Stel je toch voor,
dat jouw liefdes-relatie(s) er als volgt uit zag(en):
Jullie willen het liefst jullie eigen gelijk halen en jullie eigen zin krijgen.
Jullie verdedigen jullie standpunten en visies uit alle macht in jullie gesprekken en zetten waar het nodig lijkt de ideeën van de ander graag weg als minder steekhoudend dan de eigen visie.
Is een overeenkomst om de één of andere reden niet mogelijk, dan gaan jullie apart bekijken hoe je in een onderhandeling er het meest uit kunt halen, wat betekent dat je zo min mogelijk van je zinnen hoeft in te leveren.
Aan de hand van compromissen vinden jullie zo jullie weg naar de toekomst.
Of raak je meer vervuld van relaties
waarin jullie elkaar proberen te vinden in elkaars standpunten,
onder andere door te luisteren naar elkaar, gelijkenissen en verbanden te vinden, vanuit respect en in de wetenschap dat geen enkel individu dé waarheid in pacht heeft.
Problemen gaan jullie samen aan, zoekend naar de eenheid binnen de ogenschijnlijke verdeeldheid, want je weet dat verleden, heden en de toekomst ons allen (en anders niemand) toebehoren.
Waarom hebben we dan tóch een democratie
waarin de grootste partij bepalen mag wie er mee gaat / gaan regeren,
de grootste partij die wordt bepaald aan de hand van harde campagnes (waarin anderen neergehaald en de eigen ego's opgehemeld worden)
voor een soort stem-wedstrijd die maar eens in de 4 jaar nodig is (?)
en waarin toekomstplannen die voor ons allemaal van belang zijn, voortkomen uit een woordenstrijd, het debat, plannen die meestal meer een harteloos compromis zijn dan een uit liefde ontstane oplossing?
Waar op de weg van samen-leven zijn we de Liefde verloren?
pepé: lettermenger
Geen opmerkingen:
Een reactie posten