kwak & meer

O

"nijmegen > gennep > nijmegen"
vide'O v'van'deling
in II delen ivm yOutube restriXies:

± rOute

jOris demmink graffiticOrreXi:

[24 feb 2O13]

[1O Okt 2O14]

wwwtgvis:

stOepkrijt:

"O(schrift-)pOëzie" &/ [c]O:

stazi:

"kwak"
[OOijpOldervvandeling
(fOtO & videO)]:

[gepOste film "kwak" is vRwijder'd'OOr yOutube vanwege "naakt" $ :

o

Kwak II / Anderhalf uur.

Half elf, de voordeur klikt achter mij dicht.
Vandaag met je afgesproken in de botanische tuinen van Nijmegen.
Zoals altijd ga ik, wanneer het enigszins te doen is, graag lopend naar een afspraak toe. Je ziet meer, hebt meer contact met je omgeving èn jezelf, zo heb ik het idee, dan wanneer je fijn ingeblikt je fijnstofjes verspreidt en je je op de autobaan baas boven fietser en voetganger waant.

Dat je dan onderweg dat kastje ziet, waar een Nijmeegse boeken in heeft gezet, die je eruit mag halen om te lezen, zolang je er maar een ander boek voor in de plaats zet.
En dat je vroeg genoeg vertrokken bent om van zulk soort momentjes en plekken foto's te schieten. Elf uur, half twaalf hadden we afgesproken en langer dan een half uur lopen is het niet voor mij.

Lekker babbelen met m'n omgeving en mezelf, of O, of zo. Of ik zing wat, of ben stil.
Dan verwonder ik me weer, vraag me af "Wie zal hier toch wonen? Woont hier wel iemand?"

En dan ineens beseffen, bij het oude Badhuis, Nijmegen Oost, ik ben verkeerd gelopen.
Is er iemand beter in verdwalen in haar of zijn eigen stad, gebóórtestad nog wel, dan ik?
"Nee! Dit zal toch niet?" zeg ik.
Rampscenario's spelen zich voor mijn ogen af, mengen zich in de wandelende werkelijkheid.
"Straks kom ik te laat en is een twééde wandel-afspraak in het water gevallen."
Mijn dolle kompas poogt me zo ongeveer de goede richting in te sturen.

Ik wandel langs het Nijmeegs asielzoekerscentrum, schaam me voor de bouwvallige staat waarin het verkeert (want denk aan Jan van der Meer en aan zijn Waalsprong), zie een jongeman aan de andere kant van het hek een vuilniszak in een container gooien en vraag me af hoeveel stappen we verwijderd zijn van de gaskamers -en waar die zullen staan.

Niet de paden volgend, maar over de grasperken banjerend met een herkenningspunt in het visier, de Groesbeekseweg, is mijn wandelen in snelwandelen overgegaan. Ik trek mijn vest uit, stop het in mijn tas bij de rest van mijn zut en trek mijn eerste sprintje.
"Half elf vertrokken," denk ik hardop terug, "dan zal het nu toch al na elven zijn."
Ik heb geen horloge, bewust niet. En sinds kort ook geen telefoon, maar misschien is dat een tijdelijkere situatie, misschien geef ik me toch weer over aan het gemak daarvan.

Bij de kruising Groesbeekseweg en Heyendaalseweg begrijp ik hoe mijn brein de mist in ging. In plaats van de Heyendaalseweg heb ik de Daalseweg als denk-leidraad genomen.

Ik voel een traan en hoor mezelf jammeren, over tegenslag op tegenslag, hoor mij aan O vragen of het dan heus zo egoïstisch is hoe ik mijn leven invul, of O niet blij is met wat ik voor O doe en ik het eigenlijk alleen uit eigenbelang doe; de stilteruimte, de filosofiewandelingen, het lopen inplaats van fijnstofautorijden, noem het maar op. Of ik tegengewerkt móét worden in mijn doen en nietdoen.

"Zou ze boos zijn? Zou ze geloven dat ik ben verdwaald? Ze kent me wel al lang. Maar de vorige keer dat we zouden wandelen ging er ook al iets mis. Wat ookalweer?"
Ik hoor je in gedachten zeggen: "Dan is het toch wel jammer dat jij geen telefoon hebt," en ookal is het slechts een gedachte, ik voel er de pijn van.
"Sorry," denk ik tegen je, "ik wist al niet zeker of ik jouw geduld van het wachten nog wel waard was. Ik heb je vast vaak en veel pijn gedaan met mijn doen en nietdoen. En dit is inderdaad de zoveelste keer, wat voorkomen had kunnen worden als ik zo'n KUT-teleFOON had gehad, ja!"
Dat laatste zei ik denk ik weer hardop.

Sommige stukken van de Heyendaalseweg ren ik, ik loop voorbij de zo te zien ook door een nazi ontworpen universiteitsgebouwen, waar de 1% slimste mensen van het land opgeleid worden geld binnen te harken met de expertise op eigen vakgebied, word gekruist op mijn pad door één van deze kapitaal-robots, die zonder ook maar één moment om zich heen te kijken voor mij langs loopt: hoofdtelefoonzeepbelgrijzehersencellen.

De tuinen zijn nu dichtbij.
Maar aan welke ingang dan sta jij?
Dat hadden we niet afgesproken.
Meer wanhoop zakt mijn schoenen in, maar mijn pas vertraagt er niet van.
Ik kijk om me heen of ik je auto al niet ergens zie, of jou, maar nee.
Als ik aan de rand van de tuinen ben, hoor ik kerkklokken slaan. Het klinkt als twaalf uur.
"Nee! Zó laat al?"
Anderhalf uur hierover gedaan?
Dan ben je vast alweer vertrokken.

De lucht is inmiddels bétrokken.
"Ja," zeg ik ertegen, "dat zou het wel compleet maken. Dat het nu met bakken uit de lucht gaat vallen. Kom op, O, werk mij tegen, maak mij kapót!"
Een paar keren roep ik hard jouw naam, terwijl ik enkele van de ingangen controleer of jij daar toevallig nog staat, maar nee.
Dus loop ik terug naar huis.

Ben ik bij treinstation Heyendaal, is er de eerste klok op mijn pad waarop ik de tijd lezen kan.
"Kwart voor twaalf?"
Wat sloeg die kerkklok bij Arcadië dan?
Dan moet het ongeveer half twaalf geweest zijn toen ik aankwam. Maarja, om nu nog terug te gaan zal weinig uithalen, zeker te voet zal het alsnog twaalf uur zijn en dikke kans dat jij er niet meer bent.
Hier besluit ik ook dit pad te zullen gaan beschrijven.

Teruglopend over de Groenewoudseweg zie ik dat er aan één van de huizen wordt gewerkt door een Tsjech. Tja, ook waar het geld zit, is de crisis te voelen, en waarom een Nederlander betalen wanneer een Tsjech het voor minimaal de helft doet? Zouden ze dan weer wèl op de PVV stemmen? Kan zomaar. Geef ze de kost die zo leven...

Bijna thuis.
Iemand heeft op straat een schoen achtergelaten.
Waar is de andere en hoe is diegene thuisgekomen?

"Eén voordeel: het is wèl drooggebleven," zeg ik, draai het deurslot open, loop mijn kamer binnen, stuur jou een email en schrijf dan het pad van me af.
Ik kijk op de klok. Vlak na twaalf uur.
Anderhalf uur.
Kwak.


pepé: lettermenger.

Filowatwandelen?

foto: @doetiee

"Zo'n filosofiewandeling, behandelen jullie dan verschillende filosofen?"

"Hoeveel mensen lopen er aan mee? Twintig, vijfentwintig?"

"Ik zat op de fiets richting wandeling toen ik hoorde dat ik met mezelf al hele filosofische gesprekken aan het voeren was. Ik dacht: 'Jij bent veel te druk in je hoofd hiervoor'! Toen ben ik omgekeerd en terug naar huis gereden."

Dit zijn een paar reacties die ik de voorbije tijd van mensen kreeg wanneer we te spreken kwamen over de filosofie-wandelingen, die we sinds januari van dit jaar iedere twee weken organiseren. Er lijkt voor een enkeling een drempel op de weg naar het evenement te liggen, die moeilijk (weg) te nemen is. Het lijkt er ook op, dat dit voor een deel komt door het woord 'filosofie': Wie vindt zichzelf een filosoof? Wanneer ben je dat? En kunnen of mogen alleen filosofen filosoferen? Met dit schrijven wil ik het licht juist eens werpen op die drempel. Want ligt die er eigenlijk wel?

Voetafdruk te zien in het Valkhof-museum, Nijmegen.

Pad.

Filosofie. Wijsbegeerte. Verlangen naar wijsheid.
Wijsheid. Dat woord... Eén van de betekenissen die het heeft is 'Het hebben van kennis die op inzicht en levenservaring berust'.
Inzicht zou je kunnen omschrijven als 'zien hoe iets in elkaar steekt'.
Levenservaring is uit te leggen als dat je hebt geleerd van wat je in je leven hebt meegemaakt.
Nee, 'begeerte' dan, óók zo'n prachtig woord uit onze taal. Die vragen over het leven, ja, èn de dood, ze houden mij bezig, soms (of altijd) voel ik in heel mijn wezen dat verlangen om meer van dat wonder, dat mysterie, te begrijpen!

Zou het vooroordeel rondom filosofie deels kunnen komen door de plaats die die op dit moment in onze samenleving heeft? Het is een vak dat op het gymnasium gegeven wordt, binnenkort moet je er zelfs voor gaan betalen aan de school, wanneer je het wil volgen. En via sommige universiteiten kun je er ook op afstuderen. Dan lijkt de conclusie eenvoudig: "Alleen bollebozen filosoferen".

Nu dan toch even terug naar de alinea aan deze voorafgaand, over de betekenis van het woord 'filosofie'. Want waar vind je daarin terug dat je een hoog IQ moet hebben om "wijsgerig" te zijn? Hebben de woorden 'inzicht' en 'levenservaring' niet evenveel of zelfs méér te maken met het woord 'streetwise'; de wijsheid die je van de straat hebt gehaald? Mind you: een van de stromingen van het Boeddhisme heet 'Tao' en dat betekent 'pad', of 'straat' als je wil...

Leven.

Leven doet elke lezer van deze woorden. Net als ik, nu de schrijver, straks weer en ook een lezer -en dan jij misschien de schrijver? Leren van het leven doen we (mag ik hopen) ook allemaal.

Tijdens de wandelingen delen we de wijsheid die we op ons pad opgedaan hebben met elkaar, al wandelend over de weg die we samen hebben uitgekozen te gaan. Eigenlijk komen de gespreks-onderwerpen altijd als vanzelf, aan de hand van één of een paar van de mensen uit de groep, waar anderen hun eigen gedachten en vragen bij hebben. Weer andere deelnemers luisteren op sommige momenten vooral -of alleen, want soms is het heerlijk (mee)filosoferen door stil te zijn.

Zo is al menig onderwerp aan de orde gekomen, dit voorbije klein half jaar. Om hier een greep uit te doen: "Wat is liefde?"; "Wat is discriminatie?"; "Wat is goed onderwijs?"; "Wanneer wordt iets geweld?"; "Hoe kunnen we aan een prettige samenleving bouwen en/of die behouden?"; "Is de computer (straks) machtiger dan zijn uitvinder, de mens?". De lijst zou nog zoveel langer en diverser kunnen zijn. Hopelijk geeft hij je toch een beetje een indruk.

Tot nu toe hebben er bij een wandeling niet meer dan tien mensen meegedaan. Eén keer zelfs 'maar' twee. Ruimte voor meer deelnemers is er zeker. Nu ook al vormen zich tijdens het lopen kleine groepjes, die gaandeweg vanzelf van samenstelling veranderen. Bijvoorbeeld omdat iemand's oor een voor haar of hem interessant gespreks-onderwerp oppikt en die persoon zich daarom bij die mensen voegt.

Onderweg gaan we meestal op een fijne lokatie zitten om wat van onze meegenomen broodjes of andere snacks te delen en eten. Daarbij ontstaat dan ook vaak een gesprek tussen alle aanwezigen, soms met een thema dat al wandelend aan bod was gekomen, dan weer een compleet nieuwe vraag of gedachte aansnijdend.

Het maakt mij een (nog) gelukkiger mens dat, bij al die keren filosofie-wandelen, het respect in de groep voor elkaar zo goed voelbaar was. Welke kijk op het leven is er dan ook belachelijk? Wat weer niet wil zeggen dat er niet gelachen wordt, want sommige plotse inzichten of levensverhalen die mensen delen zijn wel zeker om te lachen. Zo heb ik zelf al menig maal gelachen om iemand anders' avonturen, en dan maar al te vaak uit herkenning.

Goed.

"Wat is er volgens jou nodig voor een 'goede filosofie-wandeling'?" vroeg één van de deelnemers mij pas geleden aan het einde. Eigenlijk had ik om die vraag gevraagd, omdat ik vlak voor hij dit vroeg, zelf dat woord in de mond had genomen -en ja, wat ís dat dan, 'goed'?

Ik noemde twee punten op, waarvan de eerste was: "Dat de stilte er een gelijkwaardige plaats in heeft als het woord". Dat klinkt misschien moeilijk, maar het betekent dat ik het zelf bijvoorbeeld erg prettig vind om over iemand's uitgesproken woorden na te kunnen denken, langer dan terwijl de woorden uitgesproken worden, soms ook langer dan 'slechts' een paar tellen nadat iemand uitgesproken is. Het houdt mijns inziens eveneens in dat een spreker van de rest van de groep de aandacht krijgt, daar we die allemaal evenveel verdienen.

Voor mijn gevoel zijn er in ieder geval twee 'valkuilen' waar een (deel van de) groep, of een van de leden, in terecht kan komen: Ongeduld en haantjesgedrag. Ongeduld kan zich uiten in de ander moeilijk of niet uit (kunnen) laten spreken. Haantjesgedrag kan iemand gaan vertonen wanneer zij of hij denkt dat haar of zijn eigen mening belangrijker is dan die van een (van de) ander(en).

Dat stilte voor sommige mensen bedreigend aan kan voelen, dat werd me pas geleden (opnieuw) duidelijk gemaakt. Mediteren doe ik dagelijks en op één van de eerste zonnige dagen van dit jaar besloot ik een drempel te nemen en eens in het Kronenburgerpark in de lotushouding mijn ademhalingsoefeningen te doen. Onder de mensen. Dat vond ik best spannend, maar het was uiteindelijk zo'n prettige ervaring, dat ik dit inmiddels vaker heb gedaan.

Na die eerste keer kwam mij ter ore dat een bekende van me mij in mijn meditatie had willen storen. Toen ik het bij diegene zelf navroeg of hij dit inderdaad van plan was geweest, reageerde deze met dat hij dat toen inderdaad voor de grap tegen anderen in het park had gezegd, maar dat hij dit nooit echt zou hebben gedaan of willen doen.

Zit in iedere grap een (kern van) waarheid opgesloten? Wel of niet, samen met andere ervaringen die ik in m'n leven opdeed, geloof ik dat ik er mensen zijn die letterlijk bang zijn voor de stilte. In ieder geval wanneer zij onder andere mensen zijn. Bijvoorbeeld doordat we het gevoel hebben dat er gesproken móét worden, omdat je als 'een stille' wel eens als 'een saaie' gezien zou kunnen worden. Maar ook omdat we in onze westerse samenleving omgeven worden door geluid en niet meer gewend zijn aan de stilte. Misschien is die voor sommigen zelfs een pijnlijk confronterende spiegel voor ons eigen gekakel en gekraai?

Als tweede punt in het antwoord op de vraag wat volgens mij dan een 'goede filosofie-wandeling' was, noemde ik: "Dat elke aanwezige zich gelijkwaardig behandeld voelt". Simpel gezegd, dat iedereen die erbij was haar of zijn zegje heeft kunnen doen zoals die dat zelf graag wilde en ook stil heeft kunnen zijn op voor haar of hem fijne momenten.

Iets dieper hierop ingaand, denk ik dat het bijdraagt wanneer de aanwezigen van (bijvoorbeeld) zo'n filosofie-wandeling, niet alleen proberen het welzijn van het eigen zijn in de gaten te houden, maar ook het welzijn van de groepsgeest. Vaak voelen we vanzelf en direct een sfeer en een stemmingswisseling in een groep aan. Soms echter verliezen we één of enkele (wat stillere) deelnemers uit het oog, in ons eigen enthousiasme, of wellicht ook ons haantjesgedrag. Hoe kan zo elke aanwezige achteraf in alle eerlijkheid zeggen, dat zij of hij de ruimte voor diens woorden kreeg en zich als een gelijkwaardige behandeld voelde?
Gelukkig zijn we daar samen bij.

Domme ik.

Eén van mijn belangrijkste redenen voor het schrijven van dit artikel is, dat ik je twijfels en/of angsten die je mogelijk hebt bij het idee een keertje mee te wandelen, zó graag weg zou willen kunnen nemen. Ik schreef het helemaal in 't begin al; de drempel. Domme, domme ik, dat kan ik niet, dat kun jij alleen. Maar laat me dit als domme ik met deze blog dan alsjeblieft toch proberen. Het zou zomaar kunnen gebeuren dat wat van mijn woorden je iets benieuwd(er) maken en dat uiteindelijk je wijsbegeerte het wint van je vrezen. Dat ons dat gegund moge wezen!

Inmiddels zullen er nu zo'n tien filosofie-wandelingen geweest zijn. Deze te beschrijven is weer zo anders dan ze zelf mee te maken. Dat is een dooddoener, dat weet ik, maar zelfs die kan een waarheid in zich dragen. Ik hoop dat we nog vele wandelingen tegemoet mogen gaan, omdat ze nu al voor menig mens mooie denkmomenten gebracht hebben en omdat ik het idee heb dat er een heleboel mensen onder ons zijn, net zo wijsgerig, net zulke lekkere trek in een denksnack hebbend als diegenen die zo'n filosofie-wandeling al eens één of enkele keren (of altijd) hebben meegemaakt. En zeg nu zelf, waar vind je tegenwoordig zulk lekkers ook nog GRATIS?

Zondag 24 juni aanstaande is de volgende filosofie-wandeling.
Om 12:00 uur verzamelen we op het Valkhofpark in Nijmegen om vervolgens samen onze route te bepalen. Gespreksonderwerpen komen vanzelf, gaande de weg.
Prettig is wanneer je iets (deelbaars) te eten en/of drinken meeneemt.
De wandeling duurt zo'n twee à drie uren, inclusief een riante pauze van ongeveer een uur. Tijden liggen echter niet vast, ze worden door de groep aanwezigen bepaald, vooraf en/of onderweg.

Wie weet tot dan!


pepé: lettermenger.

High Philosophy.

Al enkele jaren wandel ik met het idee rond om High Philosophy-weekenden te gaan organiseren. Zoals een enkeling weet, initieerde ik tijdens de tenten-periode van Occupy Nijmegen open filosofie-zondagmiddagen in de circustent op het Valkhofpark. Toen halverwege januari onze tenten moesten opdoeken vanwege onder andere een wijziging in het humeur van de burgemeester, vervolgden Doetie en ik dit ingeslagen pad door de inmiddels fameuze filosofiewandelingen te organiseren. Hiervan vindt aanstaande zondag 15 april overigens de volgende editie plaats, 'taovallig' ook nog eens op de dag dat Occupy Nederland op de kop af  alweer een half jaar bestaat. Wat is dan een High Philosophy? Dat in deze blog.

Connectie.

In dit half jaar meewerken aan en in de Occupy-beweging is me aan de hand van vele ervaringen, gebeurtenissen en weerspiegelingen hierop, nóg duidelijker geworden dat aan de basis van een vrediger samenleving, m.i. een zo (ge)ruisloos mogelijke communicatie en (daarvoor een) (zelf)bewustzijn voorname(lijk) essentiële voorwaarden zijn.

Communicatie, omdat die aan de grondslag ligt van al onze interacties. Wanneer hierin al onbegrip en / of misvattingen zitten, kan hetgeen dat eruit voortkomt moeilijk het door de betrokken partijen gewenste resultaat opleveren.
Anders wordt het nog, wanneer de miscommunicatie niet opgemerkt wordt, of genegeerd, bijvoorbeeld vanwege tijd (is geld), eigenbelangen (wat niet weet, dat niet deert) of andere redenen, al dan niet uit een eigenbelang van één der betrokkenen. Feit is dat het resultaat afwijkt van het besprokene.

Met (zelf)bewustzijn bedoel ik het oprecht en met een open geest beleven van het nu, jezelf een onderdeel van een / het grote(re) geheel zien. Eenvoudiger gezegd: als gesprekspartner besef je op die manier dat de communicatie alleen kan slagen wanneer er een interactie tussen jou en de ander(en) is, die gericht is op gelijkwaardigheid (want allen deel van dat zelfde geheel) en waarin 'geven' en 'ontvangen' in een voor eenieder voelbare tevredenheid verbindend, emergent, werkt.

Eerst even iets dieper ingaan op die emergentie. Dit woord is misschien wel heel eenvoudig uit te leggen met het gezegde "Het geheel is meer dan de som der delen". Zo wil ik God / Allah / Krsna / O / ... wel eens omschrijven als 'de Meerheid van de som aller delen'. Je hoeft echter niet in iets goddelijks te geloven om in te zien dat bijvoorbeeld het waterpolo-team dat wereldkampioen is geworden, zo ver kwam door teamwork -en zeker niet per se door de topscorer(s) in het team alleen.
Emergentie, de verbindende factor, is er eigenlijk altijd. Hóé die zich in een gezamenlijke activiteit manifesteert, hangt wel af van hoe de deelnemers er ieder op hun beurt in staan (welke bagage nemen ze mee en welke vaardigheden?) en in hoeverre er interactie plaatsvindt, dus eigenlijk in welke mate de individuën (en eventueel de verschillende partijen) met elkaar verbonden zijn, de connectie aangaan (of juist niet, of die verbreken).

Geestverruiming.

Filosofie betekent 'liefde voor wijsheid'. Wijsheid haalt men uit de verruiming van de geest, het bewustzijn. Naar mijn idee zijn wijsheid en bewustzijn direct met elkaar verbonden, tenzij een individu of een groep(sgeest) hier iets tussen plaatst, bijvoorbeeld competitie, een eis, een vooroordeel of een angst, of een (ander) politiek voorbeeld: een breekpunt (een vooringenomen opstelling, waarmee de indiener van deze voor-waarde de verbinding met de ander(en) eigenlijk verbreekt).

Over wijsheid en bewustzijn is nog zo veel meer te schrijven en bespreken. Dat is dan ook één van de beweegredenen voor het organiseren van de filozondagen op het Valkhofse Occupy Nijmegen en sinds eind januari van dit jaar dus de filosofie-wandelingen. Hoe kunnen we beter onze geesten verruimen dan door ons te laven aan de wijsheid van de medeschepsels op deze planeet? Mijn hart maakte een sprongetje toen één van de deelnemers onlangs zei: "Deze filosofie-wandelingen geven mij nog het Occupy-gevoel, namelijk dat we samen aan iets moois in wording aan het bouwen zijn."

De Occupy-beweging ontwikkelt zich en verandert gaandeweg -en zo verandert Occupy in mij mee, in 'samenspraak' met het individu dat ik nu één-maal ben. Het idee voor de High Philosophy-weekenden ontstond een paar jaren voordat Wall Street bezet werd. Als jong jochie mocht ik Sofie al erg graag ;) Vergelijken we hun thematieken, dan zijn er zeker overeenkomsten te zien. Vooral nu Occupy Nijmegen inmiddels een aardige filosofie-traditie begint op te bouwen.

Net zoals dat de filosofie-wandelingen eigenlijk 'slechts' voortkomen uit Occupy Nijmegen, maar evenzeer uit Doetie, mij en de andere deelnemers samen, zo zullen de High Philosophy-weekenden alles en niets met Occupy te maken hebben. Waarmee ik maar geschreven wil hebben dat iedere in filosoferen geïnteresseerde persoon zich kan voegen bij de toekomstige bijeenkomsten.

High Philosophy

Mensen die me vaker gelezen of gesproken hebben, weten dat ik cannabis rook. Steeds meer wetenschappelijk onderbouwde (voor wat dat waard is) onderzoeken tonen niet alleen de rustgevende en geestverruimende werking van marijuana aan, maar wijzen het ook geneeskracht toe bij onder andere kanker. Ondertussen maakt de Nederlandse overheid het de coffeeshops steeds moeilijker om voort te kunnen bestaan, waarbij door menig shop-eigenaar gevreesd wordt voor een explosieve groei in de straathandel van drugs, met de bijbehorende gevaren van dien. Een cynicus (of realist?) zou kunnen gaan denken dat een zo op macht beluste regering bewust de geestverruimende middelen verbiedt en tegelijkertijd de geestvernauwende varianten (waarvan alcohol er één is) je bijna gratis aanbiedt.

Persoonlijk heb ik vele prachtige gesprekken gevoerd, samen genietend van onze joint, waarbij het high-gevoel die het cannabis-gebruik veroorzaakte, duidelijk haar geestverruimende invloed op de conversaties had. Wordt het met wiet gemakkelijker om buiten de kaders te denken, te treden? Nog een fijn onderwerp om eens dieper op in te gaan wellicht.

Een (ont)nuchter(end) nadeel van die gesprekken heb ik altijd gevonden dat je daarna met je stonede hoofd soms nog (helemaal) naar huis toe moet. Hoe vaak er in een coffeeshop niet door één van haar bezoekers het eigen bed naast de barkruk gewenst moet zijn! Precies deze zelfde gedachte bracht me op het idee van de High Philosophy weekenden. Wat zou het mooi zijn om met een groepje filosofie-geïnteresseerden, of filosofen als je wil, samen voor een weekend bijvoorbeeld een huisje te huren of ergens (wild) te kamperen, zodat je bed inderdaad op kruip-afstand zou zijn, wanneer je slapen even boven filosoferen ging prefereren.

Precies hiervoor zoek ik geïnteresseerden! En wel op verschillende gebieden: mensen natuurlijk, die graag aan de High Philosophy-weekenden willen deelnemen, maar misschien zijn er ook coffeeshops, coffeeshop-verenigingen of (heel) andere personen en / of instanties die ideeën hebben of iets willen aanbieden waar de High Philosophy-weekenden iets aan zouden kunnen hebben. Wellicht heeft iemand bijvoorbeeld een stuk land waarop eens of af en toe in een weekend wat tenten mogen neerstrijken?

Voor de zekerheid wil ik duidelijk aangeven dat het nuttigen van hasj of wiet geen voorwaarde is om mee te kunnen doen aan een High Philosophy. Net zoals een groot aantal bezoekers van coffeeshops zelf niet blowt en er alleen hun kopje koffie komen drinken (darten of poolen) vanwege de andere bezoekers en de sfeer van de / een coffeeshop. Misschien heb je nog nooit een coffeeshop bezocht en houd je wel ervan je geest te gebruiken en delen, wanneer je geen bezwaar hebt dat andere aanwezigen wel hun jointje roken, moge hopelijk duidelijk zijn dat je even welkom bent.

Het reactie-veld onder deze blog staat open om gebruikt te worden. Je bespiegelingen op dit idee zijn zeer welkom. Ook kun je als je wil je website en / of email-adres erin vermelden. Op jouw verzoek zal ik na lezen je reactie verwijderen, zodat je gegevens niet overal rondslingeren.

Benieuwd naar straks, sowieso (:

in liefde,

pepé: lettermenger.

Filosowandelen.

Uit een groeiend verlangen naar meer ruimte voor stilte en naar het opzetten van nóg een project binnen Occupy Nijmegen, startte ik in "onze" circustent (in dankbare bruikleen van De Markies) filosofie-zondagmiddagen.
Inmiddels zijn alleen de droomsilhouetten en ja, zelfs ook nog de kale plekken van onze tenten op het Valkhof te zien. De geest is echter merkbaar wèl uit de fles.

Doetie en ik zijn in deze nieuwe Occupy-fase verder gegaan met het thema filosofie, door inmiddels voor de vijfde keer (18 maart aanstaande de zesde) al wandelend door de mooie streken rondom en in Nijmegen te filosoferen met de dan aanwezige mensen.

Ingeweven met het open karakter van de wandelingen, proberen we liefst onze gesprekken te voeren in een comparitie.
Je kunt op verschillende manieren verbaal communiceren. Twee van de bekendste zijn de discussie en het debat, in welke allebei gestreefd wordt het eigen gelijk te krijgen, tenzij men door betere argumenten overtuigd wordt.
In "compariseren" zit het woord (to) "compare", engels voor vergelijken. Bij een comparitie wordt ieders visie of mening als het ware in het midden van de groep gelegd als een mogelijke waarheid. Dan worden alle gedachten vergelijkend bekeken.
Een comparitie hoeft niet per se, maar onderscheidt zich helaas vaak van de de eigen stelling verdedigende gespreksvormen door het stellen van vragen en door te schouwen, waarbij stilte een welkome, onzichtbare en onhoorbare gaste is.
Door te compariseren ontstaat er vanzelf ruimte en tijd voor de gedachte, in stilte en in woord.

Tot nog toe is het ons goed bevallen dat er vooraf geen gespreksonderwerp is bepaald, dat dit gedurende de wandeling uit de groep aanwezigen zelf opkwam, al dan niet aan de hand van een stelling van een bekend filosoof. Vaker kwamen de thema's uit een persoonlijke vraag -en iemand anders' -en de wonderlijke verbanden die we soms gaandeweg erin vonden.

Meestal nemen we wat te delen eten en drinken mee, zodat we onderweg even ergens kunnen zitten en daarbij ook denken aan de inwendige mens.

Silhouet-technisch gezien beginnen we onze Filosowandelingen bij het Occuplantje, een bekend plantje dat in het Valkhof staat en inmiddels uitgegroeid is tot een heel klein struikje, in de buurt van de kapel op het grote middenveld. Er zaten afgelopen zondag meen ik al heel kleine bladerknopjes aan!

We zijn zo al eens met tot gevolg enorme modderpoten door de Ooijpolder gelopen en de fameuze tweebruggenroute, via de Waalbrug door Lent en over de Snelbinder Nijmegen weer in. Maar we zouden ook eens een stadswandeling kunnen maken, of met de bus naar de Hatertse Vennen, ach, de wereld is zó groot -en mooi. Of niet?

Heb je zin een keertje mee te wandelen? Op zondag 18 maart aanstaande staat de volgende filosowandeling gepland. Aanvang is om 12:00 uur op de voormalige Occupy Nijmegen-lokatie: Het Valkhof.

Voor info: twitter @lettermenger of @doetiee.


pepé: lettermenger.