donderdag 31 oktober 2013

O(uwe) Hyves blog "*Sterrendak* deel 2: Op visite" (15-7-2010)




"
Het is alsof ik een mannelijke variant van Alice in Wonderland ben! Een kleine week geleden trekt het witte konijn mij aan mijn jas met een verhaal dat inderdaad ook klinkt als "Geen tijd! Geen tijd!". Dit keer heeft het konijn de gedaante van een bekende van me, die ook een *Sterrendak* bij het slapen heeft.
Zijn roep is een roep om verandering binnen de organisatie van de Nijmeegse nachtopvang voor dakloze jongeren: Sancta Maria.

Zoo-key.
Zijn bijnaam is Zoo-key. Ookal is hij zelf de leeftijd van jongere al voorbij, Zoo-key heeft zich in het verleden regelmatig als vrijwilliger voor Sancta Maria ingezet. En de jongeren gaan hem nog altijd aan het hart.
Zoo-key heeft bij dhr. Jona Overmars, assistent wethouder van de Nijmeegse gemeenteportefeuille Zorg, Welzijn en Sport het volgende idee ingediend:


Het Strafpunten-systeem. 
In Sancta Maria, de nachtopvang voor jongeren in Nijmegen, wordt momenteel een Sanctie-systeem gehanteerd, waarbij de jongere geschorst kan worden, bijvoorbeeld wanneer zij / hij zich te laat meldt, in de kamer rookt of blowt, agressief gedrag vertoont, etc.
Gevolg van de schorsing is één of meer nachten geen bed hebben. Er is namelijk maar één nachtopvang voor jongeren in Nijmegen en andere gemeentes weigeren je sowieso.
Zoo-key beweert dat hierdoor een té hoog percentage van de dakloze jongeren geschorst wordt, waarbij weinig of geen rekening gehouden wordt met het feit dat het jongeren zijn.
Bijvoorbeeld op donderdagavond vóór 21:00 uur bij Sancta Maria binnen moeten zijn, terwijl je net als elke andere jongere ook wel eens tot 2:00 uur of later door wil kunnen stappen, 't blijft een mening, maar daar zit volgens mij toch wel wat in.

Als alternatief voor de sancties, de schorsingen van jongeren, beschreef Zoo-key het Strafpuntensysteem. Dat werkt simpel gezegd als volgt:
Bij een misstap van de jongere gaat die met de begeleiding in gesprek over het incident (gebeurt bij sancties te weinig of niet, aldus Zoo-key) en krijgt hierbij één strafpunt.
Bij een bepaald aantal strafpunten word je niet geschorst (uit huis gezet), maar krijg je in plaats daarvan een korting op je weekgeld.
Schorsing gebeurt daarmee dan weer alleen in de extreme gevallen.

Zoo-key beweert geen duidelijke reactie op zijn idee gekregen te hebben van de assistent wethouder. Moeilijkheid voor instanties mag dan zijn dat hij moeilijker bereikbaar is vanwege het dakloos zijn, maar onmogelijk is het zeker niet.


Trigger.
Dít verhaal hierboven was mijn trigger om Alice's wonderlijke konijnenhol in te duiken en te gaan zien wat er allemaal zou gaan gebeuren.

Het gebeurde vorige week woensdag.
Ik belde die ochtend meteen meneer Jona Overmars -en kreeg deze zowaar ook direct aan de telefoon. Zoo-key's echte naam deed onmiddelijk een belletje bij hem rinkelen. Hij kende het alternatief voor het sanctie-systeem van Iriszorg, moederinstantie van Sancta Maria -en de klachten over het huidige beleid kende hij ook.
Meneer Overmars was alleen op dat moment in een gesprek. Hij vroeg me of hij me die middag nog hierover terug zou kunnen bellen.
"Graag," antwoordde ik hem. Hij las al noterend mijn telefoonnummer goed op vanaf het beeldschermpje op zijn eigen mobiel en we namen afscheid.

Afgelopen maandag belde de bestuursassistente van de wethouder mij terug, namens meneer Overmars.
In de tussentijd had ik geen telefoon van meneer meer mogen krijgen.
Ik dacht aan onze gemaakte afspraak dat hij diezelfde middag nog terug zou bellen en tegelijkertijd dacht ik aan het huidige sanctiesysteem van Sancta Maria.
Algoed, namens de assistent Wethouder had mevrouw voor mij de mededeling, dat de wethouder al in gesprek was met Iriszorg over het Strafpuntensysteem en dat ik voor verdere vragen eventueel ook beter bij hen terecht zou kunnen.


Iriszorg.
Het bizarre is alleen dat ik die zelfde woensdagochtend óók al met Iriszorg gebeld had, de perswoordvoerster ervan, een alleraardigste en behulpzame dame. Zij hoorde mijn verhaal, gebouwd om Zoo-key's verhaal, aan, beloofe mij terug te bellen -en bèlde mij diezelfde dag ook terug.
Ze had met de manager van Iriszorg gesproken en haar was niets bekend over het ingediende idee van het Strafpuntensysteem. De echte naam van Zoo-key kwam bij Iriszorg ook niemand van de gesprokenen bekend voor.

Dit spreekt elkaar niet per sé tegen: Er kán op dit moment gesproken worden tussen de (assistent-) wethouder en Iriszorg over een ander systeem dan sanctioneren, zonder dat Zoo-key's echte naam ook maar één keer daarbij genoemd is.
Dat zou in elk geval verklaren waarom die zich niet gehoord en gewaardeerd voelt om zijn werk hierin.

Ik heb alleen nog zó gemakkelijk spreken, als een nog aardig onwetende buitenstaander die nèt dit hol ingevallen is. Daarom ben ik ook maar bij iedereen op visite aan het gaan en ik kom er de meest bijzondere mensen tegen -en soms ook eindelijk nóg eens tegen. Leuk!


Kantoor.
In het Kronenburgerpark, waar ik vaak 'kantoor' hou, spreek ik tegenwoordig nog regelmatiger met de *Sterrendakkers*. Ze tippen me, vertellen me hun ervaringen en leren me heel wat over het (over)leven op straat.

Zo nam een van hen me gisteren mee naar Het Atelier, een atelier waar dak- en thuisloze Nijmegenaren kunnen schilderen, tekenen, houtbewerken, fotograferen en meer.
Het Atelier is op zoek naar een vervangend onderkomen in de stad op zeer snelle termijn.
Dat mag -helaas- sowieso geen verrassing zijn, dat tijdens mijn gesprekken met de instanties tot nu toe, de beperkingen aan geld vaak een grote rem zijn op de liefde en het enthousiasme waar de medewerkers zelf zo van vervuld zijn: Hoeveel hartelijkheid ik in deze korte tijd al ben tegengekomen, hoeveel betrokkenheid van medewerkers, soms betaald, vaak vrijwillig, uitstraalt. Mooi. Hoe weinig geld er voor beschikbaar lijkt te zijn. Pijnlijk.


Op visite.
Vanochtend ben ik naar de zorginstelling R75 in Nijmegen gegaan. De [website] legt uit:
"R75 is hulp voor jongeren [in de regio Nijmegen, pepé] van 12 tot 23 jaar, die dak- of thuisloos zijn of dreigen te worden. Jongeren die problemen hebben op meerdere leefgebieden als huisvesting, financiën, gezondheid, vrije tijd, sociaal netwerk, justitie, werk en scholing. Een speciale groep in de hulpverlening van R75 zijn tienermoeders."
Daar een prettig kennismakingsgesprek gehad met één van de zeven medewerkers.

En deze middag was ik kort bij interim-manager Roel Verweijn van Sancta Maria.
Het strafpuntensysteem kwam Verweijn voor als erg lijkend op een van zijn eigen ideeën. Duidelijke cijfers over hoeveel jongeren er nu precies geschorst werden, kon hij niet zomaar geven.

De perswoordvoerster van Iriszorg kon dit ook al niet! Dat ging nog heel grappig, die voorbije woensdag:
We waren in een fijn gesprek verwikkeld, waarin ze me op een gegeven moment adviseerde om eens te kijken hoe groot de groep jongere *Sterrendakkers* in Nijmegen nu eigenlijk was -
"...maarja, als je die cijfers wil hebben," vulde ze zichzelf aan, "kom je weer bij ons uit."
"Nou, heb je ze toevallig zo voorhanden?" vroeg ik. Was een kwestie van inkoppen, toch?
"Ehm, nee, die zijn niet zomaar even ergens te vinden," zei ze.
Het is dan ook geen gemakkelijk 'vast te leggen' groep: sommigen slapen af en toe ook bij vrienden of familie.
In Nijmegen, zo schatte de medewerker van R75 aan de hand van het aantal benutte postadressen, zat het toch wel rond de 50 dak- of thuisloze jongeren (wat natuurlijk een nattevingerschatting is, zo vertelde medewerker Martijn ter Meer mij in ons gesprek al). Sancta Maria heeft 20 bedden. Ik heb 100 vragen. En ben nog maar net begonnen...


Jas.
Word ik aan mijn jas gestrokken:
"Jij bent toch schrijver hè?"
"Ja," zeg ik.
Duik ik het me voorgelegde avontuur in.
Krijg ik tijdens mijn bezoekjes in verschillende varianten de vraag: "Wat wil je precies?"
Een heel goede vraag. Een heel terechte ook.
Ik antwoord tot nu toe maar zoals het dan in mij opkomt: "Ik ben nieuwsgierig en op zoek naar verbanden, oplossingen, verbetering, verzustering, verbroedering. Maar precies weet ik het nog niet."
Echt, zo antwoord ik het dan ongeveer maar.
Want zo is het ook echt waar.

Een bijzonder nèt begonnen avontuur
-met vele voorgeschiedenissen-
wordt vervolgd.


pepé: lettermenger.
"


O(uwe) Hyves blog "Jodenhaat in Nederland" (21-6-2010)


"
Onlangs, ergens in den lande, kwam ik te spreken met een man. Na een tijdje vertrouwde hij me voorzichtig, bijna angstig toe Jood te zijn. Zijn verhaal ging nog verder, want zijn door de tweede wereldoorlog (vergeef mij het bewust weglaten van de hoofdletters daarvan) getraumatiseerde ouders hadden het altijdgeheim voor hem en anderen gehouden dat zij Joods waren. Hij kwam daar pas als adolescent achter, doordat een instantie hem hier eventjes tussen de bedrijven door mee confronteerde.

Hij vertelde mij sindsdien gedurende de jaren stevig te zijn gepest, vernederd en zelfs te zijn bedreigd en aangevallen. Vanwege zijn Jood-zijn.

Vandaag zag ik de uitzending van Netwerk, waarin een documentaire over de in Nederland groeiende haat naar Joden.

Ook voor mij voelt het moeilijk om dit onderwerp in een blog aan te snijden. Velen van de lezers kennen mij niet, kennen misschien ook geen eerdere op Hyves of elders gepubliceerde werken van me. Daarom wil ik graag dat je in elk geval weet dat in mijn boekenkast de wereldse heiligboeken in stilzwijgend respect naast elkaar staan. Ik heb ze gelezen. Niet bestudeerd, maar de inhoud gevoeld. Elke dag ergens wel even.
Sinds mijn kindertijd ben ik op een spirituele reis gegaan en heb menig verschillend heilighuis aangedaan en daar de mensen gesproken. Ook van occulte gezelschappen. Met een open oor en een open hart. Ook tijdens mijn wandeling die Leven heet, spreek ik met de mensen om mij heen en zie hun religie en/of levensvisie als een onderdeel van hun mens-zijn.

Dit wetende van mij, wil ik nu mijn vraag hier wel stellen. Ik verwacht er eigenlijk niet eens een antwoord op, eerder een eh -multiloog.
In een blog met een politiek thema schreef ik eens dat het mooi zou zijn wanneer er minder gediscussieerd zou worden en meer gecompariseerd. Bij een disussie verdedig je je eigen standpunt, bij een comparitie vergelijk je de standpunten met elkaar.

Mijn kernvraag is: Hoe wijdverspreid is deze Jodenhaat (in Nederland)?

Ik ken één verhaal van één man die ik niet heel goed ken. Ik weet van hem dat hij zich ook niet goed laat leren kennen. Hij heeft zich als het ware in zichzelf opgesloten, uit angst. Dat vind ik een groot individueel probleem. Maar nogmaals, zullen we ooit weten hoe groot dit probleem nu wèrkelijk is, wanneer er misschien nog veel meer mensen rondlopen als deze man; die nooit zullen spreken over het leed dat hen ondertussen bijna onzichtbaar wordt aangedaan?

Ik heb eind vorig jaar een Hyve opgericht ter groter ere van aartsvader Abraham, de vermeende vader aller zusters en broeders der Christenen, Joden en Moslims. Daarin vraag ik ook enkel te schrijven en plaatsen als zusters en broeders, dus te plaatsen wat we met elkaar gemeen hebben.

We hebben met elkaar gemeen dat we haten kunnen. Dat we misschien beschoten en vernederd zijn. Door die anderen. Jah. Dat hebben we met elkaar gemeen. Au. Maar dat klopt, ja...

Aan de hand van een spreekwoord van de Native Americans schreef ik eens een liedtekst. Het spreekwoord luidt:

Geen mens heeft ooit maar één korrel zand bezeten.

Die olieramp voor de Mexicaanse kust, die hebben we ook gemeen. Dat is het zand waarop wij leven, waarvan wij hopen te mogen en kunnen blijven eten. En drinken. Gaat het goed met je zusters en broeders daar en overal op aarde, wordt daar ook goed omgegaan met "onze" aarde, dan gaat het ook goed met jou en mij.

Je merkt het wel: Ik ben geraakt. Ik begrijp het ook niet. Ik kan redenen verzinnen. Au. Maar misschien is het ook niet te begrijpen. Als het puur emotie is, kan dat wel eens kloppen. Emoties zijn lang niet altijd te begrijpen...

Ben ik nou zo naïef of dacht ik toch heus dat we op z'n minst nóg een paar dingen gemeen hebben:
Vrede.
En Liefde.
Die mooie Liefde...

In deze twee naar iedere dit lezende zuster en broeder,

de eerste zomerdag van 2010,

pepé: lettermenger.
"


O(uwe) Hyves blog "Wegens Naastenliefde en Aflaat Te Koop: Het Vaticaan" {30-3-2010)



"

Zojuist werd mij dit Wonderlijke idee toegeworpen, dat ik met permissie en hier graag mag plaatsen: 

Wegens Naastenliefde en Aflaat Te Koop: Het Vaticaan.
Opbrengsten komen geheel ten goede aan wereldwijde armoedebestrijding. 
Tevens ter Aflaat van de "foei-momenten" van de afgelopen tijd.

Moge het een mooie oplossing zijn voor veel onnodig leed.


© 30 maart 2010, pepé van megen.
"



O(uwe) Hyves blog "Narcissen" (21-1-2010)

"
Eerder vandaag was onderstaande tekst een verlegen reactie op een eerdere blog van me, die was geschreven naar aanleiding van een heftige "Hyves-krabbel" van mijn ouders. 
Bij nader inzien, met het zweet in mijn handen, maar met liefde, hoop en vertrouwen, maak ik er toch een apart blog van. Wel, lieve goden, daar gaan we dan...



Om Namah Shivaya.
Ik buig voor u, Shiva,
God die afbreekt wat leeft,
God die ruimte schept
voor Brahma,
God die leven schept
en het liefdevol in
handen van
God Vishnu geeft... 



Gisterochtend 20 januari een sms van mijn moeder: mijn vader was opgenomen in het ziekenhuis voor de vervanging van zijn pacemaker. Pa lag in kamer nummer zoveel en zou om 14:00 uur geholpen worden. Spannend dus...

Daar zat ik dan, met deze sms in mijn mobiel;
Een geschiedenis ging door mij heen:

Nog niet eens geboren vreesde mijn moeder al dat ik een kindje met een verstandelijke beperking zou worden. Ze zag namelijk overal kinderwagens met kinderen met deze afwijking.
Mijn moeder rookte indertijd (ook).

Als koter werd ik lastig genoemd, want watervlug. Mijn oudere broer was en is meer een binnenvetter en een ogenschijnlijk toegeeflijker mens. Hoevaak hij mij niet als kind geadviseerd heeft: "Zeg gewoon 'ja' tegen ma en doe daarna wat je zelf wil," maar zo kon en wilde ik niet zijn.

6 jaar oud kreeg ik ook nog eens pseudo-kroep, waardoor ik daar op het randje van de dood heb gelopen en toen dingen heb ervaren en gezien die mij voor het leven tekenden (ik heb er al eens eerder over geschreven wat allemaal).

Niet gek dat ik toendertijd al gefascineerd raakte door religieuze en spirituele zaken. Hoe katholiek mijn ouders ook waren en zijn, ik heb nimmer het gevoel gehad dat ze begrepen wat ik voelde, hoe diep deze fascinatie werkelijk ging- en gaat...

Beginnend met puberen heb ik deze levensfase geloof ik tot in het diepst mogelijke doorleefd: ik vormde mijn mening en die week aardig af van de andere drie gezinsleden. Ik was een linkse rakker in een conservatief nest.

Er werd mij ingepeperd dat zolang ik nog thuis woonde er de regels van mijn ouders golden. Dat ik geen vlees meer wilde eten, moest ik maar doen wanneer ik op mijzelf woonde. Hier kwam er vlees op mijn bord.

Dat ik tot overmaat van ramp ook nog eens op jongens verliefd bleek te kunnen worden, was natuurlijk een schok voor het gezin.
"Dit wordt de dood van je opa als hij dit te horen krijgt!" was mijn moeders eerste reactie toen ik haar dit via een angstig briefje op haar kussen meldde.

Vrijwel elke dag van school thuiskomend, wilde mijn moeder met mij "erover" praten, waar ik nooit en tenimmer zin in had, omdat deze gesprekken voor 99,9% inhielden dat ik gewaarschuwd werd voor een keiharde wereld, dat ik nog jong was (ik was 14 toen), dat er veel viezeriken tussen zaten, enz.
Met deze waarschuwingen had ik het gevoel alleen heel weinig op te schieten en ik voelde mij er al helemaal niet door geaccepteerd in wie ik was -door mijn ouders.

Ik zeg ouders, maar moet dan ook nog even aangeven waar mijn vader stond in dit plaatje: Hij was de man die als het ware elke zondag het vlees op onze eettafel kwam snijden. Hij zorgde voor de centen, hij zorgde ervoor dat ik kon studeren, hij heeft mijn schoolboeken en hobbies betaald, hij heeft tijdens mijn studie en uitwonend nog maandenlang een flinke zakcent bijgespijkerd aan mijn budget.
Geld kan ook liefde zijn.
Het materiaal waarvan het gemaakt is, verwarmt een hart alleen zo slecht...

Over mijn ontluikende gevoelens mocht ik van mijn ouders met geen ander spreken. Zelfs naar mijn broer heb ik er jarenlang over moeten zwijgen. Hoe schuldig, wat een verrader ik mij noemde wanneer ik dan bijvoorbeeld tóch een klasgenoot hierover vertelde -en hoe verbazend luchtig vaak hun reacties hierop waren, zeker in vergelijking met de zorgen en waarschuwingen van mijn ouders.

Inmiddels weet ik dat ik niet alleen op een jongen, maar toch zeker ook op een meisje verliefd kan worden. Soms heb ik het gevoel dat mijn ouders denken dat ik zo 'niet-te-volgen' ben, alleen om het hen moeilijk te maken. Misschien heb ik het zelfs wel eens letterlijk van mijn moeder te horen gekregen. dat zou heus kunnen...

In mijn tienertijd hebben mijn ouders en ik zo heel wat gekissebist. Vaak puur en alleen omdat we een andere visie op zaken hadden, ik snakte naar verkenning en ruimte hiervoor, mijn ouders snakten naar bescherming en perkten mijn ruimte liefdevol in.
Wat mij alleen maar meer en meer benauwen ging.

Ik moet ook een pain in the ass geweest zijn...
"Al dat vette eten, kijk naar die vetpens, pa! Dat is toch niet gezond!"
"Kom toch eens voor jezelf op, ma! Ga desnoods scheiden van die man als hij je geen liefde geeft!"
En meer van dit soort onomwonden, keiharde uitlatingen heb ik zeker geregeld gedaan.

Ook in mijn studie was ik niet om trots op te zijn voor mijn ouders. Eerst ging ik nog netjes Nederlands studeren. Dat vertelden mijn ouders dan ook trots aan familie en vrienden. Ik kreeg ook te horen dat ik tot een van de weinigen uit de familie behoorde die een hoge opleiding had gevolgd -en dat gaf mij zo te voelen een verantwoordelijkheid deze heel serieus te nemen.

Pijnlijk opnieuw toen bleek dat ik mij allereerst niet op mijn plek voelde bij deze studie -en switchte naar het wel heel vage "Dramatherapie" (wat kun je dáár nu mee?!) en na vijf jaren opleiding aan deze school juist voor mijn diploma stopte met studeren. Ik had de kennis opgedaan die ik wilde en wilde geen diploma. Ik wilde met mijn leven aantonen dat een papiertje niet nodig was om te laten zien wat je kunt en om je 'nuttig' te kunnen maken in de samenleving.

Mijn broer ben ik voor mijn gevoel (qua familieband) al op jonge leeftijd verloren, nadat hij op verschillende niet nader te beschrijven handelingen met mij, aantoonde geen respect voor mij te hebben.

Het hoofdstuk "broer" werd eigenlijk compleet afgesloten, toen ik als kind met een vriend eens samen een meer op was gezwommen en door een tegenstroming zó lang was weggebleven dat mijn ouders en broer er heel erg ongerust over waren.
Toen deze vriend en ik eindelijk weer het strand bereikten en ik mijn broer zag, heeft hij het echt heel lang en schorpioen-giftig volgehouden niet meer te weten wie ik was. Ik was kind, ik geloofde hem even en voelde me zo intens schuldig -en verpulverd onder zijn woorden en vernederende blikken.
Dat was misschien nog wel erger dan zijn nieuwsgierige vingers daarvoor waren geweest.
Mijn broer heeft nu kinderen. Ik gun ze een zorgzame, respect- en liefdevolle vader.

Mijn moeder heeft zo vaak gezegd ongelukkig te zijn en zich niet gezien en geliefd te voelen door haar eigen man. Ik heb daar zo vaak met haar over gepraat, maar we moesten er altijd over stoppen wanneer mijn vader er zelf bij kwam.
Ik stond indertijd denk ik tussen hen in of zo. Ik trok mijn bek wèl open naar mijn vader (en net zo hard naar mijn moeder en broer), wilde geen achterbaks gelul, geroddel, en al helemaal niet in het gezin zelf.

Er is ook heel wat afgeroddeld over beide families binnen ons gezin. Over iedere oom, tante, neef of nicht was wel wat op te merken -en logeerde ik eens bij oma, dan had oma op haar beurt weer andere roddels paraat, de meest smeuïge misschien nog wel over mijn eigen ouders; bijvoorbeeld dat mijn ouders volgens haar toch meer van mijn broer hielden.
Handige informatie wanneer je zo jong en nog afhankelijk van je ouders bent...

Mijn ouders zijn trouw naar verjaardagen, jubilea, geboortes en begrafenissen gegaan. Enkele jaren geleden heb ik mij al bewust gedistantieerd van mijn familie. Ik was de wederzijdse hypocricie, het meekronkelen in dit slangennest, meer dan beu.
Ze bleven ook altijd maar even op deze feesten (wat hen ook keer op keer door de familieleden werd verweten) en op de autoreis terug roddelden wij onszelf weer tot een hecht gezin samen.

Mij is verweten niet op de begrafenis van mijn oma, mijn vaders moeder, te zijn gekomen. Die was enkele jaren geleden. Reden voor vele van mijn familieleden om mij volledig af te schrijven.
Vergeef ze, ze weten niet wat ze doen, zou ik bijna zeggen. Zij weten niet hoe die zelfde oma al van kindsbeen af giftige woorden in mij spoot, die mijn beeld van mijn ouders (maar ook van haarzelf!) deden vervormen. Ze weten niet dat ik uit eerlijkheid en respect ben weggebleven -of begrijpen niet. En dat hoeft ook niet. Niet iedereen hoeft alles te begrijpen wat ik doe. Die wens heb ik lang geleden al achter me gelaten, waarschijnlijk mede dankzij al voorgaande ervaringen.
Zij kunnen wèl leven met de wetenschap dat zij elkaar kussen bij feesten, samen keuvelen over koetjes en kalfjes en ondertussen de meest neerbuigende gedachten over de ander(en) hebben.

Zoveel meer, jammer genoeg, is er nog te schijven, maar misschien geeft het al een beeld...

Dít en meer is waarom ik mij niet gezien en niet geliefd voel door mijn ouders en broer.

Dit is waar ik aan het begin van deze eeuw (in 2003), onder bezielde steun van mijn peetoom, geleerd heb vrede mee te hebben: Mijn ouders zijn wie zij zijn, dat heb ik te respecteren en accepteren. Wie ben ik om hen te willen veranderen?

Dit gaf mijn ouders en mij enkele rustigere jaren. Ik leerde woorden inslikken, leerde relativeren en luisteren dóór emoties heen naar de eigenlijke inhoud van de woorden.

November 2007 ging het weer mis. Onderliggende reden daarvan was, dat ik meer en meer besefte dat ik ook mijzelf diende te respecteren om wie ik was.
Dat mijn ouders mij een egoïst noemden en noemen, ging mij tóch in de kouwe kleren zitten, deed mij tóch pijn, hoe hard ik ook dóór de woorden heen luisterde.

Ik kreeg op een dag een boek van mijn ouders "cadeau". Het lag in mijn brievenbus, met een briefje erbij. Ze hadden met een bevriende psycholoog over mij gepraat: Drs. Berretty, die mij toen ik nog kind was, hooguit twee keer op een verjaardag heeft gezien, niet eens of amper gesproken...
Deze afgestudeerde psycholoog had het ziektebeeld "narcisme" in mij herkend, naar aanleiding van mijn ouders' verhaal. Een briefje bij het boek verzocht mij dit hoofdstuk in het boek aandachtig te lezen. Zij herkenden mij er volledig in. Met veel liefs van pa en ma.

Dit boek was voor mij de aanleiding om een pauze in te lassen in het contact tussen mijn ouders en mij. Ik was er zó door gekwetst en voelde en voel mij zó niet-gezien en niet-begrepen.
Eerder dus had ik al geleerd dat ik mijn ouders niet moest willen veranderen. Dat vond en vind ik nog altijd. Maar wat moet je doen in het geval dat je denkt dat iemand's beeld van jou niet klopt? Bij een toevallige passant kun je nog denken: ach, denk maar wat je wil, het zal mij niet deren. Maar wanneer het je ouders zijn?

Een dikke twee jaren later werd het oud op nieuw van 2009 naar 2010. Ja, da's nog niet zo lang geleden, hè? We zijn weer in het heden aangekomen in dit blog...
Vlak voor de jaarwisseling sprak ik met enkele beminde mensen en kwam tot de conclusie dat het wel eens een goede tijd zou kunnen zijn om mijn ouders weer eens te bezoeken. Al was het maar voor één kopje koffie. Ik was dit echt van plan, totdat de "krabbel" van mijn ouders kwam, die ik in die eerdergenoemde blog heb gekopieerd en geplakt.

Deze krabbel was voor mij de reden om mijn voornemen in te trekken. Ik ben jammergenoeg niet uitgerust tegen zóveel roep om zorg, aandacht en liefde, zonder dat er een eerlijk, open en werderzijds respectvol contact is. Mijn ouders zijn geen toevallige passanten, mijn ouders zijn mijn ouders! Zij raken mij, zij gaven mij mijn vlees en bloed -en zij geloven niet in mij. Niet in wie ik nu ben.

Dit klinkt hard. Concludeer ik dit niet te snel?
Nuja, wat is snel wanneer dit een thema is dat al van kinds af aan met mij meegaat?
Ik begrijp heel goed dat een heleboel van mijn bezigheden en nog een heleboel meer van mijn ideeën niet te volgen zijn voor mijn ouders, ik begrijp ook dat met name mijn moeder zich wel eens zorgen over mij maakt (ik kies tenslotte ook geen gemakkelijke weg), ik kan en wil haar ook niet meer tegenhouden om hier óverbezorgd over te zijn, haarzelf ziekmakend bezorgd...

Gisteren, toen ik de sms ontving waarin mijn moeder schreef dat mijn vader in het ziekenhuis was opgenomen voor de vervanging van zijn pacemaker, heb ik lang getwijfeld of ik de stilte van twee jaren nu moest doorbreken en mijn moeder te bellen.
Uiteindelijk heb ik haar gebeld. Ik dacht: ik bel haar alleen om te luisteren hoe het met pa en met haar is.

Dat ging niet.
Eén telefoontje werden er zes en de toon van onze woorden werd steeds harder, bij elk gesprek.
Uiteindelijk kreeg ik een sms van mijn moeder:
"Laat je alsjeblieft geestelijk helpen," vroeg ze mij daarin. Mijn moeder vindt het ongelofelijk hoe egoïstisch ik ben en maakt zich er zorgen over dat ik gek aan het worden ben.

Inderdaad, beste peetoom, ik ben het met u eens dat ik mijn ouders heb te respecteren om wie zij zijn, dat ik niet de ijdele, hooghartige wens moet hebben om hen te willen veranderen.

Daarom kies ik voor geen contact.
Uit liefde en respect.
Misschien is dat gek.

Misschien is het egoïstisch dat ik mijn zogenaamde bisexualiteit, mijn zorgen om het welzijn van Moeder Aarde, mijn vegetarische voorkeuren, de jointjes die ik rook en het betreden van het nog niet bewandelde pad van "vanuit mijzelf beginnen", mijn opkomen voor de minderbedeelden en nog zoveel meer voor mijn ouders en broer moeilijk te volgen zaken, prefereer vóór het contact met hen.

Nuja, dat klopt niet helemaal. Liever had ik óók een fijne band met deze drie gehad -en met de rest van de familie. Ik hoop daar alleen niet meer op. Die hoop is kapot.

Maar ik allerminst.
Ik geloof. Ik bouw verder in een vertrouwen dat de stem die ik in mij hoor te vertrouwen is. Ik bouw aan een leven waar mijn ouders, gezien maar tot nog toe vrijwel ongezien, trots op zouden kunnen zijn...

In liefde -en ja, met onzekerheid en angst,
met vele imperfecte eigenschappen, duistere zijden en niet-te-volgen karaktertrekken.

Elk licht werpt zijn schaduw...

LIEFDE!

pepé


Om Namah Shivaya.
Ik buig voor u, Shiva,
God die afbreekt wat leeft,
God die ruimte schept
voor Brahma,
God die leven schept
en het liefdevol in
handen van
God Vishnu geeft... 

"



O(uwe) Hyves blog "Het huwelijk van Liefde en Vrijheid" (14-11-2009)

"Vrijheid. Misschien wel even essentieel voor de mens als Liefde.
Misschien zijn Vrijheid en Liefde elkaars geliefden?

Ja! Stel je dat eens voor: Vrijheid en Liefde als een gelukkig echtpaar -maar dat er na een tijd een sleur in hun relatie begon te raken. Misschien in eerste instantie door allebei onopgemerkt. En ook de familie van dit paar bleef hen zien als een gelukkig koppel.

Toch ging het wringen -en dat begon met kleine dingen. Liefde vond dat Vrijheid wel erg veel van huis was, maar zorgde dat wanneer ze weer samen waren, het weer was zoals het altijd was. Vrijheid wist hoe Liefde Vrijheid zag en liep mee in Liefde's pas. En zo sleet langzaamaan het pad dat zij bewandelden -uit...

Vrijheid dacht te weten wat Liefde wilde -en andersom. Misschien speelde in mindere of meerdere mate de blik van hun familie ook mee in hun besluiten. In ieder geval vroegen Vrijheid en Liefde het niet meer aan elkaar: Ze gaven zichzelf aan de ander, zoals zedachten dat de ander dat wilde.


"

Dit verhaal even loslatend, maar de thematiek niet: In de 13e eeuw van de westerse jaartelling leefde er een dichter met de naam Yunus Emre. Ik vond een engelse vertaling op het net van één van zijn gedichten, die ik je vanwege het onderwerp van deze blog graag wil laten lezen:

**************************************** 
If you mean to wipe off al the rust that covers the hearts, 
Be sure to utter this word which is life's true summary; 

The man who doesn't see the nations of worlds as one 
Is a rebel even if the pious claim he's holy. 

Listen to my comment on the strictures of the canon: 
Orthodox faith is a ship, its sea is Reality. 

No matter how impregnable are the planks of the ship, 
They are bound to crack and shatter when waves rage in that sea. 

Listen, my loved one, let me give you a fact beyond this: 
The rebel against Truth is the saint of orthodoxy. 

(*1) 
**************************************** 

"Dogma's zijn een schip en de zee waar het op vaart is de Realiteit," als ik Emre zo mag vertalen. En hij vervolgt met te schrijven, dat hoe stevig het schip ook is, het op een dag zal vergaan -in zee...


"

Ook in deze blog bevaar ik niet één zee, blijf ik niet in één verhaal, want nu neem ik je graag mee naar Frénk van der Linden, een journalist waarvan aanstaande maandag de documentaire "Verloren band" (*2) uitgezonden gaat worden.
Hierin interviewt Van der Linden zijn eigen ouders, die 40 jaar geleden van elkaar scheidden, nadat zijn moeder zijn vader verliet voor een andere man. Het hele verdere gezin keerde zich tegen moeder. Moeder stuurde jarenlang brieven naar de gezinsleden, die de eerste jaren voor de ogen van vader verbrand werden. Dit om aan te geven, aldus Van der Linden, dat de kinderen achter hun vader stonden en niets meer met moeder (die hen verraden had) te maken wilden hebben.
In latere jaren, toen de hevigste emoties wat waren gaan bedaren (even terug naar Emre's zee...), werden de brieven ongeopend teruggestuurd.

Gedurende het maken van de documentaire, bleek de moeder van Van der Linden àl deze geretourneerde brieven bewaard te hebben. In die brieven bleek niets méér dan moeder-Liefde geschreven te staan, geen enkel woord van verwijt.

Het citaat dat Van der Linden zelf het meest raakte, zo vertelde hij in een interview, was het moment waarop zijn moeder aan hem vroeg: "Waarom mag je in Nederland wel van je tien kinderen, maar niet van twee mannen houden?"

Hopelijk raak je niet zeeziek van alle kanten waarop ik je meeneem in deze blog , kom dan nu eens mee naar de film "Goodbye Lenin!" (*3), want hierin wordt de periode van de éénwording van de twee Duitslanden verfilmd vanuit een gezin dat woonde in Oost Berlijn, dat natuurlijk onderdeel uitmaakte van de communistische D.D.R.

Vader was naar West Berlijn gevlucht. Moeder, zoon en dochter zouden later volgen. Moeder bleef echter in Oost Berlijn met haar kinderen. Ze vertelde hen dat hun vader naar West Berlijn was gegaan voor een andere vrouw. Het gezin gedroeg zich hierna als een voorbeeldig socialistisch / communistisch gezin.

Juist voor alle veranderingen die uiteindelijk de val van de muur mogelijk maakten (1989), raakte moeder in coma. Pas na de val van de muur raakte zij hier weer uit. Natuurlijk was ze nog erg zwak. Zo zwak, zei de dokter, dat de geringste mentale schok wel eens fataal zou kunnen zijn.
Zoon toonde de dokter de koppen uit de kranten van die dag, die enkel spraken over de eenheid van Duitsland, waar moeder helemaal niets van had meegekregen.
"En hoe wil je dit voor elkaar krijgen?" vroeg hij.

Uiteindelijk besloten de kinderen hun moeder mee naar huis te nemen, alle verwesterde veranderingen in moeder's slaapkamer te verwijderen en het weer de socialistische uitstraling te geven die het had vóór de Mauerfall.
In dit slaapkamertje bleef dus eigenlijk de D.D.R., om moeder's voortleven, voortbestaan.

De realiteit was natuurlijk met de dag moeilijker te verbergen voor moeder. Daar waar in Oost Berlijn eerst grote rode vlaggen met hamer en sikkel hingen, hingen nu even felrode vlaggen met een colamerk erop. Bijvoorbeeld.

Zoonlief liet fake D.D.R.-nieuwsprogramma's op videoband opnemen, die moeder heel langzaam aan meenamen naar de realiteit van die dag. Alleen dan met een eigen wending: In deze programma's vertelde het nieuws over vluchtelingen uit het kapitalistische Westen, die de waarden van het socialisme in waren gaan zien en massaal vluchtten naar de D.D.R. Het Journaal berichtte dat zij maar natúúrlijk toegelaten werden en vroeg de burgers van de D.D.R. de westerse vluchtelingen als gelijke kameraden op te vangen en onderdak te bieden.

Uiteindelijk besloot de socialistische staat, in deze journaal-uitzendingen, de muur te laten vallen. Dit, omdat zij tot inzicht waren gekomen dat een ware socialistische staat geen muren kende.
En zo kwam de schok van deze ware verandering voor moeder minder hard aan.

Moeder biechtte echter vlak voor haar sterven op dat vader hen niet verlaten had om een andere vrouw: Vader was naar West Berlijn gevlucht met de bedoeling dat de rest van het gezin zou volgen. Maar moeder kreeg angst; angst voor de gevolgen die de vluchtpoging zouden kunnen hebben voor haar en de nog jonge kinderen: Gevangenschap door het communistische regime -of misschien zelfs nóg erger... Daarom verzon ze het verhaal van de nieuwe vrouw van vader en bleef met haar kinderen in Oost Berlijn achter.


"

Misschien valt het toch best mee in hoeverre we allerlei kanten op klotsen in deze blog, nietwaar? Uiteindelijk is de titel "Het huwelijk van Liefde en Vrijheid" en dát is toch wel de rode draad door zowel het intro, het gedicht, de documentaire, alsook de film.

Tegenwoordig is er veel te doen om Vrijheid. Trots staat bijvoorbeeld Rita Verdonk aan het roer op haar pamfletten -en in politieke spotjes op TV roeit Geert Wilders zijn houten bootje voort over een riviertje. Het lijkt wel of ze hiermee een ode willen brengen aan de 13e eeuwse, Turkse Sufi-dichter Yunus Emre!

Een boot is een handig, soms levens reddend vaartuig. Koersen op de Vrijheid kan ook zeker vanuit een boot. Noem je boot "Trots op Nederland", of zelfs "Boot van de Vrijheid", noem je boot maar hoe je wil; nooit zal de boot zelf de Vrijheid zijn.
Geloof, denk ik, dan ook niet klakkeloos de kapitein die belooft jou hierheen te koersen.

"The man who doesn't see the nations of worlds as one / is a rebel even if the pious claim he's holy," citeerde ik Yunus Emre eerder al.


"

Dan heb ik eigenlijk Liefde nog niet eens volledig uitgelicht, maar ik durf wel te beloven dat ik dat aan een nog volgende blog toedicht

Want oh, Liefde en Dogma's...
Waarom mag je, bijvoorbeeld in Nederland, wel van je twee kinderen, maar niet van twee mannen houden? Frénk van der Linden's moeder...
Het scheepje voor de Liefde van twee kiest de ruime zee...
Ach, inderdaad, daar neem ik je, als jij dat lezen wil, een volgend keer vast uitgebreid naar mee.
Tot die tijd ben ik de laatste die je tegenhoudt zelf (nog) eens in die bron te duiken!

Misschien komen we elkaar
dan her of der op zee
weer tegen...




(c) 14nov09 pepé van megen.

**************************************** 
Voetnoten: 

(*1) Bron: website "Humanism in Yunus Emre": [link]
(*2) Frénk van der Linden's "Verloren band": NCRV Dokument, maandag 16 november 2009, 22:55 uur Nederland 2.
(*3) "Goodbye Lenin!" [(D)/2003], regie: Wolfgang Becker."



O(uwe) Hyves blog "Reisverslag Berlijn 2009 (23 juni t/m 2 juli)" (3-7-2009)




"Zes uren treinreizen vanaf mijn stadje Nijmegen ligt Berlijn. Een immense metropool met heel veel stadsparken (“Naturschutssgebiet” staat er dan bij elke ingang).
Om deze blog net iets specialer te maken schrijf ik hem in Berlijn zelf, op de avond voor vertrek. Ik heb me deze 9 dagen niet met internet bezig gehouden, juist om even echt vol in deze stad te duiken. Mijn reis heb ik in mijn eentje gemaakt, wat me ook nog eens losmaakte van al die mooie mensen om mij heen in Nijmegen.  Hoe prop je een “Einzelgängersreise” met zoveel indrukken en gedachten in een leesbare blog? Ik ga het vanuit mijn gevoel proberen, zoals ik deze hele vakantie geleefd heb.


Alexanderplatz.
Oost Berlijn, zoals het tijdens ‘de muur’ heette, heeft naar mijn mening een veel relaxtere uitstraling en sfeer dan het westen van de stad. Ik heb dan ook heel wat fijne uurtjes gespendeerd op het Alexanderplatz. 2009 is wat dat betreft een mooi jaarom naar de hoofdstad van ons buurland te gaan.


Wir sind ein Volk. 
20 jaar geleden liepen de ministerpresidenten Kohl en Honecker van resp. West- en Oost-Duitsland de muur, onder de Brandenburger Tor door, wat het begin van de val van de muur en de heriniging van de twee Duitslanden markeerde.
Ik heb staan huilen in het Historisches Museum toen ik deze filmbeelden weer terugzag. Toen ze indertijd live op televisie vertoond werden was ik nog maar 15 jaar oud.


Christopherfeste.
Natuurlijk kun je ook puur voor je plezier naar Berlijn. In het weekend van 27 en 28 juni waren er de Christopherfeste, een feest waarbij de homosexuele en de ‘gayfriendly’ wereld in deze stad samenkomt en er over de Potzdamer Strasse touringcars rijden als praalwagens, met uitgedoste of juist vrijwel uitgeklede mannen en vrouwen. DJ’s draaiden muziek met repeterende songteksten als “Don’t you want my love”, “I’m horny, horny-horny-horny” en “Fuck me” (the nineties stille are alive and kicking!).



Jesus rettet.
Dan kun je er zowat de klok gelijk op zetten: natuurlijk was er die zelfde dag een bus intens gelovige christenen (en hun kinderen), zo te horen vanuit Bayern, uitgestapt bij de Brandenburger Tor om op het Pariser Platz een mis in de open lucht te geven, compleet met blazersorkest, (kinder)koor en geluidsversterking.

Ik kreeg een flashback naar de Confessions Tour van Madonna, waar ongeveer hetzelfde gebeurde toen een vriendin van mij en ik in de rij stonden om de Amsterdam ArenA binnen te komen voor deze show. Het was ‘uitgelekt’ dat Madonna zich hierin symbolisch zou laten kruisigen tijdens haar lied “Live to Tell”. Dit was aanleiding om zo’n zelfde bus te pakken en vullen en bij de ArenA zo’n zelfde boodschap te verkondigen.

“Jesus rettet” stond er op één van de spandoeken die nu in Berlijn omhooggehouden werden. Terwijl ik het op een van de pilaar-sokkels van de Brandenburger Tor zat te aanschouwen (met een zwerver pal voor me die hetzelfde deed) kwam een Israelische vrouw naar mij toe en vroeg me: “Excuse me, do you know what ‘rettet’ means?”
“Saves,” antwoordde ik.
Ze liep lachend naar haar partner toe om hem dit te vertellen.

Ik kwam toen overigens juist nietsvermoedend het Historisches Museum uitgelopen, nog helemaal vol van 2000 jaar duitse geschiedenis, de nazi- en stasi-uniformen en andere vaak intense afbeeldingen, voorwerpen en beelden.
In Berlijn anno 2009 rijden roze praalwagens voorbij spandoeken met “Fürchte Gott und halte seine Gebote” onder het toeziend oog van politie en bewakingscamera’s. Vrijheid.




Dalí.
Een ander museum wat ik bezocht, had een tentoonstelling van tekeningen en plastieken gemaakt doorSalvador Dalí. Zeker de moeite waard om te bezoeken wanneer je eens in Berlijn bent. 
Weet iemand overigens waarom op zijn afbeeldingen zo vaak die wandelstaf terugkomt waar bovenop een steunpunt zit in de vorm van een liggende halve maan? 





Global Stones.
Berlijn stikt van de ‘Denkmale” (herdenkingstekens) voor van alles en nog wat: de gevallen Russen tijdens W.O. II, vrijheidsstrijd(st)ers uit de communistische periode, mythologische en beroemde Berlijnse figuren, enz. enz.). Een van de grootste monumenten in oppervlakte is het Holocaust-monument.
Het Global Stone Project vond ik persoonlijk het mooiste. Ene W. K. v. S. heeft van de 5 continenten die Momma Terra uit haar zeeën heeft doen verrijzen, 5 enorme natuurstenen zó neergezet dat deze op de dag van de zomer-zonnewende (rond 21 juni) het zonlicht zó weerkaatsen dat de stralen samenbundelen.




Instinct. 
Een beetje tegen beter weten in ben ik ook in de dierentuin en het daarbij behorende Aquarium geweest.
De avond ervoor had ik nog naar de film “Instinct” zitten kijken, waarin Anthony Hopkins een bioloog speelt, die jarenlang in de jungles een volwaardig geaccepteerd groepslid van een groep oran oetangs was geweest. Toen deze groep apen door mensen opgejaagd werden, vermoordde hij een van de mensen en werd gevangen genomen, waardoor hij na jaren plotseling weer in de mensen-wereld terugkwam. Intussen was hij tot de conclusie gekomen dat mensen “daders” zijn: ze gedragen zich als goden op aarde en misbruiken haar daarmee.


Wanneer je daarna verschillende diersoorten in veel te kleine kooien aan het bekijken bent, voelt dat al helemáál niet kosjer meer. Ik ben dan ook maar een kleine 2 uur binnen gebleven. Het voelde voor mij teveel aan als een soort concentratiekamp van dieren die ook deze wereld bewonen.
Leg dit ook eens tegen de duitse geschiedenis aan. Toen ik in 2001 Praag bezocht, vertelde een gids ons bij een van de Praagse joodse wijken, dat Adolf Hitler hiervan het plan had gehad er een museum van te maken, waar wat hem betreft de enige overgebleven nog levende joden “ter leering ende vermaeck” bezichtigd konden worden.
Tegelijkertijd: hoe fascinerend en wonderbaarlijk mooi sommige schepsels zijn! Mij boeiden voornamelijk de insecten en zeewezens. Machtig te zien hoe een termietenvolk driftig in de weer is, duizenden krioelende wezentjes op een grote boomstam, werkend aan en voor hun eigen nest. En dan die mysterieuze kwallen…Ik zou zeggen, bespaar je het kaartje voor de dierentuin en koop (desgewenst) alleen een kaartje voor het Aquarium. Dat kan namelijk ook. 


Bijzondere mensen.
Gedurende deze vakantie heb ik ook enkele bijzondere mensen ontmoet: Dieter, die in een Deep Purple coverband speelt en me vroeg of ik hun leadsinger wilde worden;
Alex, een jongedame uit Londen met ierse wortels, die me deed denken aan Lila uit Robert M. Pirsig’s gelijknamige boek, de opvolger van zijn beroemde werk “Zen en de kunst van het motoronderhoud”;
Karker, een irakees-koerdische student politicologie die ik bij de wel erg verwaarloosde Friedenssäule in Kreuzberg ontmoette en op een parkbankje sprak.


Gustav Rust.
Eén man wil ik uitlichten. Dat is Gustav Rust. Hij heeft 9 jaar in gevangenschap geleefd onder oostduitse regimes en zich sindsdien hard gemaakt voor de ‘ware waarheid’ omtrent wat zich allemaal na W.O. II in de twee Duitslanden afspeelde.
Gustav heeft juist ten zuiden van de Reichstag zijn eigen Denkmal gemaakt voor Oostduitse slachtoffers van de Stasi- en andere nare praktijken. Hij houdt er, zelf slachtoffer en ooggetuige, zijn eigen ideeën op na over wat er in die tijden allemaal gebeurd is.
“De geallieerden bezetten Duitsland nog altijd,” zei hij, “en ze willen maar één ding: Duitsland verleden tijd maken. Ze hebben de gemiddelde Duitser tot een ongemanierde, niet nadenkende bierbuik gemaakt en willen de waarheid zoveel mogelijk in de vergetelheid brengen.”
Urenlang hebben we in de drukkende hitte met elkaar zitten praten voor zijn opgehangen geplastificeerd-kartonnen kruizen met foto’s, terwijl toeristen smakkend en gapend langs de kruizen sloften. Hij vertelde vurig en gepassioneerd. Vaker bespeurde ik aan zijn gezicht dat hij zijn verleden weer voor ogen zag. Zijn woorden waren een waterval en ik laafde mij eraan, al smaakte het water bitterzout.
Die zelfde avond ging het er flink op los boven Berlijn: wolken pakten samen en een flink onweer brak uit. Ik heb het vanuit mijn raam van mijn appartementje aan de Schöneberger Ufer aanschouwd. Wat zijn we toch klein…


Check www.gustav-rust.de als je geïnteresseerd bent in meer van Gustav Rust’s leven.

Grote Kleine Reis.
Nog zoveel meer is er te schrijven, maar morgen brengt de trein mij (insjallah) weer naar Nijmegen. Daar moet ik aardig vroeg op en het is nu al aardig laat.

Toch fijn: hoe mooi deze 9 dagen ook waren, ik verheug mij op de terugreis -en al helemaal op de thuiskomst! Je kent het vast wel.

Daar namelijk vervolgt mijn Grote Kleine Reis.

Dag Berlijn. Het was hier fijn."



O(uwe) Hyves blog "Revolutie !!!" [31-03-2009]

"Overal om ons heen is verandering gaande. Vele, vele door vorige generaties opgebouwde ondernemingen, maar ook hun waarden en normen (of het gebrek daaraan), vallen op hun kont. Er is een geldcrisis (zegt men), er is een klimaatcrisis (no doubt about it), verschillende culturen ontmoeten elkaar eindelijk op deze kleine planeet (terwijl we al millennia lang buren zijn...) en noem maar op. Er gebeurt veel!

Herenaccoord
Wouter Bos heeft met een slap handje een herenaccoord gesloten met de bollebozen van de banken. Daarmee hebben ze afgesproken dat het buitenproportioneel belonen van met name de "hogere" medewerkers in de structuur aangepakt dient te worden.

Met een herenaccoord beloof je iets aan elkaar. Ergens is het logisch dat er niet meer gebeurt dan dit: er wordt beweerd dat de overheid niet in de positie is iets te bepalen over de beloning en verloning van medewerkers van die bedrijven.

Aan de andere kant heeft de overheid dus geen enkel middel om een bedrijf terug te fluiten als dit bedrijf uiteindelijk toch weer besluit over te gaan op deze asociale en ongepaste betalingen.

Protesten
Onder andere in Londen, maar ook in andere grote wereldsteden, gingen duizenden en duizenden mensen de straten op om te protesteren. Ze eisten sociale en economische rechtvaardigheid en een beter milieubeleid. Daarbij eisten zij democratische entransparante herstelplannen voor de economie.

Nu of nooit.
Veel mensen merken nog weinig van al deze nijpende kwesties van onze tijd. Dit lijkt reden te zijn om dan ook maar "gewoon door te gaan zoals we gewend zijn".
Waarom zou je de auto wat vaker laten staan en gaan fietsen? Dat brengt je hele dagschema overhoop en haalt je uit de patronen waar je zo aan gewend was geraakt.
Waarom zou je wat minder vlees en vis eten? Wie merkt dat nou dat er bij jou in de pan een zacht en mals kalfsbiefstukje ligt, of een kipfileetje uit de aanbieding van de supermarkt (denk maar niet aan al het leed wat eraan vooraf ging, voor het lapje in dat piepschuim bakje kwam te liggen...).
Wat heb jij nu voor invloed op al die geldbonzen die maar geld blijven harken terwijl ze over lijken lopen?

Heel simpel.
Het antwoord op die laatste vraag is heel simpel. Het is jouw geld!

Waar komt jouw geld vandaan?
Wie zorgt er voor jouw verloning? Is het geld dat deze instantie heeft verdiend met "schone handen" verkregen? Of is de instantie niet zo vies van slavernij / benendenmaatse verloning in derde wereldlanden, heeft het bedrijf de (ongeschreven) regel dat geld binnenhalen belangrijker is dan transparant en eerlijk te zijn naar haar klanten?
Het geld wat jij krijgt heeft een geschiedenis voordat het iedere keer in jouw handen komt. Jij hebt invloed op een zuivere en eerlijke geldstroom door alleen geld aan te nemen als je weet dat er geen "bloed" aan zit.

Waar geef jij jouw geld aan uit?
Als jij een bio-industrie lapje vlees koopt, investeer je in het in stand houden van deze smerige werkwijze en ben je wat mij betreft mede schuldig aan het leed wat er veroorzaakt wordt.

Het water uit jouw flesje C*** Cola wordt uit Indiase bodem gehaald. Hierdoor neemt de verwoestijning van dit land schrikbarend snel toe. In India staan namelijk de grootste C*** Cola fabrieken. Dat is omdat het water er lekker goedkoop is en de productiekosten van dit drankje dus lekker laag gehouden kunnen worden. Waarschijnlijk krijgen de fabrieks-medewerkers daar denk ik ook niet zo vaak een prestatie-bonus...
Ohjé! Moet je nu je C*** Cola flesje laten staan voortaan? Ach joh, je moet niks... Toch?

Met andere woorden:
Jij bepaalt de richting waar het geld in jouw handen naartoe gaat. De één gaat in op het aanbod "fiets te koop!" wat een fietsende man door de straten van Amsterdam roept (terwijl je op je hollandse klompen kunt aanvoelen dat de fiets niet op kosjere manier verkregen is), de ander vindt het niet kunnen.

Wat is het verschil met dat kipfileetje of flesje C*** Cola? Niet zoveel toch? Behalve dan dat de vorige eigenaar van de fiets waarschijnlijk alleen een fiets armer is en dat de miljoenen, miljarden kippen een waardig leven ontnomen is en een gruwelijke dood gestorven zijn... (de fietsendief krijgt een straf voor zijn daad, de kippenkiller niet. Hoe scheef wil je't hebben?)

Revolutie.
Politiek en commercie zijn meer in elkaar vervlochten dan menigeen beseft. Nu is alweer dagelijks te zien en merken dat beide partijen proberen de oude systemen in stand te houden. Daar hebben ze namelijk allebei belang bij. Om dezelfde reden: macht.
De nieuwe onderhandelingen hangen alweer aan elkaar van consensussen en herenaccoorden en getuigen van weinig lef en daadkracht.

De Nederlandse overheid heeft onlangs alweer bepaald bijvoorbeeld te willen gaan bezuinigen op onderwijs en halen ook op andere manieren geld weg bij de burgers om de grote rekening van het wanbeleid van commerciele bedrijven mee te kunnen betalen. Wij betalen terwijl de bollebozen voor hun geldg**lheid blijven worden doorbeloond (Jaja, een herenaccoord: "Sssst burgertjes! We hebben toch "foei" tegen ze gezegd?"). Met andere woorden: de oude structuren worden in stand gehouden. Nog steeds. Politiek en commercie lijkt niet te willen leren van hun fouten.

Wie roept ze tot de orde?
Wie anders dan wij? Wij is jij. En Jij. En ik. Ik weet het niet hoor, maar voel jij je zo happy in een wereld waar miljoenen auto's langs jou heen zoeven terwijl je (onbewust) weet hoe slecht dit voor deze aarde (dus ook voor jou) is? Wie kan er zonder enig spatje schuldbesef haar of zijn tanden zetten in een stuk vlees dat op lugubere manier is gefabriceerd?

We hoeven niet allemaal tegelijk de straat op om "Revolutie!!" te roepen (al zou ik het er precies de juiste tijd voor vinden -en zoals het nieuws ons laat zien, velen met mij), maar pahlease... please, zeg niet dat jouw twee handen geen verandering teweeg kunnen brengen. Besef, besef alsjeblieft dat vele mensen met jou niet gelukkig zijn met hoe de samenleving van onze tijd eruit ziet.

Dit kan pessimistisch klinken, maar dat is het juist niet! Ik heb de hoop dat er meer mensen zijn die wèl respect voor Leven hebben dan mensen die dat niet hebben. Alleen, we zijn een bepaalde richting op gegaan door beslissingen van de voorgaande generaties mensen -en we moeten nu beseffen dat we een andere richting moeten inslaan, een richting die niet (zelf)vernietigend is en wel respectvol voor het Leven.

Kom op mensen, ook in je eigen belang, in ons aller belang, kom in actie, durf te veranderen, durf het niet langer te pikken, durf nee te zeggen en word opnieuw eigen baas over het geld in jouw eigen handen!

Als je wil, inspireer anderen door hieronder een reactie te plaatsen en te schrijven hoe jij bijdragen levert aan een mooiere wereld! Ik ben erg benieuwd!!!

Liefs,
pepe"

[i.v.m. Op[doeken/nieuw] Hyves]

woensdag 23 oktober 2013

gOd(')s for sale




O







"...
Oh I wanna make something so lovely for you
'Cause I promised that's what i'd do for you
With the bible I stole
I know you forgave my soul
Because such was my need
On a chronic christmas eve
And I think we're agreed that it
Should have been free
And you sang to me

..."



pepé: lettermenger




O




dinsdag 22 oktober 2013

een grOet van Krampus




O



De heidense figuur Krampus werd door onze joodschristelijke geschiedenis en heerschappij vermomd tot een wèl goedgekeurde Zwarte Piet. 

Net als kerst:
De oertradizi in de Lage Landen was het vieren van de winter-zonnewende en de kerk vormde het feest om tot dat van Isa's geboorte.

De met lichtjes en lekkers versierde boom in huis heeft van oorsprong nix met de christelijke tradizis van doen, die was er al voor de christenen er een kerstboom van maakten.

Zou die wijze raad die zich over Zwarte Piet h1boog
zÓ diep in hem gegaan zijn?


Denk je dat de christenen die paashaas uit hun mijter hebben getoverd?
Die huppelde al rond toen Isa nog apart in Yusuf en Maryama zwom.

En de kerstman is bed8 door Coca Cola.
Feit.


De ware onderdrukte is dus Krampus (enOf Sundrum),
en met hem onze oorspronkelijke / oer-tradizi,
getr8 in de doofpot te stoppen door de(het) (christelijke) kerk(instituut),
want die maakte in de Alpenlanden Krampus Sint Nicolaas' slaaf
en transformeerde Sundrum in de Lage Landen naar een Zwarte Piet-knecht/slaaf.

De VOC-mentaliteit!
Tòg, SnikkelAas?



En hiermee is de ware slavenhouder en tradizi-onderdrukker ontmaskerd.
Of.. -wie heeft nu de Zwarte Piet in handen?


Het verkerstenen èn verkommersjaliezeren van tradizis,
da's toch een mooi onderwerp. En wat we met die geschiedenis-ver[v]a[ls/nder]ing aanwillen, O.a. als Alpen- en Lage Landen..




pepé: lettermenger




O



tweet > 14O tekens


O


"zonnebank" in kroontje.
broodjes, vruchtensap en een jointje.
een 85+ echtpaar kwam erbij zitten.

had 2 broodjes over,
of ze die wilden hebben, vroeg ik mevouw.

"O, dankjewel, die bewaren we dan
voor wanneer we om vier uur nog wat eten,"
en ze stopte het zakje in een tas
aan de scootmobiel van echtgenoot.

raakten aan de praat
over voedsel en de troep die er tegenwoordig in zit.
over hoeveel rijst er in de supermarktrijstepap zit,
over zelf rijstepap, karnemelk, boter en kaas maken,
over hoe goed enOf slecht koemelk eigenlijk is,
voor diersoort mens,
over dementie
en de kr8 van het brein
om zichcel te herstellen,
celfs wanneer zéér gehavend.

en d8:
deze stem(men) hoor je niet op het internet,
maar ís(zijn) er wel

na een mooi gesprek
ging we verder op weg


en zO kwam 'k een bekende man van de straat tegen,
herkende me, riep en xag aan z'n houding
dat 'ie me iets wilde vragen enOf zeggen -

en ja:
of ik wist waar in Nijmegen coffeeshops waren.
Hoe duidelijk wil je een bekende(re) maken
dat je (in je eigen stad) de weg kwijt bent..?

of we effe samen een jointje zouden doen,
ergens op een rustig bankje in de stad.
xei hem da'k nog wel wiet bij me had
en een reep Tony Chocolonely 
vervaardigd zonder slaven-Arbeit,
maar mèt koek, cocos en kaneel.

noemde hem wat coffeeshop Nijmegen namen.
weinig herkenning.
Of 'ie bij het MFC verbleef.
Herkenning in de verwarring
en een spontane "Ja".
voldoende info.

jointje voor 'm gerold en aangestoken,
tijdens wat brokken chocola
en v(l/r)age(n).
zijn eerste hijs.
de herinneringen kwamen weer terug.
hij wilde weer verder.

een andere bekende was er inmiddels bij komen zitten.
onderweg naar de shop voor wat gruiswiet
en die slavenvrije chocolade
vond ie juist daarom ook beter smaken.
en weer was ieder(s)( )we(e)g(s).

heb de tekens niet geteld,
maar nu ben 'k weer 'thuis'
zoals men dat noemt.



pepé: lettermenger.



O

vrijdag 18 oktober 2013

email naar JewelHeart nederland


laZen "m'n" Ogen.

Hm, ged8e.. ID..
daden bij woorden voegende
een email gestuurd naar JewelHeart:


"
O beste mensen van JewelHeart,

Als schrijver/blogger/kNUstenaar schrijf ik u deze email, geïnspireerd door een bericht dat ik op het internet las, waarin een boeddhistische organisatie opriep om meer Nederlandstalige podcasts en dergelijke met als thema Boeddhisme online te zetten.

Mijn vraag aan uw organisatie is of er iemand is of enkele mensen zijn, die het interessant zouden vinden om een serie gesprekken te voeren rondom de Boeddha('s) en het Boeddhisme, welke ik dan als een podcast, een soort internet-radiouitzending, zou willen publiceren.

Thema's die mij bezighouden, gerelateerd aan het Boeddhisme, welke wellicht interessant zouden kunnen zijn om hierin te gaan bespreken, zouden onder(veel)meer kunnen zijn:
- Boeddhisme voor dummies (hoe begon het eigenlijk allemaal en wat is de zogenaamde spil in het boeddhistische wiel?);
- (Hedendaagse) Boeddhistische 'stromingen' en hun tradities en visies (o.m. de verschillen tussen stromingen waarvan aanhangers wel danwel niet geloven de boeddhanatuur in zichzelve te dragen, en ook (Za)Zen en Tao);
- Het Boeddhisme en (de betrokken- enOf verantwoordelijkheid) binnen de huidige 'crises' ("Is nietsdoen ook hierin iets-doen?" bijvoorbeeld);

Met Nutopia-oprichter en medeNijmegenaar Franz Ferdinand Kunst heb ik al eens een podcast-reeks opgenomen rondom het onderwerp "O", welke terug te vinden is als afspeellijst onder [deze link].
Met natuurfotografe en voormalig wiskunde-docente Helma Groenen wijdde ik een podcast aan het mathematische onderwerp "pi/π", welke [hieronder] te beluisteren is.

Naast podcasts houd ik blogs bij, waarin de "spirituele" visie op leven en dood een duidelijke rode draad is. De meest actieve daarvan is "Dat pad", welke gemiddeld door zo'n 1500 mensen per maand bezocht en gelezen wordt.

Een telefoon heb ik niet, dus graag ben ik bereid een en ander nader toe te lichten via email, indien daar van uw zijde behoefte aan is. Even graag wil ik naar u toe komen, hiervoor enOf voor een nadere kennismaking en invulling van deze gedachtenstro(o)m(en).

Benieuwd naar uw reactie(s),
in liefde,

pepé: lettermenger
. .
twitter: @lettermenger

o
"




vrijdag 4 oktober 2013

☎ ♪ RING-RING hey ~ hOwyOu'redOin' ♬ ☏ {Of: OPenBaar 1c, lid 1)


hoe  zat  het ookalweer (was)?

Tweede week van augustus:
ik kwam terug van m'n
reiscadeautje Berlijn
en de eerste post
was 'n brief van de gemeente:
1 maand 5% korting op mijn bijstandsuitkering,
omdat ik vergeten was een verlenging ervan aan te vragen.

ruimschoots voor de door de gemeente getrokken dodenstreep
✝ derde week van augustus ✝
schreef ik, met de hand, 2 brieven en 1 email,
verwijzend naar OPenBaarBrief,
die wat later deel 1 bleek te zijn:

brief 1) een aanvraag verlenging bijstandsuitkering
(vastgeniet aan de maandelijks te signeren controlebrief)

brief 2) een bezwaarschrift naar plofburgemeester en hetwouders,
tegen deze 5%-korting,
kortweg omdat ik de vorige keer een herinneringsbrief van de gemeente kreeg,
langweg en wat vo//ediger zoals in OPenBaarBrief opgepend.

de email) een "f.y.i."-kattenbel naar contactpersoon Roel van schuldhulpverlening,
vragend of dit traject nu niet ook in de shit loopt.


Van Roel kreeg ik al spoedig een korte en bondige reply,
waarin hij schreef dat hij alles nog wel eens zou lezen.
Daarna niets meer van hem vernomen.


Op enOf na de eerste boekingsdag van de 29e van iedere maand Ontvang i&i ons leefgeld,
een dag na de bijstandsuitkeringsmedemensen die niet in schuldhulpverlening zitten
en wiens uitkeringen daarom niet "afgeroomd" worden.

Omdat ik maar niets vernam van de aanvraag van de verlenging,
heb ik enkele dagen later nóg een handgeschreven brief
in de officiële brievenbus van gemeente Nijmegen gedeponeerd,
met daarin de vraag of alles nu in orde was -
en anders, wat dan /nog meer?
Ook deze br8 niets méér teweeg dan "radiostilte"
om het maar rutteriaans te verwoorden.

Uiteindelijk nog eens naar binnen gewandeld
(je mag liever niet aan de balie komen, begreep ik de vorige keer,
want voor service zijn het internet en de telefoon,
maarja, DigID-huiverig/weiger8ig èn g1 telefoon, hè..)
en daar bleek helemaal NIETS gedaan te zijn
met mijn schriftelijke aanvra(a)g(en) verleninging bijstandsuitkering.

Bij hoge uitzondering hebben 3 medemensen
het in enkele minuten alsnog in orde weten te maken,
met dien verstande dat hun robots nu denken
dat *dit* mijn eerste uitkerings-uitkering was..


Hoewel de spellingscontrole me op de vingers tikt,
beweert iemand bij de gemeente de functie met het woord
"Andjuncthoofd Juridische Zaken"
te hebben.
Deze blijkt het klusjesmens van b&w
en past de briefsjablonen netjes aan mijn situatie aan,
te weten; reagerend op de bovenaan genoemde brieven 1) en 2).


Eerste getijpt schrijven van deze:

Wat m.i. duidelijk wordt is dat,
binnen dit "sjabloon" [systeem] het fenomeen "telefoon"
een bijna onuitwisbare posizi heeft veroverd.
Laat ik nu al meer dan een jaar geen telefoon meer hebben.
Bewust niet
(slavernij-makelij &cO..).
[Bedenk me dat ik dát indertijd ook officieel bekend maakte bij de gem1te
met een handgeschreven brief..]

Diende nu, naast het al lopenkunnende bezwaar,
bij b&w, dus het Adjuncthoofd, ook een officiële kl8 in.
En wel over het gegeven "handgeschreven brieven-discriminazi"
dat ik tegen was gekomen in dit hele avontuur,
dat begón met de bestraffende hand
om 't vergeten van 't verlengen van mijn bijstand.


Waarop ik (niet)ontmoette:

~ Roel van schuldhulpverlening die tot nu toe is vergeten te reageren (?)

~ Het vergeten intern naar de juiste afdeling door te zenden van mijn handgeschreven aanvraag verlenging bijstandsuitkering (?)

~ Het vergeten te reageren op mijn herinneringsbrief aangaande deze aanvraag (?)

~ Is er op de allereerste plaats niet vergeten mij een herinneringsbrief te sturen,
dat ik de bijstandsuitkering weer diende te verlengen (?)

Wat dat laatste punt betreft beweerde de behulpzame baliemedewerk✩
dat inderdaad meer medemensen het hier over gehad hadden..
Maargoed, daar gaan we het in ieder geval die 9e oktober eens over hebben,
tijdens de zogenoemde hoorzitting.

Gisteren ontving ik een
Tweede getijpt schrijven van Adjuncthoofd Juridische Zaken:

Herken ik nu duidelijk welke woorden wel en welke niet van de sjabloon-bot komen?
Iets meer letters lijken dit keer door de hulp van b&w zelf gemengd te zijn, Ofnie'?

En ligt het nu aan mij dat er een zeurende beltoon in doorklinkt,
ik bedoel, eentje die zeurt dat ik een telefoon moet
enOf vindt dat ik zeur omda'k cel ervoor kies om g1 telefoon te hebben (?)
Is bij een uitkering tussen de regels door een telefoon verplicht?
(krijg ik 'm er dán a.u.b. bij
en graag wèl een slavernijvrije, O staat der Nerderlanden?)
enOf is dat niet Al1 bij "een uitkering genieten" zo?



"hey..
je gaat af.."




pepé: lettermenger.