"
Eerder vandaag was onderstaande tekst een verlegen reactie op een eerdere blog van me, die was geschreven naar aanleiding van een heftige "Hyves-krabbel" van mijn ouders.
Bij nader inzien, met het zweet in mijn handen, maar met liefde, hoop en vertrouwen, maak ik er toch een apart blog van. Wel, lieve goden, daar gaan we dan...
Om Namah Shivaya.
Ik buig voor u, Shiva,
God die afbreekt wat leeft,
God die ruimte schept
voor Brahma,
God die leven schept
en het liefdevol in
handen van
God Vishnu geeft...
Gisterochtend 20 januari een sms van mijn moeder: mijn vader was opgenomen in het ziekenhuis voor de vervanging van zijn pacemaker. Pa lag in kamer nummer zoveel en zou om 14:00 uur geholpen worden. Spannend dus...
Daar zat ik dan, met deze sms in mijn mobiel;
Een geschiedenis ging door mij heen:
Nog niet eens geboren vreesde mijn moeder al dat ik een kindje met een verstandelijke beperking zou worden. Ze zag namelijk overal kinderwagens met kinderen met deze afwijking.
Mijn moeder rookte indertijd (ook).
Als koter werd ik lastig genoemd, want watervlug. Mijn oudere broer was en is meer een binnenvetter en een ogenschijnlijk toegeeflijker mens. Hoevaak hij mij niet als kind geadviseerd heeft: "Zeg gewoon 'ja' tegen ma en doe daarna wat je zelf wil," maar zo kon en wilde ik niet zijn.
6 jaar oud kreeg ik ook nog eens pseudo-kroep, waardoor ik daar op het randje van de dood heb gelopen en toen dingen heb ervaren en gezien die mij voor het leven tekenden (ik heb er al eens
eerder over geschreven wat allemaal).
Niet gek dat ik toendertijd al gefascineerd raakte door religieuze en spirituele zaken. Hoe katholiek mijn ouders ook waren en zijn, ik heb nimmer het gevoel gehad dat ze begrepen wat ik voelde, hoe diep deze fascinatie werkelijk ging- en gaat...
Beginnend met puberen heb ik deze levensfase geloof ik tot in het diepst mogelijke doorleefd: ik vormde mijn mening en die week aardig af van de andere drie gezinsleden. Ik was een linkse rakker in een conservatief nest.
Er werd mij ingepeperd dat zolang ik nog thuis woonde er de regels van mijn ouders golden. Dat ik geen vlees meer wilde eten, moest ik maar doen wanneer ik op mijzelf woonde. Hier kwam er vlees op mijn bord.
Dat ik tot overmaat van ramp ook nog eens op jongens verliefd bleek te kunnen worden, was natuurlijk een schok voor het gezin.
"Dit wordt de dood van je opa als hij dit te horen krijgt!" was mijn moeders eerste reactie toen ik haar dit via een angstig briefje op haar kussen meldde.
Vrijwel elke dag van school thuiskomend, wilde mijn moeder met mij "erover" praten, waar ik nooit en tenimmer zin in had, omdat deze gesprekken voor 99,9% inhielden dat ik gewaarschuwd werd voor een keiharde wereld, dat ik nog jong was (ik was 14 toen), dat er veel viezeriken tussen zaten, enz.
Met deze waarschuwingen had ik het gevoel alleen heel weinig op te schieten en ik voelde mij er al helemaal niet door geaccepteerd in wie ik was -door mijn ouders.
Ik zeg ouders, maar moet dan ook nog even aangeven waar mijn vader stond in dit plaatje: Hij was de man die als het ware elke zondag het vlees op onze eettafel kwam snijden. Hij zorgde voor de centen, hij zorgde ervoor dat ik kon studeren, hij heeft mijn schoolboeken en hobbies betaald, hij heeft tijdens mijn studie en uitwonend nog maandenlang een flinke zakcent bijgespijkerd aan mijn budget.
Geld kan ook liefde zijn.
Het materiaal waarvan het gemaakt is, verwarmt een hart alleen zo slecht...
Over mijn ontluikende gevoelens mocht ik van mijn ouders met geen ander spreken. Zelfs naar mijn broer heb ik er jarenlang over moeten zwijgen. Hoe schuldig, wat een verrader ik mij noemde wanneer ik dan bijvoorbeeld tóch een klasgenoot hierover vertelde -en hoe verbazend luchtig vaak hun reacties hierop waren, zeker in vergelijking met de zorgen en waarschuwingen van mijn ouders.
Inmiddels weet ik dat ik niet alleen op een jongen, maar toch zeker ook op een meisje verliefd kan worden. Soms heb ik het gevoel dat mijn ouders denken dat ik zo 'niet-te-volgen' ben, alleen om het hen moeilijk te maken. Misschien heb ik het zelfs wel eens letterlijk van mijn moeder te horen gekregen. dat zou heus kunnen...
In mijn tienertijd hebben mijn ouders en ik zo heel wat gekissebist. Vaak puur en alleen omdat we een andere visie op zaken hadden, ik snakte naar verkenning en ruimte hiervoor, mijn ouders snakten naar bescherming en perkten mijn ruimte liefdevol in.
Wat mij alleen maar meer en meer benauwen ging.
Ik moet ook een pain in the ass geweest zijn...
"Al dat vette eten, kijk naar die vetpens, pa! Dat is toch niet gezond!"
"Kom toch eens voor jezelf op, ma! Ga desnoods scheiden van die man als hij je geen liefde geeft!"
En meer van dit soort onomwonden, keiharde uitlatingen heb ik zeker geregeld gedaan.
Ook in mijn studie was ik niet om trots op te zijn voor mijn ouders. Eerst ging ik nog netjes Nederlands studeren. Dat vertelden mijn ouders dan ook trots aan familie en vrienden. Ik kreeg ook te horen dat ik tot een van de weinigen uit de familie behoorde die een hoge opleiding had gevolgd -en dat gaf mij zo te voelen een verantwoordelijkheid deze heel serieus te nemen.
Pijnlijk opnieuw toen bleek dat ik mij allereerst niet op mijn plek voelde bij deze studie -en switchte naar het wel heel vage "Dramatherapie" (wat kun je dáár nu mee?!) en na vijf jaren opleiding aan deze school juist voor mijn diploma stopte met studeren. Ik had de kennis opgedaan die ik wilde en wilde geen diploma. Ik wilde met mijn leven aantonen dat een papiertje niet nodig was om te laten zien wat je kunt en om je 'nuttig' te kunnen maken in de samenleving.
Mijn broer ben ik voor mijn gevoel (qua familieband) al op jonge leeftijd verloren, nadat hij op verschillende niet nader te beschrijven handelingen met mij, aantoonde geen respect voor mij te hebben.
Het hoofdstuk "broer" werd eigenlijk compleet afgesloten, toen ik als kind met een vriend eens samen een meer op was gezwommen en door een tegenstroming zó lang was weggebleven dat mijn ouders en broer er heel erg ongerust over waren.
Toen deze vriend en ik eindelijk weer het strand bereikten en ik mijn broer zag, heeft hij het echt heel lang en schorpioen-giftig volgehouden niet meer te weten wie ik was. Ik was kind, ik geloofde hem even en voelde me zo intens schuldig -en verpulverd onder zijn woorden en vernederende blikken.
Dat was misschien nog wel erger dan zijn nieuwsgierige vingers daarvoor waren geweest.
Mijn broer heeft nu kinderen. Ik gun ze een zorgzame, respect- en liefdevolle vader.
Mijn moeder heeft zo vaak gezegd ongelukkig te zijn en zich niet gezien en geliefd te voelen door haar eigen man. Ik heb daar zo vaak met haar over gepraat, maar we moesten er altijd over stoppen wanneer mijn vader er zelf bij kwam.
Ik stond indertijd denk ik tussen hen in of zo. Ik trok mijn bek wèl open naar mijn vader (en net zo hard naar mijn moeder en broer), wilde geen achterbaks gelul, geroddel, en al helemaal niet in het gezin zelf.
Er is ook heel wat afgeroddeld over beide families binnen ons gezin. Over iedere oom, tante, neef of nicht was wel wat op te merken -en logeerde ik eens bij oma, dan had oma op haar beurt weer andere roddels paraat, de meest smeuïge misschien nog wel over mijn eigen ouders; bijvoorbeeld dat mijn ouders volgens haar toch meer van mijn broer hielden.
Handige informatie wanneer je zo jong en nog afhankelijk van je ouders bent...
Mijn ouders zijn trouw naar verjaardagen, jubilea, geboortes en begrafenissen gegaan. Enkele jaren geleden heb ik mij al bewust gedistantieerd van mijn familie. Ik was de wederzijdse hypocricie, het meekronkelen in dit slangennest, meer dan beu.
Ze bleven ook altijd maar even op deze feesten (wat hen ook keer op keer door de familieleden werd verweten) en op de autoreis terug roddelden wij onszelf weer tot een hecht gezin samen.
Mij is verweten niet op de begrafenis van mijn oma, mijn vaders moeder, te zijn gekomen. Die was enkele jaren geleden. Reden voor vele van mijn familieleden om mij volledig af te schrijven.
Vergeef ze, ze weten niet wat ze doen, zou ik bijna zeggen. Zij weten niet hoe die zelfde oma al van kindsbeen af giftige woorden in mij spoot, die mijn beeld van mijn ouders (maar ook van haarzelf!) deden vervormen. Ze weten niet dat ik uit eerlijkheid en respect ben weggebleven -of begrijpen niet. En dat hoeft ook niet. Niet iedereen hoeft alles te begrijpen wat ik doe. Die wens heb ik lang geleden al achter me gelaten, waarschijnlijk mede dankzij al voorgaande ervaringen.
Zij kunnen wèl leven met de wetenschap dat zij elkaar kussen bij feesten, samen keuvelen over koetjes en kalfjes en ondertussen de meest neerbuigende gedachten over de ander(en) hebben.
Zoveel meer, jammer genoeg, is er nog te schijven, maar misschien geeft het al een beeld...
Dít en meer is waarom ik mij niet gezien en niet geliefd voel door mijn ouders en broer.
Dit is waar ik aan het begin van deze eeuw (in 2003), onder bezielde steun van mijn peetoom, geleerd heb vrede mee te hebben: Mijn ouders zijn wie zij zijn, dat heb ik te respecteren en accepteren. Wie ben ik om hen te willen veranderen?
Dit gaf mijn ouders en mij enkele rustigere jaren. Ik leerde woorden inslikken, leerde relativeren en luisteren dóór emoties heen naar de eigenlijke inhoud van de woorden.
November 2007 ging het weer mis. Onderliggende reden daarvan was, dat ik meer en meer besefte dat ik ook mijzelf diende te respecteren om wie ik was.
Dat mijn ouders mij een egoïst noemden en noemen, ging mij tóch in de kouwe kleren zitten, deed mij tóch pijn, hoe hard ik ook dóór de woorden heen luisterde.
Ik kreeg op een dag een boek van mijn ouders "cadeau". Het lag in mijn brievenbus, met een briefje erbij. Ze hadden met een bevriende psycholoog over mij gepraat: Drs. Berretty, die mij toen ik nog kind was, hooguit twee keer op een verjaardag heeft gezien, niet eens of amper gesproken...
Deze afgestudeerde psycholoog had het ziektebeeld "narcisme" in mij herkend, naar aanleiding van mijn ouders' verhaal. Een briefje bij het boek verzocht mij dit hoofdstuk in het boek aandachtig te lezen. Zij herkenden mij er volledig in. Met veel liefs van pa en ma.
Dit boek was voor mij de aanleiding om een pauze in te lassen in het contact tussen mijn ouders en mij. Ik was er zó door gekwetst en voelde en voel mij zó niet-gezien en niet-begrepen.
Eerder dus had ik al geleerd dat ik mijn ouders niet moest willen veranderen. Dat vond en vind ik nog altijd. Maar wat moet je doen in het geval dat je denkt dat iemand's beeld van jou niet klopt? Bij een toevallige passant kun je nog denken: ach, denk maar wat je wil, het zal mij niet deren. Maar wanneer het je ouders zijn?
Een dikke twee jaren later werd het oud op nieuw van 2009 naar 2010. Ja, da's nog niet zo lang geleden, hè? We zijn weer in het heden aangekomen in dit blog...
Vlak voor de jaarwisseling sprak ik met enkele beminde mensen en kwam tot de conclusie dat het wel eens een goede tijd zou kunnen zijn om mijn ouders weer eens te bezoeken. Al was het maar voor één kopje koffie. Ik was dit echt van plan, totdat de "krabbel" van mijn ouders kwam, die ik in die eerdergenoemde blog heb gekopieerd en geplakt.
Deze krabbel was voor mij de reden om mijn voornemen in te trekken. Ik ben jammergenoeg niet uitgerust tegen zóveel roep om zorg, aandacht en liefde, zonder dat er een eerlijk, open en werderzijds respectvol contact is. Mijn ouders zijn geen toevallige passanten, mijn ouders zijn mijn ouders! Zij raken mij, zij gaven mij mijn vlees en bloed -en zij geloven niet in mij. Niet in wie ik nu ben.
Dit klinkt hard. Concludeer ik dit niet te snel?
Nuja, wat is snel wanneer dit een thema is dat al van kinds af aan met mij meegaat?
Ik begrijp heel goed dat een heleboel van mijn bezigheden en nog een heleboel meer van mijn ideeën niet te volgen zijn voor mijn ouders, ik begrijp ook dat met name mijn moeder zich wel eens zorgen over mij maakt (ik kies tenslotte ook geen gemakkelijke weg), ik kan en wil haar ook niet meer tegenhouden om hier óverbezorgd over te zijn, haarzelf ziekmakend bezorgd...
Gisteren, toen ik de sms ontving waarin mijn moeder schreef dat mijn vader in het ziekenhuis was opgenomen voor de vervanging van zijn pacemaker, heb ik lang getwijfeld of ik de stilte van twee jaren nu moest doorbreken en mijn moeder te bellen.
Uiteindelijk heb ik haar gebeld. Ik dacht: ik bel haar alleen om te luisteren hoe het met pa en met haar is.
Dat ging niet.
Eén telefoontje werden er zes en de toon van onze woorden werd steeds harder, bij elk gesprek.
Uiteindelijk kreeg ik een sms van mijn moeder:
"Laat je alsjeblieft geestelijk helpen," vroeg ze mij daarin. Mijn moeder vindt het ongelofelijk hoe egoïstisch ik ben en maakt zich er zorgen over dat ik gek aan het worden ben.
Inderdaad, beste peetoom, ik ben het met u eens dat ik mijn ouders heb te respecteren om wie zij zijn, dat ik niet de ijdele, hooghartige wens moet hebben om hen te willen veranderen.
Daarom kies ik voor geen contact.
Uit liefde en respect.
Misschien is dat gek.
Misschien is het egoïstisch dat ik mijn zogenaamde bisexualiteit, mijn zorgen om het welzijn van Moeder Aarde, mijn vegetarische voorkeuren, de jointjes die ik rook en het betreden van het nog niet bewandelde pad van "vanuit mijzelf beginnen", mijn opkomen voor de minderbedeelden en nog zoveel meer voor mijn ouders en broer moeilijk te volgen zaken, prefereer vóór het contact met hen.
Nuja, dat klopt niet helemaal. Liever had ik óók een fijne band met deze drie gehad -en met de rest van de familie. Ik hoop daar alleen niet meer op. Die hoop is kapot.
Maar ik allerminst.
Ik geloof. Ik bouw verder in een vertrouwen dat de stem die ik in mij hoor te vertrouwen is. Ik bouw aan een leven waar mijn ouders, gezien maar tot nog toe vrijwel ongezien, trots op zouden kunnen zijn...
In liefde -en ja, met onzekerheid en angst,
met vele imperfecte eigenschappen, duistere zijden en niet-te-volgen karaktertrekken.
Elk licht werpt zijn schaduw...
LIEFDE!
pepé
Om Namah Shivaya.
Ik buig voor u, Shiva,
God die afbreekt wat leeft,
God die ruimte schept
voor Brahma,
God die leven schept
en het liefdevol in
handen van
God Vishnu geeft...
"
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
" 
" 
, kom dan nu eens mee naar de film "Goodbye Lenin!" (*3), want hierin wordt de periode van de éénwording van de twee Duitslanden verfilmd vanuit een gezin dat woonde in Oost Berlijn, dat natuurlijk onderdeel uitmaakte van de communistische D.D.R. 
" 
" 