L♥vely Netw♥rk.

De volgende tekst schreef ik aan het einde van het jaar 2002.
Op sommige plaatsen in deze blog heb ik de naam "God" vervangen door "O".




Hier een stukje van mijn leven.
Ik was jong, een kind, een wonderneus en vol ontzag voor 't godenrijk dat toen nog puur bestond uit wat mijn ouders mij toonden. En dat was al zoveel. Ik denk dat ik achter de woordjes van "Woord voor woord" (de kinderbijbel) genoeg kon zien om te weten hoe groots 't moest zijn om daar te zijn en er nu al van te weten.

Als tiener ging ik zelf op zoek en vond religies, oud en wijs. Ik las occulte boeken als tijdschriften van mijn grootste hobby en nam de vragen en mysteriën voor altijd met mij mee. Ik vond er ook een rood koord in dat klopte met mijn eigen koord, want wat die koorden allemaal verbond, was Liefde, elk koord op een eigen wijs.

En nu ben jij in mijn  leven, jij en jij en jij, met Liefde, ieder op je eigen wijs. En ik, ik heb een levensdoel waar mijn lippen zich meer en meer naar vormen en waar mijn pen het liefst van schrijft. Daar jij deel bent van mijn leven, kom ook jij dit steeds tegen. En omdat dit mijn gevecht is, wordt het hierdoor ons gevecht.

Maar waar strijd ik om?
Een  L♥vely Netw♥rk, waar ieder individu het eigen middelpunt van is. Een bevrijding van de Liefde, omdat ze lang genoeg opgesloten heeft gezeten. O, waar heb ik het over?

Goed.
Als mens weet je nooit honderd procent zeker wat een ander denkt en voelt, ook niet wat een ander vindt. Dus is het enige beginpunt van je handelen je eigen denken en voelen, althans, wanneer je ervoor kiest eerlijk naar jezelf te zijn. Dit lijkt verbazend veel op egoïsme. Laat me deze gedachte van me dan ook aanvullen met een gouden draad in dit rode koord: Respect. Dat is de gouden draad. Respect voor jezelf en ieder ander. Als je handelt vanuit je eigen bron, vanwaaruit jouw O jouw koordje spon, en oog hebt voor de gouden draad, blijf je ver weg van het kwaad.

Zo probeer ik te leven: Doen wat je voelt. Niet morgen, maar nu.
Het Hindoeïsme heeft daar een symbool voor:

Om. Het is een drie waaruit een krul groeit. Twee lippen en een ademteug. De bovenlip staat voor de god Brahma, de creator, de maker van alles. De onderlip voor Shiva, de destructor, vernietiger van alles, zodat Brahma weer iets nieuws kan maken. Die twee houden elkaar in evenwicht. En ontsproten uit die twee krachten, maar toch een op zichzelf staande god, is Vishnu, de ademteug, het ongrijpbare hier en nu, waarin alles kan gebeuren. Eerder kan niet, want dan is het nog niet gemaakt en later kan niet, want later is te laat.
Dat kwetsbare, ongrijpbare, onbegrijpbare moment wat precies jouw leven lang duurt. Althans, dat is één van de wijzen waarop je het kunt zien: je leven is dat moment waarin gebeuren kan wat O in jouw koord gesponnen heeft, precies tussen 't begin en 't eind.
Maar je kunt het ook zien als een dag: 'Vandaag open ik mijn ogen. Ha! Er is me weer een dag gegeven! Morgen is niet zeker, dus ik doe nu wat ik voel'.
Of nog sterker: Misschien krijg ik de volgende seconde wel een hartaanval. Dan kunnen beter al mijn daaraan voorafgaande seconden gevuld zijn met het volgen van mijn rode koord. En ook al heb ik nog duizend plannen, ik ben bézig met mijn plan en ook al is mijn plan niet af, ik heb er aan gewerkt. Ik heb niet uitgesteld, ik ben niet afgeweken, ik ben eerlijk naar mijzelf geweest en naar de gouden draad.

Met mijn rode koord knoop ik verbonden met de mensen om mij heen. De één staat dichter bij mij dan de ander, dat hou je altijd en dat is goed. Ik gooi mijn koord naar jou en jou en jou en jij het jouwe naar mij en haar en hem. En zij naar anderen en hij naar weer anderen -en zo ontstaat een L♥vely Netw♥rk, waar ieder individu het middelpunt van is. Zo ben ik verbonden met een lief uit arm Kabul, maar ook met één uit Seattle en één uit Amsterdam. Er zitten mensen tussen soms, maar iedereen 's dichtbij.

Jij. Jij staat nu dicht bij mij. Je ziet me regelmatig en maakt veel van de dingen mee die ik in mijn leven doe. Ik sta dicht bij jou, ik zie jou geregeld en beleef veel dingen mee die j'in je leven doet. Soms ben ik erbij en soms vertel je 't mij, dan gaat het over een verbindtenis die je met een ander sloot, waar ik op dat moment geen direct contact mee had. Maar via jou...

Dit L♥vely Netw♥rk is er eigenlijk altijd al geweest, alleen wordt het steeds zichtbaarder en gemakkelijker om te zien. Het helderst is het nu in het worldwide web te zien, waar landen, groepen mensen en nog meer zich aan elkaar linken. Dit netwerk blijft veranderen in iedere seconde, met iedere actie die één ingelogde uitvoert in/op dit web.
Zo is dat ook in 't L♥vely Netw♥rk: één nieuwe connectie zorgt verderop ook weer voor de nodige veranderingen. Dat is de dynamiek van Vishnu, van leven in het nu.

Met ons allen delen we één angst: verandering. Alles wat er is, is er onderhevig aan. Anders gezegd: Het enige wat je zeker kunt weten, is dat alles verandert. Je vaste baan kun je toch verliezen, net als je eigen huis, je ouders en ja, ook je vaste partner.
Doemdenker? Allerminst! Ik vind het prachtig! Want O, wat kan er veel wanneer je je niet vasthoudt aan één 'ding'. Als ik me blindstaar op één boeket bloemen, ontworteld uit de aarde, geef ik het water met alle zorg, maar 't is op een dag verdord. Het lijkt dan of al mijn pracht en vreugde van mij afgenomen zijn, totdat ik zie: er bloeien bloemen overal om mij heen! En ze leven vaak veel langer wanneer ik ze niet pluk, het veld is ook iedere dag anders wanneer ik ze niet pluk en bloemen groeien werkelijk overal!

Ik zie een "vaste partner" als zo'n boeket bloemen. Ook als een uiting van onze angst geen (mooie) bloemen meer op ons verdere pad tegen te zullen komen. Stel toch, dat wij geraken in een woestijn of ijskaal sneeuwlandschap... heb ik dit bloemboeket, heb ik tenminste iets, is het verdord, in elk geval iets gehad- maar ook een heleboel gemist: Verandering. Dé bron van het leven zelf.

Niet alleen daarom kies ik niet voor een "vaste partner", maar ook om mijn gouden draad: Respect, bron van eerlijkheid.
Het huwelijk, wat mens en mens in de echt verbindt, brengt die twee tot het maken van een belofte die zij niet kunnen maken, want is het eerlijk te beloven bij elkaar te blijven tot de dood je scheidt als je niet eens weet of dat wel de bedoeling van jullie leven is, als je niet eens weet wat er het volgende uur gebeuren gaat? En voelt het nu als het belangrijkst wat j'is overkomen -het enige wat zeker is, is dat alles verandert.

Ik wil niet liegen in de Liefde, zeggen: 'Ik blijf bij je'.
Ik zeg liever: 'Ik heb je lief vanuit mijn allerdiepste en deel dat graag op dit moment met jou, lief, en 'k hoop dat ons nog veel van zulke tijden worden gegeven. Dat is waar ik nu naar streef. Ik ben blij dat ik bij je leef.'

'k Heb jou en jou en jou en jou gevraagd:
'Wat is het verschil tussen je partner en je allerbeste vriend?' en je zegt:
'Voor mijn partner heb ik gekozen',
'Maar je kiest toch ook voor mij, wat is daar dan anders aan, lief?' -en jij:
'Met jou deel ik geen huis'.
'Dat zou toch kunnen? Hou je minder van mij dan?'
'Nee. Anders.'
Ach, het antwoord bleef nog altijd uit.
Waar 't op neerkomt, 'k weet nog niet beter, is dat bij je partner, naast beloven altijd bij elkaar te blijven, seks hoort. Seks, dat deel je met je partner en met niemand anders.
Dus je partner onderscheidt zich van een vriend door de seks? Al je andere vrienden heb je lief, dat moet ik weten, maar er is een grens, een muur, waar slechts één iemand (tegelijk) over- of doorheen mag. Seks is het intiemste wat je kent. Alleen jouw partner mag dat stukje kennen, voor zolang de relatie duurt.
O, dus het allerintiemste van je wezen (je seks, zeg je) wil je delen, slechts met één persoon, met al je and're vrienden niet. In hoeverre ben je dan jezelf, in hoeverre eerlijk, als je delen van jezelf bewust niet met mij deelt, zelfs al zegt een stem in jou het graag te willen delen?
Ik beteken minder voor jou dan jouw partner doet. Van mij neem jij meer afstand dan je van je partner doet, maar morgen kan het anders zijn, wanneer dan de relatie verbroken is.
We voelen nu. We leven nu.

Het doet pijn om vrij te zijn, niet vast aan vals beloven -en om te zien dat niet alleen jij Liefde verdient. Het doet pijn, maar het is zuiver en het brengt je naar een bloementuin, zo rijk en zo vol leven -en ja, ook naar een woestenij, ook dat behoort bij vrij, maar of je bent omgeven door een vriendenschaar vol Liefde, of er is slechts soms een metgezel die aan je zij verkeert, zolang je rode koord je leidraad is voor al je doen, zolang de gouden draad je ogen keer op keer doet glimmen, zolang verandering jouw hart vervult met 't puurste leven, hoe kun je ongelukkig zijn bij enige ademteug?



pepé: lettermenger.
[2002]

Wit.

De onderstaande tekst schreef ik zo rond mijn zeventiende levensjaar. Filosofische gedachten en vragen noteerde ik toen in een schrift dat ik de naam "Friedegond, de bron van vrede en oorlog" had gegeven. Ik dacht terug aan deze notities bij een gesprek waarin ook ik gisteren betrokken was. Het ging over de primaire kleuren, rood, geel en blauw, over de vader, zoon en heilige geest, over het ik, het lot en de wil -en ook over de hoer, de pooier en de hoerenloper. Mijn vermoeden is, dat hier later wel eens meer woorden aan besteed zouden kunnen gaan worden. Eerst eens terug naar de geest van de pé van zeventien. 'k Heb het zelf ook al jaren niet meer gelezen...



"Je hebt drie personen in je:
de Verteller;
de Vrager; en
de Voeler.

Het ene moment ben je meer Verteller, het andere moment weer meer de Vrager en bij sommige personen meer Voeler, enz. De andere twee zijn dan niet uitgeschakeld, maar domineren minder.

Bij menging van rood en blauw krijg je paars.
Bij blauw en geel groen en
bij rood en geel oranje.
Zo is het ook met de drie personen in je.

Maar ook zijn deze drie kleuren symbolen voor aarde-elementen:
rood voor vuur;
blauw voor water/lucht; en
geel voor grond.

ROOD is de Verteller.
Het zijn de vonken uit je die de ander bereiken of dat proberen.
GEEL is de Vrager.
De braakliggende grond waar antwoorden op geplant dienen te worden.
BLAUW is de Voeler.
De emoties die een verborgen bron zijn en soms door het vuur (rood) als een geiser de oppervlakte bereiken.

Verteller en Vrager vormen de Peinzer,
Je vraagt en vertelt, overweegt en vraagt weer. Het diepe denkproces.
Vrager en Voeler vormen de Vermoeder.
Je afvragen wat je voelt en dit beantwoorden met zoekende vermoedens.
Voeler en Verteller vormen de Ziener.
De gevoelsmatige wijze van het onder woorden brengen van inzichten.

Elk mens is een spiegel. De drie kleuren Verteller, Vrager en Voeler vormen deze spiegel.
Iedereen werkt aan diens spiegel om deze te vervolmaken. De delen die je ervan kent, kun je spiegelen naar anderen. Wanneer je een stuk van je spiegel nog niet kent en een ander spiegelt het licht van dat gedeelte naar jou toe, dan maak je er kennis mee, ontdek je het bij jezelf.

Het volmaaktst is de spiegel in de spiegel."



pepé: lettermenger.

[tip: lees OOk m'n vrijvers "uit het niets"]

foto van een fragment uit 'Friedegond'.

Filowatwandelen?

foto: @doetiee

"Zo'n filosofiewandeling, behandelen jullie dan verschillende filosofen?"

"Hoeveel mensen lopen er aan mee? Twintig, vijfentwintig?"

"Ik zat op de fiets richting wandeling toen ik hoorde dat ik met mezelf al hele filosofische gesprekken aan het voeren was. Ik dacht: 'Jij bent veel te druk in je hoofd hiervoor'! Toen ben ik omgekeerd en terug naar huis gereden."

Dit zijn een paar reacties die ik de voorbije tijd van mensen kreeg wanneer we te spreken kwamen over de filosofie-wandelingen, die we sinds januari van dit jaar iedere twee weken organiseren. Er lijkt voor een enkeling een drempel op de weg naar het evenement te liggen, die moeilijk (weg) te nemen is. Het lijkt er ook op, dat dit voor een deel komt door het woord 'filosofie': Wie vindt zichzelf een filosoof? Wanneer ben je dat? En kunnen of mogen alleen filosofen filosoferen? Met dit schrijven wil ik het licht juist eens werpen op die drempel. Want ligt die er eigenlijk wel?

Voetafdruk te zien in het Valkhof-museum, Nijmegen.

Pad.

Filosofie. Wijsbegeerte. Verlangen naar wijsheid.
Wijsheid. Dat woord... Eén van de betekenissen die het heeft is 'Het hebben van kennis die op inzicht en levenservaring berust'.
Inzicht zou je kunnen omschrijven als 'zien hoe iets in elkaar steekt'.
Levenservaring is uit te leggen als dat je hebt geleerd van wat je in je leven hebt meegemaakt.
Nee, 'begeerte' dan, óók zo'n prachtig woord uit onze taal. Die vragen over het leven, ja, èn de dood, ze houden mij bezig, soms (of altijd) voel ik in heel mijn wezen dat verlangen om meer van dat wonder, dat mysterie, te begrijpen!

Zou het vooroordeel rondom filosofie deels kunnen komen door de plaats die die op dit moment in onze samenleving heeft? Het is een vak dat op het gymnasium gegeven wordt, binnenkort moet je er zelfs voor gaan betalen aan de school, wanneer je het wil volgen. En via sommige universiteiten kun je er ook op afstuderen. Dan lijkt de conclusie eenvoudig: "Alleen bollebozen filosoferen".

Nu dan toch even terug naar de alinea aan deze voorafgaand, over de betekenis van het woord 'filosofie'. Want waar vind je daarin terug dat je een hoog IQ moet hebben om "wijsgerig" te zijn? Hebben de woorden 'inzicht' en 'levenservaring' niet evenveel of zelfs méér te maken met het woord 'streetwise'; de wijsheid die je van de straat hebt gehaald? Mind you: een van de stromingen van het Boeddhisme heet 'Tao' en dat betekent 'pad', of 'straat' als je wil...

Leven.

Leven doet elke lezer van deze woorden. Net als ik, nu de schrijver, straks weer en ook een lezer -en dan jij misschien de schrijver? Leren van het leven doen we (mag ik hopen) ook allemaal.

Tijdens de wandelingen delen we de wijsheid die we op ons pad opgedaan hebben met elkaar, al wandelend over de weg die we samen hebben uitgekozen te gaan. Eigenlijk komen de gespreks-onderwerpen altijd als vanzelf, aan de hand van één of een paar van de mensen uit de groep, waar anderen hun eigen gedachten en vragen bij hebben. Weer andere deelnemers luisteren op sommige momenten vooral -of alleen, want soms is het heerlijk (mee)filosoferen door stil te zijn.

Zo is al menig onderwerp aan de orde gekomen, dit voorbije klein half jaar. Om hier een greep uit te doen: "Wat is liefde?"; "Wat is discriminatie?"; "Wat is goed onderwijs?"; "Wanneer wordt iets geweld?"; "Hoe kunnen we aan een prettige samenleving bouwen en/of die behouden?"; "Is de computer (straks) machtiger dan zijn uitvinder, de mens?". De lijst zou nog zoveel langer en diverser kunnen zijn. Hopelijk geeft hij je toch een beetje een indruk.

Tot nu toe hebben er bij een wandeling niet meer dan tien mensen meegedaan. Eén keer zelfs 'maar' twee. Ruimte voor meer deelnemers is er zeker. Nu ook al vormen zich tijdens het lopen kleine groepjes, die gaandeweg vanzelf van samenstelling veranderen. Bijvoorbeeld omdat iemand's oor een voor haar of hem interessant gespreks-onderwerp oppikt en die persoon zich daarom bij die mensen voegt.

Onderweg gaan we meestal op een fijne lokatie zitten om wat van onze meegenomen broodjes of andere snacks te delen en eten. Daarbij ontstaat dan ook vaak een gesprek tussen alle aanwezigen, soms met een thema dat al wandelend aan bod was gekomen, dan weer een compleet nieuwe vraag of gedachte aansnijdend.

Het maakt mij een (nog) gelukkiger mens dat, bij al die keren filosofie-wandelen, het respect in de groep voor elkaar zo goed voelbaar was. Welke kijk op het leven is er dan ook belachelijk? Wat weer niet wil zeggen dat er niet gelachen wordt, want sommige plotse inzichten of levensverhalen die mensen delen zijn wel zeker om te lachen. Zo heb ik zelf al menig maal gelachen om iemand anders' avonturen, en dan maar al te vaak uit herkenning.

Goed.

"Wat is er volgens jou nodig voor een 'goede filosofie-wandeling'?" vroeg één van de deelnemers mij pas geleden aan het einde. Eigenlijk had ik om die vraag gevraagd, omdat ik vlak voor hij dit vroeg, zelf dat woord in de mond had genomen -en ja, wat ís dat dan, 'goed'?

Ik noemde twee punten op, waarvan de eerste was: "Dat de stilte er een gelijkwaardige plaats in heeft als het woord". Dat klinkt misschien moeilijk, maar het betekent dat ik het zelf bijvoorbeeld erg prettig vind om over iemand's uitgesproken woorden na te kunnen denken, langer dan terwijl de woorden uitgesproken worden, soms ook langer dan 'slechts' een paar tellen nadat iemand uitgesproken is. Het houdt mijns inziens eveneens in dat een spreker van de rest van de groep de aandacht krijgt, daar we die allemaal evenveel verdienen.

Voor mijn gevoel zijn er in ieder geval twee 'valkuilen' waar een (deel van de) groep, of een van de leden, in terecht kan komen: Ongeduld en haantjesgedrag. Ongeduld kan zich uiten in de ander moeilijk of niet uit (kunnen) laten spreken. Haantjesgedrag kan iemand gaan vertonen wanneer zij of hij denkt dat haar of zijn eigen mening belangrijker is dan die van een (van de) ander(en).

Dat stilte voor sommige mensen bedreigend aan kan voelen, dat werd me pas geleden (opnieuw) duidelijk gemaakt. Mediteren doe ik dagelijks en op één van de eerste zonnige dagen van dit jaar besloot ik een drempel te nemen en eens in het Kronenburgerpark in de lotushouding mijn ademhalingsoefeningen te doen. Onder de mensen. Dat vond ik best spannend, maar het was uiteindelijk zo'n prettige ervaring, dat ik dit inmiddels vaker heb gedaan.

Na die eerste keer kwam mij ter ore dat een bekende van me mij in mijn meditatie had willen storen. Toen ik het bij diegene zelf navroeg of hij dit inderdaad van plan was geweest, reageerde deze met dat hij dat toen inderdaad voor de grap tegen anderen in het park had gezegd, maar dat hij dit nooit echt zou hebben gedaan of willen doen.

Zit in iedere grap een (kern van) waarheid opgesloten? Wel of niet, samen met andere ervaringen die ik in m'n leven opdeed, geloof ik dat ik er mensen zijn die letterlijk bang zijn voor de stilte. In ieder geval wanneer zij onder andere mensen zijn. Bijvoorbeeld doordat we het gevoel hebben dat er gesproken móét worden, omdat je als 'een stille' wel eens als 'een saaie' gezien zou kunnen worden. Maar ook omdat we in onze westerse samenleving omgeven worden door geluid en niet meer gewend zijn aan de stilte. Misschien is die voor sommigen zelfs een pijnlijk confronterende spiegel voor ons eigen gekakel en gekraai?

Als tweede punt in het antwoord op de vraag wat volgens mij dan een 'goede filosofie-wandeling' was, noemde ik: "Dat elke aanwezige zich gelijkwaardig behandeld voelt". Simpel gezegd, dat iedereen die erbij was haar of zijn zegje heeft kunnen doen zoals die dat zelf graag wilde en ook stil heeft kunnen zijn op voor haar of hem fijne momenten.

Iets dieper hierop ingaand, denk ik dat het bijdraagt wanneer de aanwezigen van (bijvoorbeeld) zo'n filosofie-wandeling, niet alleen proberen het welzijn van het eigen zijn in de gaten te houden, maar ook het welzijn van de groepsgeest. Vaak voelen we vanzelf en direct een sfeer en een stemmingswisseling in een groep aan. Soms echter verliezen we één of enkele (wat stillere) deelnemers uit het oog, in ons eigen enthousiasme, of wellicht ook ons haantjesgedrag. Hoe kan zo elke aanwezige achteraf in alle eerlijkheid zeggen, dat zij of hij de ruimte voor diens woorden kreeg en zich als een gelijkwaardige behandeld voelde?
Gelukkig zijn we daar samen bij.

Domme ik.

Eén van mijn belangrijkste redenen voor het schrijven van dit artikel is, dat ik je twijfels en/of angsten die je mogelijk hebt bij het idee een keertje mee te wandelen, zó graag weg zou willen kunnen nemen. Ik schreef het helemaal in 't begin al; de drempel. Domme, domme ik, dat kan ik niet, dat kun jij alleen. Maar laat me dit als domme ik met deze blog dan alsjeblieft toch proberen. Het zou zomaar kunnen gebeuren dat wat van mijn woorden je iets benieuwd(er) maken en dat uiteindelijk je wijsbegeerte het wint van je vrezen. Dat ons dat gegund moge wezen!

Inmiddels zullen er nu zo'n tien filosofie-wandelingen geweest zijn. Deze te beschrijven is weer zo anders dan ze zelf mee te maken. Dat is een dooddoener, dat weet ik, maar zelfs die kan een waarheid in zich dragen. Ik hoop dat we nog vele wandelingen tegemoet mogen gaan, omdat ze nu al voor menig mens mooie denkmomenten gebracht hebben en omdat ik het idee heb dat er een heleboel mensen onder ons zijn, net zo wijsgerig, net zulke lekkere trek in een denksnack hebbend als diegenen die zo'n filosofie-wandeling al eens één of enkele keren (of altijd) hebben meegemaakt. En zeg nu zelf, waar vind je tegenwoordig zulk lekkers ook nog GRATIS?

Zondag 24 juni aanstaande is de volgende filosofie-wandeling.
Om 12:00 uur verzamelen we op het Valkhofpark in Nijmegen om vervolgens samen onze route te bepalen. Gespreksonderwerpen komen vanzelf, gaande de weg.
Prettig is wanneer je iets (deelbaars) te eten en/of drinken meeneemt.
De wandeling duurt zo'n twee à drie uren, inclusief een riante pauze van ongeveer een uur. Tijden liggen echter niet vast, ze worden door de groep aanwezigen bepaald, vooraf en/of onderweg.

Wie weet tot dan!


pepé: lettermenger.

O.

o-pen

stone in pond

b ull s h I t

pepé: lettermenger.

Interview met Nijmegen's burgervader Hubert Bruls (CDA).

de email van jack brOeksteeg:

"Beste Pepe,

Jouw verzoek is besproken met de burgemeester. Zijn agenda loopt snel vol en daarom is er voor gekozen interviews te geven aan media waarvan wij denken dat deze in Nijmegen in zo kort mogelijke tijd de meeste mensen bereiken. Denk aan De Brug, RTV Nijmegen en de Gelderlander.
Dat betekent dat er voor jouw bloggeraccount Lettermenger geen ruimte zal zijn voor een interview. Wel wil ik je de kans geven een aantal vragen schriftelijk te stellen. Wanneer je dat wil dan hoor ik dat graag van je.

Ik hoop je zo voldoende geinformeerd te hebben.

Met vriendelijke groet,

Jack Broeksteeg

Bestuursadviseur, afdeling Communicatie I Gemeente Nijmegen I Postbus 9105, 6500 HG Nijmegen
Bezoekadres: Korte Nieuwstraat 6 Nijmegen"

pepé: lettermenger.

d'Ode dieren.