openen we er wel een meldpunt voor. Hier zijn we tenslotte gewend dat geld boven de mens staat.

Nu de milieu- en geld-crises voldongen feiten zijn geworden, dienen er maatregelen genomen te worden. De hand gaat op de knip. Om de geldstroom doorgang te laten vinden, besluiten overheden te snijden in datgene wat door hen bestempeld wordt als minder essentieel. De seniore medemens in zogenoemde 'verzorgings'-tehuizen mag gaan betalen voor het eigen washandje, de chronisch zieke moet een eigen bijdrage gaan leveren bovenop de maandelijkse, verplichte zorgpremie. De jongere die opgroeit in een minder stabiele thuisomgeving wordt weer op straat gezet, omdat er stukken minder of geen geld meer uitgegeven wordt aan ondermeer jongerencentra. En wil je nog aanspraak maken op wat extra aandacht, zul je eerst door de medische mallemolen heen moeten om een stempel opgedrukt te krijgen, dat je van je leven niet meer kwijt raakt, maar aan de hand waarvan je alleen nog in aanmerking komt voor je studie-coach en / of een begeleide woonvorm. Totdat ook dáár weer beleidswijzigingen in zullen komen.

Binnen het onderwijs is de onrust de voorbije jaren alleen maar toegenomen. Studeren is opnieuw voornamelijk weggelegd voor de jongeren met welgestelde ouders, die zich nog enigszins de uit de pan gerezen kosten kunnen veroorloven. Presteren heeft het gewonnen van leren, kwantiteit van kwaliteit -en de lesstof wordt meer en meer toegespitst op het klaarstomen van de leerling voor de competitieve arbeidsmarkt. Werden in de vorige eeuw in de economie-lessen nog verschillende vormen onderwezen, tegenwoordig wordt de leerling enkel de kapitalistische variant ervan bijgebracht. Mag dit een vorm van hersenspoelen genoemd worden?

Hoe merkwaardig eigenlijk: De stem dat onze cultuur in gevaar komt door de inmenging van culturen 'van buitenaf,' heeft de opkomst van (extreem) rechts, het nationalisme, groot gemaakt.
In grote tegenstelling daarmee vinden 'we' klaarblijkelijk op dit zelfde moment, dat onze kunst en cultuur maar een linkse hobby zijn, waar in deze tijden van bezuiniging dus beter minder geld in gepompt kan worden. Maar wee, wanneer die Argentijnse import-prinses Máxima publiekelijk beweert dat 'De Nederlander' niet bestaat! Prompt zetten we onze oranje Unox-mutsen op of zingen en masse 'Wij houden van Oranje' door de straten tijdens de wereldkampioenschappen voetbal.
Misschien is het ook maar beter dat er wat minder geld voor kunst en cultuur is: het opent onze ogen voor wie wij zijn door een verfrissende, soms confronterende blik. Wat heeft een op overheersing van het gepeupelte gerichte overheid eraan dat de burger een esthetische spiegel voorgehouden krijgt via een schilderij, een muziek- of een toneelstuk? Beter een amerikaanse sitcom waar je je verstand lekker bij op nul kunt zetten, zak chips in de hand, biertje in de andere.

Ondertussen draait de propaganda-fabriek op volle toeren: Onze media worden (mede) overeind gehouden door commerciële instellingen, die een vinger in de pap eisen van wat ons getoond wordt. Extra nieuwsuitzendingen worden ingelast: 'It giet oan' of niet? Teveel aandacht schenken aan de afschuwelijke situaties waarin landen als Syrië en Noord Korea zich bevinden, schrikt ons consumenten af, zo wijst het onderzoek van de nieuwsbron en hun sponsoren aan. Tenzij we er onze eigen superioriteit in kunnen zien. Het hoofd-item is dus eerder en liever het wekenlang brengen van het 'nieuws' dat er nog steeds geen nieuws is uit het Catshuis.
Ook tonen de reclames ons onze 'nieuwe cultuur', waarin de vrouw haar grijze haren dient te verven en benen moet scheren, omdat ze het waard is, en waarin de farmacie ons vertelt dat er een middeltje voor iedere kwaal te koop is, ons met haar advertenties (bijna) ziek praat. We zouden ze zowat nog gelóven, dat ouder worden en tenslotte doodgaan iets onnodigs zijn geworden.

Er zijn wel zeker onderwerpen die ik nu nog niet genoemd heb, waar jij je op dit moment wel zorgen over maakt, iets wat een ongerieflijke invloed op jouw vrijheid en mogelijkheid tot ontplooiing heeft.
Sinds 17 september 2011 verspreidde de Occupy-beweging zich over de hele aarde. Mensen met ieder hun eigen beweegredenen vonden en vinden elkaar en bundelen hun krachten. Bovengenoemde voorbeelden, aangevuld met jouw eigen punten, brachten hen samen in een gedeeld doel: Op de huidige manier verdergaan zou wel eens het begin van het einde van onze soort op een gezonde planeet kunnen betekenen.
Ook los van Occupy staat 'de burger' steeds vaker op tegen zijn regering. Bijna alle foto's uit dit artikel nam ik tijdens demonstraties die niet Occupy-gerelateerd waren. En de meeste van de genoemde onderwerpen zijn sindsdien helaas allerminst verbeterd, eerder verslechterd.

Op 1 mei aanstaande vieren we wederom de Dag van de Arbeid. Dit jaar slaan vele groeperingen hun handen ineen om als één stem te klinken, omdat we ieder op onze eigen manier, allemaal met onze unieke kijk, vinden dat het tijd is voor verandering. Nu is het moment om serieus aan te pakken wat ons beperkt, ons verziekt, wat een gezonde manier van samen-leven in de weg staat.
Jij weet als de beste wat in jouw dorp of stad, in jouw regio, de invloeden zijn die jullie gezondheid en vrijheid in de weg staan. Daarom zou ik je willen vragen op 1 mei ook jouw stem in jouw woonplaats te laten horen, met je dorps- of stadsgenoten, op jullie eigen (culturele) wijze, in de wetenschap dat op die dag mensen van over de gehele wereld het zelfde doen. Omdat we samen op deze kwetsbare aarde wonen, omdat in zo veel landen vergelijkbare (of nog ergere) vormen van onderdrukking en uitbuiting plaatsvinden. Omdat we als nooit tevoren beseffen dat wij het als wereldburgers sámen zullen moeten doen.

Mocht je zelf niet zo'n organisator zijn en wil je je liever aansluiten bij bestaande manifestaties; in de meeste hoofdsteden van de wereld zullen op de aankomende Dag van de Arbeid sowieso bijeenkomsten georganiseerd worden, waarbij je meer dan welkom bent. Ik hoop oprecht dat je er het belang van inziet. Of heb je je hoop opgegeven, geloof je niet dat jouw individuele stem invloed op ons allemaal zou kunnen hebben? Dan is de hersenspoeling geslaagd. Is dat niet zo, of wil je je hier overheen zetten, ben ik jou, ja jou, daar intens dankbaar voor.

Waar woon jij?
Vind je het een goed idee om op die dag iets op te zetten, danwel je erbij aan te sluiten? Zie je het voor je, hoe we samen, als betrokken wereldburgers, onze krachten bundelen en aan de Arbeid gaan om de gewenste veranderingen (verder) in gang te zetten? Ik hoop het van ganser harte!

Zelf woon ik in Nijmegen.
Waarde mede-Nijmegenaren, wat gaan we in onze mooie stad doen? Zullen we op 'May Day', 1 mei, om 12:00 uur bij elkaar komen op het plein voor ons Centraal Station, alle groeperingen uit onze regio, alle zusters en broeders die om eigen en gedeelde redenen, zich in willen zetten voor het behoud van onze planeet en voor een vreedzame samenleving, gefundeerd op gelijkwaardigheid?

Wie weet tot dan,
en anders alle succes gewenst bij waar jij op dat moment bent!
Uiteindelijk staan we er om vergelijkbare redenen!


In liefde,

pepé: lettermenger.

Beste Jack Broeksteeg,

Aankomend burgemeester van Nijmegen:
Hubert Bruls (CDA)

Fijn je zojuist aan de telefoon te hebben gesproken waarbij we wederzijds aangaven tutoyeren op prijs te stellen. Hierbij, misschien tegen het gebruikelijke in, een open brief aan je, waarin opnieuw mijn verzoek tot een interview met de aanstaande nieuwe burgemeester van Nijmegen, Hubert Bruls, nu nog burgervaderend in het Venlose. Je vroeg me vooral te beantwoorden waarvoor ik schrijf en waarover ik het met dhr. Bruls zou willen hebben. In deze open brief zou ik hier graag op willen antwoorden.



Als geboren Nijmegenaar, het grootste gedeelte van mijn leven in deze prachtige stad woonachtig, voel ik me betrokken bij onder andere de culturele, sociale en politieke gebeurtenissen in onze gemeente. Het voorbije proces van de keuze van onze nieuwe burgemeester, na vertrek van Thom de Graaf, heb ik dan ook met grote belangstelling -en soms verbazing- gevolgd.

Ik poog als schrijver zo onafhankelijk mogelijk te blijven. Mijn werken zijn onder andere te vinden op Blogger, de website waar je via mijn email nu naartoe doorgelinkt bent. Hierop verscheen vorige maand al een verslag van een gesprek met Nijmegen's loco-burgemeester Jan van der Meer. Dit gesprek draaide om het project de Waalsprong, waarop ik een kritische kijk heb, bijvoorbeeld over hoe het gefinancierd werd en over hoe 'groen' dit nieuwe stadsdeel nu werkelijk is. Hierbij een [link] naar dat artikel.
Mijn Blogger-account is nog redelijk nieuw, maar ondanks dat mocht ik mij de voorbije maand verheugen op tegen de duizend unieke bezoekers van mijn site.

Schrijven doe ik ook graag interactief, wat inhoudt dat ik me frequent begeef op de social media en van deze vooral op Twitter. Ik neem aan dat ik niet meer hoef te vertellen dat dit medium zich bij uitstek leent om zowel te informeren als geïnformeerd te worden.

Vorig jaar interviewde ik GroenLinks-raadslid Pepijn Oomen over onder andere politieke passie en over het coffeeshop- en softdrugs-beleid van onze stad, op een zeer passende lokatie, namelijk in coffeeshop Dakota, één van de oudste coffeeshops van de stad.

Nu, waarom Hubert Bruls -en waarover?
Allereerst, vanzelfsprekend, ter kennismaking. Menig Nijmegenaar, mijzelf incluis, heeft vóór zijn aanstelling waarschijnlijk nooit eerder van deze man gehoord. Het benieuwt me dan ook zéér waarom hij 'Ja' tegen de ambtsbekleding heeft gezegd, of anders, waarom hij zich ervoor aangeboden heeft.
Daarnaast is het waarschijnlijk geen verrassing dat ik van dhr. Bruls zelf zou willen vernemen hoe hij er tegen aan kijkt een burgemeester van CDA-huize te zijn, die zal gaan opereren in één van de 'linkse bolwerken' die Nederland kent, het Havana aan de Waal.

De voorbije maanden heb ik me ingezet voor de Occupy-beweging en sliep daarom een dikke twee maanden lang in een tentje op het Valkhofpark. Hierin vind je natuurlijk al een gedeelte van mijn standpunten terug met betrekking tot politiek en de economie. Hoewel de tenten in opdracht van Thom de Graaf zijn opgedoekt, is het wereldwijde netwerk van Occupy nog springlevend. Ook met deze bril op, zou ik graag één en ander willen bespreken met burgervader Bruls.
Eerdere artikelen die ik over Occupy (Nijmegen) schreef zijn onder andere "Een Occupy Nijmegen column" en "Occupy Nijmegen: Een introspectie".
Vanuit Occupy Nijmegen organiseer ik mede de Filosofiewandelingen die sinds dit jaar tweemaal per maand gehouden worden, gratis toegankelijk voor elke geïnteresseerde.

Wanneer het Hubert Bruls bevalt een kennismakingsgesprek met mij te hebben, maakt het wat mij betreft niet uit waar we dit zouden gaan voeren. Ik ben voornemens apparatuur mee te nemen om het gesprek op te  nemen voor een degelijke weergave ervan. Geen film, alleen geluid. Ik kan me voorstellen dat te zijner tijd het gesprek in het stadhuis zou gaan plaatshebben.

Mocht meneer Bruls, of jij, nog vragen hebben, kunnen jullie me altijd bereiken op het telefoonnummer dat je reeds van me hebt, en anders via het email-adres waarin ik je de link naar dit artikel stuurde.

In de hoop op een positief antwoord verblijf ik,


Vriendelijke groeten,


pepé: lettermenger.

High Philosophy.

Al enkele jaren wandel ik met het idee rond om High Philosophy-weekenden te gaan organiseren. Zoals een enkeling weet, initieerde ik tijdens de tenten-periode van Occupy Nijmegen open filosofie-zondagmiddagen in de circustent op het Valkhofpark. Toen halverwege januari onze tenten moesten opdoeken vanwege onder andere een wijziging in het humeur van de burgemeester, vervolgden Doetie en ik dit ingeslagen pad door de inmiddels fameuze filosofiewandelingen te organiseren. Hiervan vindt aanstaande zondag 15 april overigens de volgende editie plaats, 'taovallig' ook nog eens op de dag dat Occupy Nederland op de kop af  alweer een half jaar bestaat. Wat is dan een High Philosophy? Dat in deze blog.

Connectie.

In dit half jaar meewerken aan en in de Occupy-beweging is me aan de hand van vele ervaringen, gebeurtenissen en weerspiegelingen hierop, nóg duidelijker geworden dat aan de basis van een vrediger samenleving, m.i. een zo (ge)ruisloos mogelijke communicatie en (daarvoor een) (zelf)bewustzijn voorname(lijk) essentiële voorwaarden zijn.

Communicatie, omdat die aan de grondslag ligt van al onze interacties. Wanneer hierin al onbegrip en / of misvattingen zitten, kan hetgeen dat eruit voortkomt moeilijk het door de betrokken partijen gewenste resultaat opleveren.
Anders wordt het nog, wanneer de miscommunicatie niet opgemerkt wordt, of genegeerd, bijvoorbeeld vanwege tijd (is geld), eigenbelangen (wat niet weet, dat niet deert) of andere redenen, al dan niet uit een eigenbelang van één der betrokkenen. Feit is dat het resultaat afwijkt van het besprokene.

Met (zelf)bewustzijn bedoel ik het oprecht en met een open geest beleven van het nu, jezelf een onderdeel van een / het grote(re) geheel zien. Eenvoudiger gezegd: als gesprekspartner besef je op die manier dat de communicatie alleen kan slagen wanneer er een interactie tussen jou en de ander(en) is, die gericht is op gelijkwaardigheid (want allen deel van dat zelfde geheel) en waarin 'geven' en 'ontvangen' in een voor eenieder voelbare tevredenheid verbindend, emergent, werkt.

Eerst even iets dieper ingaan op die emergentie. Dit woord is misschien wel heel eenvoudig uit te leggen met het gezegde "Het geheel is meer dan de som der delen". Zo wil ik God / Allah / Krsna / O / ... wel eens omschrijven als 'de Meerheid van de som aller delen'. Je hoeft echter niet in iets goddelijks te geloven om in te zien dat bijvoorbeeld het waterpolo-team dat wereldkampioen is geworden, zo ver kwam door teamwork -en zeker niet per se door de topscorer(s) in het team alleen.
Emergentie, de verbindende factor, is er eigenlijk altijd. Hóé die zich in een gezamenlijke activiteit manifesteert, hangt wel af van hoe de deelnemers er ieder op hun beurt in staan (welke bagage nemen ze mee en welke vaardigheden?) en in hoeverre er interactie plaatsvindt, dus eigenlijk in welke mate de individuën (en eventueel de verschillende partijen) met elkaar verbonden zijn, de connectie aangaan (of juist niet, of die verbreken).

Geestverruiming.

Filosofie betekent 'liefde voor wijsheid'. Wijsheid haalt men uit de verruiming van de geest, het bewustzijn. Naar mijn idee zijn wijsheid en bewustzijn direct met elkaar verbonden, tenzij een individu of een groep(sgeest) hier iets tussen plaatst, bijvoorbeeld competitie, een eis, een vooroordeel of een angst, of een (ander) politiek voorbeeld: een breekpunt (een vooringenomen opstelling, waarmee de indiener van deze voor-waarde de verbinding met de ander(en) eigenlijk verbreekt).

Over wijsheid en bewustzijn is nog zo veel meer te schrijven en bespreken. Dat is dan ook één van de beweegredenen voor het organiseren van de filozondagen op het Valkhofse Occupy Nijmegen en sinds eind januari van dit jaar dus de filosofie-wandelingen. Hoe kunnen we beter onze geesten verruimen dan door ons te laven aan de wijsheid van de medeschepsels op deze planeet? Mijn hart maakte een sprongetje toen één van de deelnemers onlangs zei: "Deze filosofie-wandelingen geven mij nog het Occupy-gevoel, namelijk dat we samen aan iets moois in wording aan het bouwen zijn."

De Occupy-beweging ontwikkelt zich en verandert gaandeweg -en zo verandert Occupy in mij mee, in 'samenspraak' met het individu dat ik nu één-maal ben. Het idee voor de High Philosophy-weekenden ontstond een paar jaren voordat Wall Street bezet werd. Als jong jochie mocht ik Sofie al erg graag ;) Vergelijken we hun thematieken, dan zijn er zeker overeenkomsten te zien. Vooral nu Occupy Nijmegen inmiddels een aardige filosofie-traditie begint op te bouwen.

Net zoals dat de filosofie-wandelingen eigenlijk 'slechts' voortkomen uit Occupy Nijmegen, maar evenzeer uit Doetie, mij en de andere deelnemers samen, zo zullen de High Philosophy-weekenden alles en niets met Occupy te maken hebben. Waarmee ik maar geschreven wil hebben dat iedere in filosoferen geïnteresseerde persoon zich kan voegen bij de toekomstige bijeenkomsten.

High Philosophy

Mensen die me vaker gelezen of gesproken hebben, weten dat ik cannabis rook. Steeds meer wetenschappelijk onderbouwde (voor wat dat waard is) onderzoeken tonen niet alleen de rustgevende en geestverruimende werking van marijuana aan, maar wijzen het ook geneeskracht toe bij onder andere kanker. Ondertussen maakt de Nederlandse overheid het de coffeeshops steeds moeilijker om voort te kunnen bestaan, waarbij door menig shop-eigenaar gevreesd wordt voor een explosieve groei in de straathandel van drugs, met de bijbehorende gevaren van dien. Een cynicus (of realist?) zou kunnen gaan denken dat een zo op macht beluste regering bewust de geestverruimende middelen verbiedt en tegelijkertijd de geestvernauwende varianten (waarvan alcohol er één is) je bijna gratis aanbiedt.

Persoonlijk heb ik vele prachtige gesprekken gevoerd, samen genietend van onze joint, waarbij het high-gevoel die het cannabis-gebruik veroorzaakte, duidelijk haar geestverruimende invloed op de conversaties had. Wordt het met wiet gemakkelijker om buiten de kaders te denken, te treden? Nog een fijn onderwerp om eens dieper op in te gaan wellicht.

Een (ont)nuchter(end) nadeel van die gesprekken heb ik altijd gevonden dat je daarna met je stonede hoofd soms nog (helemaal) naar huis toe moet. Hoe vaak er in een coffeeshop niet door één van haar bezoekers het eigen bed naast de barkruk gewenst moet zijn! Precies deze zelfde gedachte bracht me op het idee van de High Philosophy weekenden. Wat zou het mooi zijn om met een groepje filosofie-geïnteresseerden, of filosofen als je wil, samen voor een weekend bijvoorbeeld een huisje te huren of ergens (wild) te kamperen, zodat je bed inderdaad op kruip-afstand zou zijn, wanneer je slapen even boven filosoferen ging prefereren.

Precies hiervoor zoek ik geïnteresseerden! En wel op verschillende gebieden: mensen natuurlijk, die graag aan de High Philosophy-weekenden willen deelnemen, maar misschien zijn er ook coffeeshops, coffeeshop-verenigingen of (heel) andere personen en / of instanties die ideeën hebben of iets willen aanbieden waar de High Philosophy-weekenden iets aan zouden kunnen hebben. Wellicht heeft iemand bijvoorbeeld een stuk land waarop eens of af en toe in een weekend wat tenten mogen neerstrijken?

Voor de zekerheid wil ik duidelijk aangeven dat het nuttigen van hasj of wiet geen voorwaarde is om mee te kunnen doen aan een High Philosophy. Net zoals een groot aantal bezoekers van coffeeshops zelf niet blowt en er alleen hun kopje koffie komen drinken (darten of poolen) vanwege de andere bezoekers en de sfeer van de / een coffeeshop. Misschien heb je nog nooit een coffeeshop bezocht en houd je wel ervan je geest te gebruiken en delen, wanneer je geen bezwaar hebt dat andere aanwezigen wel hun jointje roken, moge hopelijk duidelijk zijn dat je even welkom bent.

Het reactie-veld onder deze blog staat open om gebruikt te worden. Je bespiegelingen op dit idee zijn zeer welkom. Ook kun je als je wil je website en / of email-adres erin vermelden. Op jouw verzoek zal ik na lezen je reactie verwijderen, zodat je gegevens niet overal rondslingeren.

Benieuwd naar straks, sowieso (:

in liefde,

pepé: lettermenger.

Repliek op enkele van Doetie's tweets.

"Schrijven en gelezen worden."

Dat is de tweet waarna Doetie een reeks vragen het firmament in-tweet.

Of zijn het geen vragen? Behoeven ze geen antwoord en zijn ze een wereld op zichzelf?

De tijdlijn rond die periode, de getweete vragen zien er zo uit:

Bij zulke vragen gaat het in mij kriebelen om te reageren!

Doetie en ik zijn elkaar beter gaan leren kennen tijdens de tenten-tijd van Occupy Nijmegen en we organiseren nu samen ongeveer tweemaal per maand filosofiewandelingen vanaf het Valkhofpark in Nijmegen.

Uit mijn onzekerheid vroeg ik of Doetie het fijn zou vinden wanneer ik mijn licht op haar vragen zou schijnen. Ze beantwoordde dit met een tweet die me tot het schrijven van deze blog aanzette.

Soms is geen antwoord ook een antwoord. Of ik dus op elke getweete vraag woordelijk ga reageren, weet ik nu nog niet.

"#reflex #reflexie #reflectie: WTF FTW WÁÁROM heb ik geen vrágen meer?! / #durftevragen #dtv"
Het begin van het einde / het end van het begin? De onnoembare kern van O?

Ik heb de indruk dat je soms / vaak (like a moth to a flame) verdomd dicht bij een kern zit, Doetie. Misschien zelfs zó dicht erop dat je het niet meer goed kunt zien?


"#Durftevragen #dtv Vinje het hoopgevend dat we 'steeds minder' 'occupiërs' naar de #Occupy assemblies zien gaan?" 
Wat doet je het woord 'hoopgevend' gebruiken?

"Occupy" is een beweging die begon met het bezetten van Wall Street. De beweging "bezetten" heb ik eigenlijk van het begin af aan een ongemakkelijke gevonden. Daar was ik, of waren we, ook zeker niet de enige occupier(s) in. De grondgedachte, het zoeken naar een alternatief voor het huidige kapitalistische systeem en de daaraan verwante (schijn)democratie, deden mij erin stappen.

Nu het Occupy-dorpje, onze neder-bezetting, opgedoekt is, we er deels zelf ook niet in geslaagd zijn om samen-te-leven, leeft in mij de vraag of we niet een nieuwe vorm, niet gebaseerd op bezetten, zouden kunnen kiezen om mee verder te gaan.

Dat is misschien wel een mooie vraag om in de groep te gooien. Bij deze.

[Reageren op deze blog kan eenieder in het invulveld hieronder]

Buiten bovengenoemde, is een andere reden waarom ik de (General) Assemblies niet (zo vaak) meer bezoek, het gebrek aan stilte en geduld -en het 'haantjesgedrag' dat voor mijn gevoel juist te vaak de kop opsteekt om constructief en vanuit een groeps-geest en -dynamica op te treden.

Mijns inziens ligt 'onze' focus tot nog toe teveel op het behalen van zichtbare acties en resultaten, in plaats van een grondig geduldig bijdragen aan een proces dat (hopelijk) nog ver ná onze generatie(s) door-evolueert. Misschien zijn we daarbij ook wel wat opgejut door ondermeer de media. Maar, we hebben het uiteindelijk zelf laten gebeuren.

"< #Durftevragen #dtv Vinje het hoopgevend dat er 'zo weinig' 'vrouwen' te zien zijn in (top)functies in dit masculine systeem?#feminisme" 
Hahaha! Nu 'm een paar keer gelezen te hebben, valt me het extra'tje erin op: Misschien ís het namelijk wel 'hoopgevend' dat zo weinig vrouwen een carrière ambiëren binnen dit inderdaad zo masculine systeem.

Of kan 'de vrouw' als een soort positieve infiltrante van binnenuit hierin een meer feminine verandering teweegbrengen?

Of is het aan de man zijn feminine kant te ontplooien?

Of een mengeling van dit al of iets daarvan?


"< #Durftevragen #dtv Vinje het hoopgevend dat we 'nauwelijks' 'stille heremieten' ontmoeten onder de mensen?"
Nee.

"Zoals het niet-zien van 't onzichtbare, een bevestiging is dat 't (onzichtbaar) is."

A/Omen.

pepé: lettermenger.

Vragen bij "Technozweven: het menselijk lichaam als computer." van Anarchiel.com.

Zojuist tweette ik het volgende / vorige mijn Twitter timeline in:

"Ben ik mijn lichaam? Is mijn lichaam van mij of heb ik het in bruikleen?"

Anarchiel was de eerste die reageerde met een link naar een eigen blog over dit onderwerp: "Technozweven: het menselijk lichaam als computer". Tijdens het lezen ervan zal ik hier mijn vragen en andere gedachten noteren. Misschien is het een andere lezer van deze blog aan te raden eerst het artikel van Anarchiel te lezen -of  wil deze liever met mij méé-lezen, dan kan in deze blog steeds gelezen worden tot en met de volgende quote uit de "Technozweven"-tekst.

Daar gaan we dan...

Aanzetten

"De menselijke computer wordt door u “aangezet” op het moment dat u geboren wordt."

In welke staat van zijn is onze menselijke computer in de baarmoeder? Vindt daarbinnen volgens jou ook al een leerproces plaats of zijn we op dat moment een zichzelf nog niet-ontwikkelende entiteit?

"Zodra u uw computer heeft aangezet, zal er na enige tijd een besturingssysteem opgestart worden, aangezien zo’n systeem nodig is om te zorgen dat er sowieso iets met de computer gedaan kan worden."

Wat bepaalt daarbij of we een Windows, Mac OS of een Linux-variant als besturingssysteem meekrijgen? Het toeval? Genen? Zijn er net als bij computers volgens jou ook categorieën in de menselijke equivalent van deze systemen -en zoja, welke? Zonee, wat is dan het verschil met een computer, die inderdaad net zozeer uit onze aardse grondstoffen is opgebouwd als wij en andere dieren?

"Stelt u zich voor dat u die net nieuw aangeschafte computer aanzet maar er vervolgens niets mee doet. Dan staat die computer daar slechts een beetje aan te staan, terwijl er helemaal niks zinnigs mee gebeurt."

Ben je een Plato-bewonderaar, waarde Anarchiel?

Deze filosoof beweerde (eveneens) dat 'the unexamined life is not worth living'.

Hoe kan mijn 'harde schijf' dit linken aan de vrouw of man die het (eigen) pad van de boeddha bewandelt, daarop bij een bodhi-boom uitkomt en besluit eronder te gaan zitten om voortaan alleen nog maar adem te halen, een soortement standby te staan?

Zijn alle ervaringen en de daarop volgende verwerkings-processen uit het verleden van deze wannaboeddha voor niets geweest?

Bestaat 'die éne boom in dat grote oerwoud' alleen wanneer hij gezien is?

Emotie / Verstand.

"Emotie kan echter niet bestaan zonder het Verstand. Knoopt u dat alstublieft alvast in uw oren."

Betekent dit dat Emotie altijd voortkomt uit Verstand? En zoja, geef je daarmee ook een rangorde in deze twee aan, namelijk dat Verstand boven Emotie gaat? Betekent dit ook dat wij in ons dagelijks leven het beste deze rangorde zouden kunnen blijven inzien?
En waaronder scharen we onze intuïtie?

"Gebruikt u uw verstand of gebruikt uw verstand u?"

Zou het iets kunnen zijn als: "Mijn verstand gebruikt mij en ik mijn verstand. Jouw verstand gebruikt het mijne en ik het jouwe." Een soort communicatie-netwerk van computers, die wederzijds data uitwisselen, waarbij af en toe wat bits of bytes verloren gaan, vervormen, weer hersteld worden of vanaf dat moment veranderd?

Hoe dan ook, je idee is me duidelijk: Niet elke eindgebruiker ziet onderscheid tussen zichzelf en de computer; het apparaat en de hard- en software erop. En ja, wie weet het zeker? Daar begon dit alles mee, aan de hand van m'n tweet.

Het ego.

"Het enige waar het ego naar mijn mening voor zou kunnen dienen, is het zorgen voor bescherming in extreme situaties."

Is het daarmee een soort antivirus-software, de geestelijke variant van de witte bloedlichaampjes om het zo maar te zeggen? En / Of is het (meer) onze 'celwand', zou je ons met een eencellige vergelijken; datgene wat ons afscheidt van onze omgeving?

"Het ego ontstaat pas zodra de gebruiker zich daadwerkelijk gaat identificeren met dit door uzelf geconditioneerde Verstand."

Heeft een kind vanaf de geboorte al (een stukje) karakter meegekregen? Is dit volgens jou puur te herleiden naar het 'karakter' van het apparaat zelf, of speelt hier van het begin af aan ook de 'user' van de computer een zekere rol in?

Kan zo'n computer 'mens' ook meerdere gebruikers hebben? Ben je dan bezeten bijvoorbeeld?

"Het [ego] is een zelfverzonnen, emotioneel geladen [...] bundeling van geconditioneerde gedachten aan je verleden en gewenste toekomst, waarbij zowel verleden als toekomst natuurlijk ook weer niets meer dan gedachteconstructies zijn."

Wanneer fenomenen als 'verleden' en 'toekomst' (puur) door onze gedachten gecreëerd zijn, en dus ergens een illusie zijn, waarbinnen vinden ze dán plaats? Met andere woorden: wat zijn jouw definities van tijd en ruimte?

Kan ik ook herinneringen aan de toekomst hebben?

"Als je je zelfgecreëerde ego een schop onder zijn hol geeft, zul je merken dat je meteen tot rust begint te komen..."

Wie geeft op zo'n moment mijn ego een schop? Ik niet, want ik is ego. Of..?

"Je zelfverzonnen ego zal nooit tevreden zijn en daarom altijd streven naar meer."

Komt elke impuls tot ontwikkeling, elke wens te leren, voort uit ons ego? Is zelfontplooiing dus ten alle tijden een egoïstische bezigheid? Kun je dan dus toch niet beter maar gewoon 'stand-by' blijven staan?

"Alle nare lichamelijke emoties die je in je menselijke computer ervaart, zijn reacties op gedachten die door jouzelf geschapen en opgeslagen zijn in je interne database."

Hoe kijk jij tegen thema's als telepathie en brainwashing aan?

Nou, benieuwd naar wat er in de toekomst gebeuren gaat, aan de hand van deze door mijn computer op mijn computer verwerkte informatie, naar computers doorgestuurd en verder verwerkt...

Work in progress.

pepé: lettermenger.


PS.
Na (de user van) Anarchiel via een retweet geïnformeerd te hebben over het bestaan van deze blog, tweette ik hem nog het volgende:

"Een andere vraag n.a.v. dit alles [...] is: Wie bepaalt onze waarden en normen? Wat of wie bepaalt wat kwaliteit heeft?"

Wellicht dat onze waarde hier hier beneden ook zijn repliek op geeft?

*** *** ***

En ziehier, deze zelfde avond nog een antwoord van Anarchiel zelve!

Leest u mee?

"Ha pepé,

Ik zal pogen je vragen te beantwoorden. Of het me in alle gevallen gaat lukken betwijfel ik, maar ik doe mijn best. Laat ik bij voorbaat nog even duidelijk vermelden dat ik mijn mening verkondig; als ik stel dat "iets zo is", dan geldt dat dus voor mijn belevingswereld. Tot zover de disclaimer. Nu dan de antwoorden:

Wat betreft de staat van de menselijke computer in de baarmoeder, da's er eentje van "up and running". "Geboren worden" zie ik op een wat eerder moment gebeuren dan pas zodra je je moeder verlaat. Het  waarnemen, registreren en leren vindt in ieder geval in de baarmoeder al lustig plaats. Wat dat betreft gaat mijn hele vergelijking met computers direct niet meer op. Helaas. Het was echter sowieso niet mijn  bedoeling te suggereer dat mensen computers zijn, mocht je tot die  gedachte gekomen zijn. Er zijn wel veel overeenkomsten tussen beiden waardoor je menselijke processen makkelijker kunt beschrijven en daarom heb ik ooit voor deze aanpak gekozen. Neem het svp niet al *te* serieus ;)

Wat betreft het OS: da's voor iedereen hetzelfde. Een vrij basaal raamwerk waarop de rest van de - voor iedereen wel specifieke - software gebouwd wordt. Ik ben van mening dat er maar één soort is en dat er dus geen categorieën zijn. Het grote verschil tussen computers en mensen zit hem in het feit dat mensen een combinatie zijn van hardware en een geest, ziel, levenskracht of hoe je het ook wenst te noemen (mijn keuze in het stuk is "gebruiker"). Ik haal in mijn voorbeeld "de stroom aanzetten" aan om de boel weer es wat te versimpelen, maar uiteindelijk draait mijn technozweef-verhaal om die gebruiker. Wat dieren betreft: ik  geloof erin dat dieren precies hetzelfde als mensen zijn. Enorm vloeken in de wetenschappelijke kerk, maar het zij zo :)

Over Plato: ik moet je eerlijk bekennen dat ik wel altijd heel erg gek op lezen ben geweest, maar dat het dan altijd sci-fi of ICT-gerelateerde literatuur betrof. Door mijn filosofische interesse ben ik de beste man regelmatig tegengekomen, maar ik zou mijzelf geen bewonderaar willen noemen. Mijn bewondering ligt meer op het vlak van stand-up comedy en muziek: denk aan mensen als Bill Hicks en George Carlin en wat  muziek betreft iemand als James Maynard Keenan of Trent Reznor.

Je Boeddha-vraag kan ik niet heel erg goed beantwoorden, vrees ik. Voor mij heeft of *alles* zin, of *niets* zin. Die keuze mag iedereen helemaal zelf maken. Je opmerking van de boom in het bos is wel  een extra leuke, aangezien je daarmee een ander interessegebied van me raakt: kwantummechanica. Het gaat echt veel te ver om daar nu ook in te duiken maar ik denk zelf dat de daad van het waarnemen essentieel is, iets dat kwantummechanica tevens lijkt te suggereren. Perceptie is "the key". En dat zou theoretisch kunnen betekenen dat die boom inderdaad pas bestaat als ie waargenomen wordt :) Duidelijker wordt het er  allemaal niet door :P

Emotie en verstand: ja, ik ben van mening dat emotie altijd een resultaat van verstandelijke processen is. Als je een rangorde wilt, dan kun je inderdaad zeggen dat verstand boven emotie gaat aangezien een emotie simpelweg niet kan ontstaan zonder verstandelijke impuls. Maar rangorde wil naar mijn mening niet zeggen dat het één "verheven" boven het andere is. Het is slechts een proces, zonder wat voor waardetoekenning dan ook. Het is heel onromantisch om emotie als resultaat van verstand te zien, maar logica laat weinig ruimte voor andere interpretaties over. Die rangorde in het alledaagse leven telkens weer inzien en beseffen vind ik zelf vreselijk belangrijk en nuttig maar ook dat is wederom een persoonlijke keuze. Het maakt mijn leven in ieder geval nog prettiger.

Intuïtie: een extra zintuig dat we als soort totaal vergeten zijn en dat daarom bij heel veel mensen al bijna niet meer actief is. Ga ik waarschijnlijk weer op de tenen van wetenschappelijke dames en heren staan maar ik ben ernstig van mening dat intuïtie een van de vele zaken is waar wij helemaal niets (meer) van begrijpen.

Je vraagt of er een situatie zou kunnen zijn waarin "mijn verstand gebruikt mij en ik gebruik mijn verstand" geldt. Natuurlijk :) Als je daar vrijwillig en bewust voor kiest, dan lijkt me dat geen enkel probleem. Echter, verstand is en blijft een middel waar de gebruiker gebruik van kan maken. Je staat als gebruiker altijd boven je verstand (hier wel een duidelijke rangorde). Het is "slechts" een filter.

Over het ego. Er zijn een paar situaties waarin je wat aan een ego hebt: bij het communiceren met andere mensen (zodat je weet met wie je te maken hebt) en bij het jezelf beschermen wanneer je bijvoorbeeld fysiek aangevallen wordt. Dan is het wel handig dat je ego je laat beseffen dat je je "schilletje" dient te beschermen omdat het anders wel eens over en sluiten zou kunnen zijn. Een ego om je te beseffen dat je als individu bestaat, daar is helemaal niets mis mee. Ga je er echter meer mee doen of laat je het zelfs je hele leven leiden, dan ontstaan er grote problemen.

De karaktervraag is een hele moeilijke waar ik zelf nog geen antwoord op heb kunnen verzinnen. Mijn theorie suggereert dat bijna alle "software" ontstaat door interactie, opvoeding, omgeving en situatie en daar zou karakter ook best onder kunnen vallen. Een andere "oplossing" is om het karakter als een stuk van je ingebouwde OS te zien dat *wel* enigszins varieert van mens tot mens. Maar ik zou het dus niet durven zeggen :)

Interessante maar pittige vraag.

Over tijd (en ruimte): er is alleen nu. Verleden en toekomst bestaan alleen als gedachtenprocessen en komen daarom altijd in het nu voor. Ik weet het, is vrij moeilijk te bevatten maar misschien helpt het om tijd niet als een lineair begrip te zien. Wij stellen tijd meestal als water voor dat door een buisje van de ene naar de  andere kant stroomt. Maar hou de twee uiteinden es dicht met je vingers en laat het water in het buisje heen en weer bewegen. Dat is tijd volgens mij ;) Ruimte is zo mogelijk nog ingewikkelder te omschrijven. Vergeef mij ajb dat ik daarom geen poging waag. Owja, herinneringen aan de toekomst zijn - theoretisch - prima mogelijk :)

Over ego en de schop: jij - de gebruiker - geeft je ego een schop. Je ego is ook slechts een  programmaatje dat filtert. Je zou mijns inziens nooit je ego moeten willen zijn. Dan ga je op de auto-pilot en laat je je niet meer door het nu en al haar lessen leiden :)

Over impulsen tot ontwikkeling en leren: die komen voort uit de wensen van de gebruiker, dus niet uit je ego. Als ze wel vanuit je ego komen, dan doe je jezelf heel ernstig tekort. Zelfontplooiing is naar mijn mening de reden van ons bestaan maar heeft dus helemaal niets met je ego te maken.

Over telepathie: zie mijn opmerking over intuïtie. Waarschijnlijk ook een zintuig dat we vergeten zijn te gebruiken. En daarom misschien ook nog eens totaal verkeerd definiëren. Brainwashing is weer heel wat anders aangezien het gewelddadig programmeren van individuen betreft. Een verhaal apart waaraan ik nog ettelijke pagina's zou kunnen wijden. Wat ik voorlopig niet ga doen ;)

Ik hoop dat je wat aan deze antwoorden hebt. Zo niet, je weet me te vinden.

Chiel."

Wallpepér.

pepé: lettermenger.

Occupy Nijmegen: Een introspectie.

Het was 25 december 2011 en ik ontwaakte in mijn koepeltent in bruikleen. Precies twee maanden en zeven dagen lang had ik, op één nacht na, iedere nacht geslapen op het Nijmeegse Valkhof. Dit vanwege Occupy Nijmegen. Inmiddels behendig geworden in het aankleden in een slaapzak onder drie dekens, schoot mijn ik van stof zich in de lappen, ritste de tent open en stak gehaast, met druk op de blaas, op sloffen de weg over richting toiletten in de parkeergarage van het Kelfkensbos.

Wat later stapte ik de van De Markies geleende circustent binnen, die dankzij zijn kleuren de bijnaam 'De Smurf' had gekregen, maar ook wel 'de O-tent' werd genoemd. Het zag er verwilderd uit. Een gezamenlijke ruimte zo achterlaten, dat de volgende mensen in een schone en opgeruimde omgeving binnen zouden komen, was van aanvang af al niet ons sterkste punt, een enkeling daargelaten. Die kille kerst-ochtend prikte het beeld alleen nóg heviger in mijn ogen. Misschien wel omdat ze er bijna letterlijk de metafoor van doorheen- en in-zagen: Hoe lieten wij onze aarde achter voor de volgende 'bezoekers', de volgende generatie? Zagen wij het belang van ons eigen handelen in, tot de kleinste daden en nalatigheden aan toe? En àls we dit zagen, waren we dan bereid onszelf in de ogen te kijken, onze eigen rechter te zijn, en niet alleen en pas bij ons levens-eind?

Hendrick (de Geluckighe), bijnaam van Henk omdat er drie Henken mee-occupieden, was die dag jarig. Terwijl ik mokkend plaats aan het maken was op de keukentafels en zocht naar schoon bestek en servies, flapte de tentdeur open en stapte het kerstkind binnen. In plaats van met een 'In excelsis Deo' zong ik het toe met 'In de gloria' en sloot af met 'Hiep hiep hoera!'.

Hendrick nam het bescheiden, bijna nederig in ontvangst.

"Ik vrees alleen dat ik niet zo'n leuk verjaardagscadeau voor je heb," wees ik naar de rugzak en boodschappentassen, die ik tussen ochtendtoilet en ontbijt ingepakt had en die nu  op en voor een paar stoelen stonden.

Henk was dichtbij de 'keuken' gaan zitten en keek naar mijn bagage.

"Dat vermoeden had ik al," zei hij.

Verder bleef het vrijwel stil terwijl ik mijn boterhammen sneed en smeerde en voor ons allebei chocolademelk inschonk.

In die luttele weken hadden Hendrick en ik bij elkaar vaak aan een half woord al voldoende. Zo blikten hij en ik terug in een verbaal vrij stil gesprek, waarin we veel verstandhoudingen vonden en zelfs vanuit onze verschillende standpunten toch elkaars hand konden bereiken; omdat we die de ander toereikten.

Zoals Occupy Nijmegen voor ons niet pas was begonnen op 17 oktober 2011, zo zou het voor mij ook niet eindigen op deze eerste kerstdag. Vanaf 17 september verspreidde vanuit het bezette Wall Street in New York de Occupy-beweging zich over de gehele wereld, met op het hoogtepunt meer dan zes miljoen tenten in óver de vijfduizend dorpen en steden. Regelmatig was er op het Valkhof een voelbare verbondenheid met al die andere plaatsen. Het besef, misschien wel de ervaring dat zo vele mensen op dat zelfde ogenblik wel eens hetzelfde zouden kunnen denken en voelen. Hoe heerlijk om uit deze cumulatieve energie te mogen putten en er zelf aan bij te dragen; bloemen en gras overwoekerden wereldwijd het asfalt en beton, alsof die soms zo genoemde nieuwe tijd al begon.

In de allereerste minuten van onze demonstratie, op het Centraal Station, werden we al hartelijk benaderd door een politie-agent en gevraagd wie de organisator was. De weken erna zouden we nog letterlijk duizenden keren deze zelfde vraag beantwoorden met dat iedereen een deelnemer en dus een mede-organisator was.

In goed overleg met de dienders en indirect met de burgemeester, toen nog Thom de Graaf, streken we neer op het voorste veld van het Valkhofpark.

"Ha!" klonk een kritische stem richting ons demonstranten. "Je sluit zo al meteen een pact met de 1% waar je juist tegen strijdt!"

"Wij zijn de 99%" was één van onze vanaf Wall Street overgewaaide leuzen, voortkomend uit de bewering dat 1% van de wereldbevolking bij elkaar opgeteld evenveel geld bezit als de andere 99% van de mensen samen. Feitelijk mocht dit misschien niet kloppen, het gaf duidelijk het wel degelijk bestaande, onmenselijke  verschil in welvaart weer. Of  'duidelijk'; de kritische stem die richting Occupy Nijmegen schalde, schoor oom agent en burgervader blijkbaar over de zelfde kam als die ene procent. Alsof zij evenveel verdienden.

Toch was dit in zekere zin terecht: Politiek die meet met de maat van het bruto binnenlands product, dient daarmee in de eerste plaats het geld en niet planeet en medemens. Menig ambtenaar mocht dan stukken minder zogenoemde bezittingen hebben dan die '1%', alleen al door deel te nemen aan deze economie -gerichte politiek, hield je die in stand, hielp je die. Een verandering, een kentering hierin was inderdaad één van de beweeg-redenen van Occupy.

Wanneer hoorde je bij die ene procent?

Wanneer bij de negenennegentig?

Waren het de centen of was het de mens?

Wie waren er van Occupy Nijmegen?

En wie droeg er zogenaamd alleen aan bij?

Bestond er een zij en een vastomlijnd wij?

Was er een pot en was er een ketel?

Wie had dan wie de ander zwartzien verweten?

Noot van en aan ondergetekende, vanuit het schrijvend heden: "Wat doet je schrijven in de verleden tijd en is wat je schrijft niet in te sombere tonen?"

Zouden er 'hoogtijdagen' van Occupy Nijmegen zijn, dan waren deze gevoed en vervuld van dat ene woord, dat ik in 'Een Occupy Nijmegen column' bewust enkel omschreef, maar niet letterlijk gebruikte: Liefde. Liefde zoals bijvoorbeeld in het samen muziek maken: Iedere muzikant draagt vanuit haar of zijn kwaliteiten bij aan het totaalgeluid en arrangement.

Zo was er een veelkleurig geheel aan af- en aankomende en minder of meer permanent in tenten overnachtende mensen, die Occupy Nijmegen maakten tot wat het was -en zij het zonder de tenten nog altijd is.

De mineur die mogelijk in mijn woorden doorklinkt, kent verschillende bronnen. Eén daarvan is de bedroefdheid om het uiteenvallen van wat soms wel op een nieuw dorpje bovenop de stad Nijmegen leek, zoals dat opkomend groen tussen de straatstenen. Zo vele verschillende mensen, alleen al in deze stad, die zichtbaar en voelbaar aan dat zelfde loflied werkten, dat we gaande de weg vol passie componeerden, als een geïnspireerde jamsessie waarin ogenschijnlijk alles vanzelf samenviel.

"C'est le ton qui fait la musique."

Wat was een optreden zonder toeschouwers?

Wie stonden erbij en wie keken ernaar?

In vroeger tijden was er de stadsbode. Misschien was dat wel altijd een hij. Daarom; hij werd gezonden door de toenmalige heersers, met berichten bestemd voor het volk, maar van de hand van hun meester. Door deze, meestal ook een hij, werden zowel de gang van alledag als het wereldbeeld van de burger ingekleurd. Tezamen welteverstaan met een zogezegd door 'daarboven' aangewezen leider over 's mensen spirituele (be)leven, ik noem een paus, een imam, een rabbijn.

"Er is in die tijd veel bereikt," verzucht-zingt Harrie Jekkers van het Klein Orkest in hun jaren tachtig-hit 'Over de muur' met ironie. Want van kleitablet naar tablet wordt ons hedendaags nieuws nog steeds minder of meer bepaald door, wanneer uit hun pot betaald, onze politieke, spirituele ofwel commerciële leiders.

Na de eerste weken te hebben gezien hoe de afhankelijke media Occupy Nijmegen in hun berichtgevingen neerzetten, waren we wat voorzichtiger naar hun afgezanten geworden. Het bracht ook een verandering teweeg op ons terrein, in die zin dat er een hap spontaniteit van afgesnoept was. Wie kon er vierentwintig uren per dag, en dit weken lang, demonstreren? Hoe bewaarde je je rust en geduld, wanneer je die niet af en toe voor jezelf kon nemen? Goed, als individu kon je je terugtrekken in je eigen tent, als je tenminste overnachtte op het Valkhof. Maar als groep, als occupiers onder elkaar, waar konden we even zonder vragen van bijvoorbeeld de media, ons opladen, onze hoofden -voorzover dat al zou gaan- leegmaken? We wezen er de bedoeinentent voor aan en erkenden hiermee het bestaan van een wij en een zij: Wij, degenen die deelnamen aan Occupy en zij, de geïnteresseerden in de beweging.

Wie hadden zichzelf tot muzikanten verklaard en wie was hun kritisch en/of enthousiast publiek?

"Wie jamt er mee?" schalde het vanaf een podium.

En achter zijn vaasje tapte een man met zijn hand op de bar op de maat zijn eigen ritme.

Foto van de circustent, genomen op 25 december, net na het
afbreken van mijn tent, de kale plek rechts vooraan.
Tegen de 'Geen mens is illegaal'-boom mijn tassen.

Ondanks dat menig Occupy Nijmegenaar steeds vaker de leus 'We are the 100%' was gaan hanteren, groeide de invloed van die ergens ontstane wij/zij-gedachte. Begon dit met een scheidslijn tussen de afhankelijke  media en 'ons', nadat we de tenten naar het grote middenveld van het Valkhof hadden verhuisd, ontstonden er onder andere een 'voedselprobleem' en 'interne conflicten', zoals de al eerder genoemde doodsbedreigingen, waar ook andere occupiers mee geconfronteerd waren.

Ons eten werd ons voornamelijk geschonken door mensen en instanties uit- of uit de omgeving van Nijmegen. Koken mochten we regelmatig in een van de keukens van activiteitencentrum de Lindenberg, dat naast het Valkhofpark is gevestigd. Dat wil zeggen: niet elke occupier mocht van de bedrijfsleiding binnen. Of de oorzaak in die gevallen bij de geweerde persoon of bij de Lindenberg lag, was misschien niet eens relevant. Feit was dat zo binnen Occupy Nijmegen sub-groepen gecreëerd werden, bijvoorbeeld zij die wel en zij die niet voor het koken ingezet konden worden. Met daar bovenop het gemeentelijk bepaalde verbod op open vuur voor ons occupiers, ontstond er een merkwaardige variant van een voedselprobleem. Tot overmaat van ramp bleek de vrije toegankelijkheid van onze 'keuken' voor verschillende lieden een reden om dat wat voor ons allen bestemd was, zichzelf toe te eigenen. Zo verdwenen binnen tien minuten zes literpakken vruchtenyoghurt, of op een andere dag was een pas gekocht kilo-blok kaas de dag erop weg. En door het terugvinden van onze gebroken vuurtoren-spaarpot, waaruit honderdvijfendertig geschonken euro's misten, werden we nog voorzichtiger met het aannemen van giften.

De 'nemer' van het geld hadden we tijdens één van de vergaderingen daarop vergeven, al dan niet in diens aanwezigheid. Sindsdien vroegen we onze supporters om voedsel en materieel in plaats van het geld dat ze ons wilden geven.

Het voorgaande samen met de conflicten die (ik wil bijna schrijven 'natúúrlijk', bij zulk soort manifestaties) af en toe de kop opstaken, deed ons beslissen van de circustent een 'huiskamer' te maken. Gasten werden voortaan tot middernacht toegestaan en altijd onder aanwezig- èn verantwoordelijkheid van een gastvrouw of -heer, wat iemand was waar een aanwezige meerderheid van vond dat deze een 'occupier' was.

Dit besluit werd  'met een meerderheid aangenomen', na er in verschillende van de dagelijkse General Assemblies (algemene vergaderingen) over gesproken te hebben.

Hoofdreden: Overleven. Zelfbehoud, zo u wenst.

Even 'natuurlijk' was de reactie hierop. Zowel van buiten af als van binnen uit. Want wat was je voor een beweging als je opkwam voor de 100% en dan toch enkelingen buitensloot? En hoe voelde de tot dan toe gedreven mede-demonstrant(e) zich nu, die tegen dit idee stemde, dat nu wel regel geworden was?

De regel bracht allerminst rust in de tent. Daarvoor was hij misschien ook wel te zeer in strijd met de grondgedachte van Occupy: zaten we tenslotte niet allemaal in het zelfde schuitje?

Tegelijkertijd wakkerde de kritiek vanuit de media en (daarop) ook de stad aan. Wie was dat stelletje daklozen, hippies en uitkerings-trekkers? Kon dat niet beter een huis, gezond verstand en werk gaan zoeken? Wat droeg een tiental mediterende mensen in een bankkantoor nu bij aan de noodzakelijke veranderingen in de samenleving? Wat stelde het wereldwijde Occupy-netwerk al met al eigenlijk voor?

Schrijnend vond (en vind) ik het om te lezen en horen dat mensen vanuit hun zogenaamd veilige huis of kantoor occupiers uitmaakten voor dak- en werkelozen, verslaafden en tuig. Er is wel vaker een medemens tot gevaar van de samenleving bestempeld en aan het kruis genageld, bij de wens van die zelfde mensen.

Was het vreemd dat juist de slachtoffers van ons hele financiële systeem zich het eerst en het meest aansloten bij Occupy? Voelden anderen zich te goed, in elk geval beter dan dat armoeierige gajes?

Wat hadden we ook verwacht? Dat de voornamelijk linkse gemeenteraadslieden Occupy Nijmegen met open armen ontvingen, zeggend: "Zaag gerust aan de poten onder onze stoelen"? Verwachtten we dat de media, van hun adv€rt€€rd€r$ of regeerders afhankelijk, een objectief beeld van de beweging zouden geven? Waar een verandering te beginnen als er zó veel op dit zelfde moment om zorg en aandacht vroeg? En welke verandering zou een verbetering zijn?

Hendrick, een paar anderen en ik hadden de laatste restanten van Occupy Nijmegen verzameld en door de Dar meegenomen zien worden. Gelijk gieren wisten enkele media ons die dag ineens weer te vinden en schreven breeduit over hoeveel ton aan afval wij demonstranten hadden achtergelaten. Ton voor ton geschonken door de stad.

Dat waren exact drie maanden Occupy Nijmegen op het Valkhof. Na die eerste kerstdag bleek wat al wankel geworden was uiteen te vallen, mede onder invloed van burgemeester De Graaf, die eerder nog in media pronkte met de belofte ons niet weg te zullen sturen, maar die in het nieuwe jaar opeens een politieke draai in zijn houding maakte. Op 17 januari moesten we van het Valkhof af zijn, zo stond in een brief van de politie aan 'ons' (ja, aan wie nu?) geschreven.

Sindsdien is Occupy Nijmegen letterlijk de mensen die zich Occupy Nijmegen noemen. Al heette het voor 17 oktober 2011 nog niet zo, het was (iets in) onze natuur, dat ons onze harten in dit project deed stoppen, iets dat ons voor die tijd al een soort occupier maakte. Precies dat vuur is ook wat in  de meesten van ons niet is gedoofd, na beëindiging van het tenten-tijdperk. Wat we bijgedragen hebben? Wiens ogen we geopend hebben? Misschien alleen de onze? En is dat niet genoeg? Wie is tenslotte 'ons'?

"Ben de verandering die je wil zien in de wereld" zou je kunnen samenvatten in "Occupy yourself". Dat is geen conclusie, maar een begin. Als mede-Occupy Nijmegenaar ben ik dankbaar voor de rijkdom aan ervaringen en inzichten die onze bewogen periode op het Valkhof ons gegeven heeft. Deze ervaringen schenken ons alle middelen voor het maken van opnieuw een nieuw begin, zoals *dit* er alweer een perfect moment voor zou zijn..!

pepé: lettermenger.

I'm sixty and I know it: Een Madonna MDNA recensie.

Precies 30 jaar geleden maakte de wereld kennis met een nieuw muziek-fenomeen bij de release van "The First Album". De debuut-single 'Everybody' trok nog weinig aandacht, maar vervolgens bestormde 'Holiday', inmiddels een pop-klassieker, wereldwijd de hitlijsten. Een rits aan nummer 1-hits en -albums later, verscheen onlangs het 12e studio-album 'MDNA' van, natuurlijk: Madonna.

I'm sixty and I know it.

Op 16 augustus aanstaande mogen we een 'B-Day Song' zingen vanwege de 54e verjaardag van deze artieste. Niet dat haar (bij schrijven) nieuwste clip 'Girl Gone Wild' ook maar iets van haar leeftijd wil verraden: Omringd door dansers, die stuk voor stuk haar zoons hadden kunnen zijn, kronkelt Madonna vertrouwd-wulps tussen hen in. Make-up, goed camerawerk en filmbewerkings-technieken zetten de puntjes op de i voor de Icon. Mede dankzij de pompende en zuigende beats van 'MDNA''s co-producer Marco "Benny" Benassi zorgt dit voor miss Ciccone's zoveelste nummer 1-positie.

Misschien is het ook niet zo vreemd dat dit in 1983 pas negen jaar oude jochie nog niet zo open stond voor haar indertijd veelal seksueel getinte teksten, zangstijl en muziek en dat het tot 1989 duurde voordat mijn hart zich voor Madonna opende. Zelf van kinds af aan gefascineerd door de verschillende wereld-religies en levensovertuigingen, zorgde het album 'Like a Prayer' voor een tot op de dag van vandaag gebleven fascinatie voor haar verfrissende, expressieve kijk op de wereld. Onze catechese-leraar wijdde een hele les aan de video-clip bij de gelijknamige eerste single, hierin samen met ons leerlingen de voornamelijk bijbelse verwijzingen analyserend.

Pop.

"Het is óók een kunst om een goed pop-nummer te schrijven," ver(ant)woordde een vriendin van mij onze gedeelde liefde voor (de muziek van) deze zangeres. Al vanaf het ontstaan van de electronische muziek, eind jaren 1970, bestaat de kritiek dat deze zielloos zou zijn; dat een kunstenaar nooit diens hart in een computer zou kunnen steken, laat staan dat dit hart voor een luisteraar erin kon weerklinken. Een enkele verstokte muziekliefhebber is deze mening nog altijd toegedaan. Desalniettemin is sindsdien de muziekstroming alleen maar populairder geworden en heeft zich verweven met de oudere genres èn op zijn beurt gezorgd voor nieuwe stijlen.

Cover van de 'Deluxe Edition' 2CD 'MDNA' [2012]

De voorbije decennia zijn de kritieken op Madonna er niet minder op geworden, mede vanwege haar privé-leven, dat menige roddel en ongezouten mening opriep. Toch, keer op keer verbaast ze vriend en vijand door opnieuw bovenin de hitlijsten te komen en in het middelpunt van de belangstelling te blijven. Is dit dan puur te danken aan de gewiekste zakenvrouw (die Madonna zeker is), aan het emporium dat ze / zich om haar heen opbouwde? Mijns inziens blijf je met dat alleen geen 30 jaren aan de top. Daarom, geleid aan de hand van haar laatste pennenvruchten op 'MDNA', een diepere kijk op onze Queen of Pop. Het album leent zich hier prima voor, moge hopelijk blijken.

Girl Gone Wild.

"O my God, I am heartily sorry for having offended Thee,

and I detest all my sins, because I dread the loss of heaven, and the pain of hell.

but most of all because I love Thee, and I want so badly to be good."

[Girl Gone Wild - 2012]

Vanaf de allereerste albumklanken start de reis door Madonna's tijd. Een persoonlijke improvisatie op het gebed 'The Act of Contrition', waarmee 'MDNA' opent, was al te vinden op 'Like a Prayer'. Geen toeval? Beide albums zijn uitgekomen na Madonna's twee scheidingen: in 1988 van acteur Sean Penn en precies 20 jaar later van regisseur Guy Ritchie.

'Girl Gone Wild' lijkt een regelrechte verontschuldiging, of verantwoording, voor het losbandige gedrag dat de bezongen vrouw in het nauw vertoonde, toont en zal gaan tonen. Wil de zangeres spijt betuigen voor haar zonden? Het lijkt er heel sterk op, want 'zonde' is een terugkerend thema op het nieuwste album. En Madonna trekt als nimmer tevoren zèlf het boetekleed aan:

"I fucked up

I made a mistake

Nobody does it better than myself

I'm sorry

I'm not afraid to say

I wish I could take it back

but I can't."

[I F**ked Up - 2012]

Een letterlijke en flinke knieval voor de vrouw, die bekend is van onder andere de volgende teksten:

"And I'm not sorry,

It's human nature.

No, I'm not sorry,

I'm not your bitch,

don't hang your shit on me."

[Human Nature - 1994]

"I feel so sad, what I did wasn't right.

I feel so bad and I must say to you:

Sorry, but nobody's perfect. Nobody's perfect.

What did you expect? I'm doing my best."

[Nobody's Perfect - 2000]

"I don't wanna hear,

I don't wanna know.

Please, don't say you're sorry.

I've heard it all before

and I can't take it anymore."

[Sorry - 2005]

Tevens lijkt Madonna haar zalving te zoeken -en weet ze deze te vinden- in het maken van oppeppende muziek, waarmee het tweede terugkerende album-thema genoemd is: haar hunkering naar vrolijkheid en geluk.

"Girls, they just want to have some fun"

knipoogt ze naar haar collega en tijdgenote Cyndi Lauper's hit uit 1983. 

"I just want to have some fun,"

verzuchtte Madonna openlijk in de geruchtmakende documentairefilm 'Truth or Dare / In Bed with Madonna' [1990], die tijdens haar 'Blonde Ambition Tour' geschoten werd. Hitsingles als 'Into the Groove' [1983], 'True Blue' [1986], 'Vogue' [1990] en 'Music' [2000] -en ook de eerste single van 'MDNA', 'Give Me All Your Luvin', laten niet slechts de luchtige plastic-pop-zijde van de artieste zien; elk op hun eigen manier zijn het weerspiegelingen van Madonna's zelfgebrachte offer met het verliezen van een groot deel van haar privacy.

"Ze is opgegroeid voor de ogen van de camera," zo zei haar vader het in een documentaire uit begin 2000. Hoe Madonna het in één van haar liederen haar fans en haar carrière toe-dicht, is:

"The face of you

My substitute for love

My substitute for love

Should I wait for you

My substitute for love

My substitute for love

...

And now I find I've changed my mind

This is my religion"

[Drowned World / Substitute for Love - 1998]

Zo komt er over de ogenschijnlijke oppervlakkigheid van deze liedjes heen een glans van bitterzoet verlangen naar een plezier dat voor de zangeres zelf onbereikbaar lijkt, maar waar ze iedere luisteraar toch -of daarom júíst van vervullen wil. The 'Bad Girl' wants so badly to be good.

Madona with gun in downtown
Los Angeles - by Dissizit
(edited by lettermenger)

Gang Bang.

Na de voorbereiding, nu de daad bij het woord: Op de tweede album-track wordt het werkelijk wild! Hoevaak er in 'Gang Bang' "bitch" gezongen wordt, heb ik (nog) niet geteld. Dit mag op zichzelf voldoende zeggen: Mamadonna is boos en uit op wraak. Ze heeft haar ex-geliefde recht in het vizier.

Pikant eigenlijk, dat je je mannelijke geliefde een bitch noemt. Deze omkering, of zo je wil vereniging van vrouw- en man-beelden zijn een ander fameus kenmerk van de artieste. Zo zong ze op 'Nobody Knows Me' uit 2003:

"I'm not that kind of guy"

[Nobody Knows Me - 2003]

In het lied "Thief of Hearts" uit 1992 ['Erotica'] krijgt een flirt waarmee de bezongen geliefde was vreemdgegaan de zelfde twijfelachtige titel van bitch toebedeeld. Ook doet de tekst van 'Gang Bang' terugdenken aan 'Bye Bye Baby', eveneens afkomstig van 'Erotica'.

De dubstep, één der jongere telgen des dances, heeft een waardige plaats op 'MDNA' gevonden. Zo ook in de brug van 'Gang Bang', waar je een ziedende Madonna "Prepare to die for me, baby!" hoort schreeuwen en de kogels je letterlijk om de oren vliegen.

Op dit album uit de 'Superstar' zich misschien wel op haar rauwst. Ze schuwt het niet haar bloeddorstige fantasieën, haar woede, pijnen en zwaktes met ons te delen. Waarvoor evenzovele excuses van dezelfde vrouw op deze zelfde plaat. Maar eerst wordt haar baby neergelegd:

"Now my lover is dead

and I have no regrets.

He deserved it.

[ XD ]

And I'm going straight to hell

and I've got a lot of friends there.

And if I see that bitch in hell

I'm gonna - shoot him in the head again,

'cause I wanna see him die

over and over and over and

over and over and over and over,

now drive, bitch!

I said drive, bitch

and while you're at it die, bitch!

That's right, drive, bitch."

[Gang Bang - 2012]

I'm a Sinner.

De van origine katholieke Italiaans Amerikaanse begon zich rond de voorbije eeuwwisseling te verdiepen in de Kabbala. Dit vond een duidelijke weerklank in de albums die Madonna in deze tijd uitbracht, met wellicht als treffendste voorbeeld 'Ray of Light' uit 1998. Het is dan ook verrassend dat 'MDNA' weer teruggrijpt naar de christelijke symboliek en metaforen. In 'I'm a Sinner' roept ze de katholieke heiligen Maria, Jezus, Christopher, Sebastiaan en Anthonius aan, maar vraagt ze eigenlijk wel om vergeving? Ze begint namelijk met:

"Hail Mary, full of grace,

get down on your knees and pray."

[I'm a Sinner - 2012]

Een vriend van me merkte op dat, door de katholieke gedachte zo naast de woede en liefdespijn te plaatsen, een andere persoonlijke boodschap op 'MDNA' kan zijn, dat Madonna ook definitief wil afrekenen met haar christelijke wortels. Er is er één die het weet.

Masterpiece.

Alle eerder in deze recensie genoemde 'MDNA'-songs zijn up-tempo. Track 1 tot en met 10 zijn dan ook stuk voor stuk dance-nummers. De muziek klinkt voornamelijk rauw, soms snijdend, dan weer zuigt die je mee in een hypnotiserende beat. Hier herleven de eighties, daar de nineties of zeros en altijd het heden, zoals Madonna ze ons inmiddels 3 decennia gaf en met alle recht en vreugde wéér geeft. Tekstueel beschouwd kent 'MDNA' weinig scherpe vondsten, eerder lijkt Madonna zich alle clichés te willen toe-eigenen, ons doodleuk in het gezicht zingend:

"Don't play the stupid game,

'cause I'm a different kind of girl.

All my records sound the same,

you've got to step into my world."

[Give Me All Your Luvin' - 2012]

Op CD 2 is alleen 'I F**ked Up' mid-tempo, de andere 4 tracks swingen en beuken, inclusief een wellicht wat overbodige Party Rock Remix van de eerste single 'Give Me All Your Luvin'' en de nu al omstreden , vaak verguisde 'B-Day Song', naar mijn idee echter een gewaagd staaltje van Madonna's cynische humor, zichzelf beschrijvend op haar  eigen verjaardagsfeestje.

De 11e track van CD 1 met de titel 'Masterpiece' brengt ons voor het eerst in rustiger sferen. Voor het eerst zelfs in de voorbije 10 jaren van Madonna-muziek: 'MDNA''s 3 voorgangers, respectievelijk 'American Life' [2003], 'Confessions on a Dancefloor' [2005] en 'Hard Candy' [2008], bevatten geen van allen een ballad. Madonna heeft met dit lied meteen weer in de roos geschoten: Onlangs won 'Masterpiece' een Golden Globe Award voor 'Best Original Song (Motion Picture)', behorend bij de eveneens door Madonna geregisseerde film "W.E.". Hiermee was ook de eerste prijs voor haar nieuwste album direct binnen. Recentelijk stootte the Queen of Pop zelfs The King, Elvis Presley, van zijn Guinness World Records troon, toen 'MDNA' haar 12e nummer 1 muziek-album werd. Prijs twee: bingo!

CD 1 sluit af met het percussieloze 'Falling Free', waarop duidelijk ook het stempel van co-producer William Orbit gedrukt is. De zanglijn doet klassiek aan, Madonna's stem klinkt gaandeweg het lied steeds breekbaarder, tot ze ons laat gaan met Orbit's wegebbende, transcendente geluiden.

Het mag door menigeen geen masterpiece genoemd worden, 'MDNA' is een zeer waardige Madonna-plaat die, tegen al mijn opgebouwde kritische gedachten en gereserveerdheden in, ouwerwets nieuwestijl blijft hangen in je hoofd en verslaaft als een extatische drug. What's in a name?

pepé: lettermenger.