"
Het is alsof ik een mannelijke variant van Alice in Wonderland ben! Een kleine week geleden trekt het witte konijn mij aan mijn jas met een verhaal dat inderdaad ook klinkt als "Geen tijd! Geen tijd!". Dit keer heeft het konijn de gedaante van een bekende van me, die ook een *Sterrendak* bij het slapen heeft. Zijn roep is een roep om verandering binnen de organisatie van de Nijmeegse nachtopvang voor dakloze jongeren: Sancta Maria.
Zoo-key.
Zijn bijnaam is Zoo-key. Ookal is hij zelf de leeftijd van jongere al voorbij, Zoo-key heeft zich in het verleden regelmatig als vrijwilliger voor Sancta Maria ingezet. En de jongeren gaan hem nog altijd aan het hart.
Zoo-key heeft bij dhr. Jona Overmars, assistent wethouder van de Nijmeegse gemeenteportefeuille Zorg, Welzijn en Sport het volgende idee ingediend:
Het Strafpunten-systeem.
In Sancta Maria, de nachtopvang voor jongeren in Nijmegen, wordt momenteel een Sanctie-systeem gehanteerd, waarbij de jongere geschorst kan worden, bijvoorbeeld wanneer zij / hij zich te laat meldt, in de kamer rookt of blowt, agressief gedrag vertoont, etc.
Gevolg van de schorsing is één of meer nachten geen bed hebben. Er is namelijk maar één nachtopvang voor jongeren in Nijmegen en andere gemeentes weigeren je sowieso.
Zoo-key beweert dat hierdoor een té hoog percentage van de dakloze jongeren geschorst wordt, waarbij weinig of geen rekening gehouden wordt met het feit dat het jongeren zijn.
Bijvoorbeeld op donderdagavond vóór 21:00 uur bij Sancta Maria binnen moeten zijn, terwijl je net als elke andere jongere ook wel eens tot 2:00 uur of later door wil kunnen stappen, 't blijft een mening, maar daar zit volgens mij toch wel wat in.
Als alternatief voor de sancties, de schorsingen van jongeren, beschreef Zoo-key het Strafpuntensysteem. Dat werkt simpel gezegd als volgt:
Bij een misstap van de jongere gaat die met de begeleiding in gesprek over het incident (gebeurt bij sancties te weinig of niet, aldus Zoo-key) en krijgt hierbij één strafpunt.
Bij een bepaald aantal strafpunten word je niet geschorst (uit huis gezet), maar krijg je in plaats daarvan een korting op je weekgeld.
Schorsing gebeurt daarmee dan weer alleen in de extreme gevallen.
Zoo-key beweert geen duidelijke reactie op zijn idee gekregen te hebben van de assistent wethouder. Moeilijkheid voor instanties mag dan zijn dat hij moeilijker bereikbaar is vanwege het dakloos zijn, maar onmogelijk is het zeker niet.
Trigger.
Dít verhaal hierboven was mijn trigger om Alice's wonderlijke konijnenhol in te duiken en te gaan zien wat er allemaal zou gaan gebeuren.
Het gebeurde vorige week woensdag.
Ik belde die ochtend meteen meneer Jona Overmars -en kreeg deze zowaar ook direct aan de telefoon. Zoo-key's echte naam deed onmiddelijk een belletje bij hem rinkelen. Hij kende het alternatief voor het sanctie-systeem van Iriszorg, moederinstantie van Sancta Maria -en de klachten over het huidige beleid kende hij ook.
Meneer Overmars was alleen op dat moment in een gesprek. Hij vroeg me of hij me die middag nog hierover terug zou kunnen bellen.
"Graag," antwoordde ik hem. Hij las al noterend mijn telefoonnummer goed op vanaf het beeldschermpje op zijn eigen mobiel en we namen afscheid.
Afgelopen maandag belde de bestuursassistente van de wethouder mij terug, namens meneer Overmars.
In de tussentijd had ik geen telefoon van meneer meer mogen krijgen.
Ik dacht aan onze gemaakte afspraak dat hij diezelfde middag nog terug zou bellen en tegelijkertijd dacht ik aan het huidige sanctiesysteem van Sancta Maria.
Algoed, namens de assistent Wethouder had mevrouw voor mij de mededeling, dat de wethouder al in gesprek was met Iriszorg over het Strafpuntensysteem en dat ik voor verdere vragen eventueel ook beter bij hen terecht zou kunnen.
Iriszorg.
Het bizarre is alleen dat ik die zelfde woensdagochtend óók al met Iriszorg gebeld had, de perswoordvoerster ervan, een alleraardigste en behulpzame dame. Zij hoorde mijn verhaal, gebouwd om Zoo-key's verhaal, aan, beloofe mij terug te bellen -en bèlde mij diezelfde dag ook terug.
Ze had met de manager van Iriszorg gesproken en haar was niets bekend over het ingediende idee van het Strafpuntensysteem. De echte naam van Zoo-key kwam bij Iriszorg ook niemand van de gesprokenen bekend voor.
Dit spreekt elkaar niet per sé tegen: Er kán op dit moment gesproken worden tussen de (assistent-) wethouder en Iriszorg over een ander systeem dan sanctioneren, zonder dat Zoo-key's echte naam ook maar één keer daarbij genoemd is.
Dat zou in elk geval verklaren waarom die zich niet gehoord en gewaardeerd voelt om zijn werk hierin.
Ik heb alleen nog zó gemakkelijk spreken, als een nog aardig onwetende buitenstaander die nèt dit hol ingevallen is. Daarom ben ik ook maar bij iedereen op visite aan het gaan en ik kom er de meest bijzondere mensen tegen -en soms ook eindelijk nóg eens tegen. Leuk!
Kantoor.
In het Kronenburgerpark, waar ik vaak 'kantoor' hou, spreek ik tegenwoordig nog regelmatiger met de *Sterrendakkers*. Ze tippen me, vertellen me hun ervaringen en leren me heel wat over het (over)leven op straat.
Zo nam een van hen me gisteren mee naar Het Atelier, een atelier waar dak- en thuisloze Nijmegenaren kunnen schilderen, tekenen, houtbewerken, fotograferen en meer.
Het Atelier is op zoek naar een vervangend onderkomen in de stad op zeer snelle termijn.
Dat mag -helaas- sowieso geen verrassing zijn, dat tijdens mijn gesprekken met de instanties tot nu toe, de beperkingen aan geld vaak een grote rem zijn op de liefde en het enthousiasme waar de medewerkers zelf zo van vervuld zijn: Hoeveel hartelijkheid ik in deze korte tijd al ben tegengekomen, hoeveel betrokkenheid van medewerkers, soms betaald, vaak vrijwillig, uitstraalt. Mooi. Hoe weinig geld er voor beschikbaar lijkt te zijn. Pijnlijk.
Op visite.
Vanochtend ben ik naar de zorginstelling R75 in Nijmegen gegaan. De [website] legt uit:
"R75 is hulp voor jongeren [in de regio Nijmegen, pepé] van 12 tot 23 jaar, die dak- of thuisloos zijn of dreigen te worden. Jongeren die problemen hebben op meerdere leefgebieden als huisvesting, financiën, gezondheid, vrije tijd, sociaal netwerk, justitie, werk en scholing. Een speciale groep in de hulpverlening van R75 zijn tienermoeders."
Daar een prettig kennismakingsgesprek gehad met één van de zeven medewerkers.
En deze middag was ik kort bij interim-manager Roel Verweijn van Sancta Maria.
Het strafpuntensysteem kwam Verweijn voor als erg lijkend op een van zijn eigen ideeën. Duidelijke cijfers over hoeveel jongeren er nu precies geschorst werden, kon hij niet zomaar geven.
De perswoordvoerster van Iriszorg kon dit ook al niet! Dat ging nog heel grappig, die voorbije woensdag:
We waren in een fijn gesprek verwikkeld, waarin ze me op een gegeven moment adviseerde om eens te kijken hoe groot de groep jongere *Sterrendakkers* in Nijmegen nu eigenlijk was -
"...maarja, als je die cijfers wil hebben," vulde ze zichzelf aan, "kom je weer bij ons uit."
"Nou, heb je ze toevallig zo voorhanden?" vroeg ik. Was een kwestie van inkoppen, toch?
"Ehm, nee, die zijn niet zomaar even ergens te vinden," zei ze.
Het is dan ook geen gemakkelijk 'vast te leggen' groep: sommigen slapen af en toe ook bij vrienden of familie.
In Nijmegen, zo schatte de medewerker van R75 aan de hand van het aantal benutte postadressen, zat het toch wel rond de 50 dak- of thuisloze jongeren (wat natuurlijk een nattevingerschatting is, zo vertelde medewerker Martijn ter Meer mij in ons gesprek al). Sancta Maria heeft 20 bedden. Ik heb 100 vragen. En ben nog maar net begonnen...
Jas.
Word ik aan mijn jas gestrokken:
"Jij bent toch schrijver hè?"
"Ja," zeg ik.
Duik ik het me voorgelegde avontuur in.
Krijg ik tijdens mijn bezoekjes in verschillende varianten de vraag: "Wat wil je precies?"
Een heel goede vraag. Een heel terechte ook.
Ik antwoord tot nu toe maar zoals het dan in mij opkomt: "Ik ben nieuwsgierig en op zoek naar verbanden, oplossingen, verbetering, verzustering, verbroedering. Maar precies weet ik het nog niet."
Echt, zo antwoord ik het dan ongeveer maar.
Want zo is het ook echt waar.
Een bijzonder nèt begonnen avontuur
-met vele voorgeschiedenissen-
wordt vervolgd.
pepé: lettermenger.
Ik belde die ochtend meteen meneer Jona Overmars -en kreeg deze zowaar ook direct aan de telefoon. Zoo-key's echte naam deed onmiddelijk een belletje bij hem rinkelen. Hij kende het alternatief voor het sanctie-systeem van Iriszorg, moederinstantie van Sancta Maria -en de klachten over het huidige beleid kende hij ook.
Meneer Overmars was alleen op dat moment in een gesprek. Hij vroeg me of hij me die middag nog hierover terug zou kunnen bellen.
"Graag," antwoordde ik hem. Hij las al noterend mijn telefoonnummer goed op vanaf het beeldschermpje op zijn eigen mobiel en we namen afscheid.
Afgelopen maandag belde de bestuursassistente van de wethouder mij terug, namens meneer Overmars.
In de tussentijd had ik geen telefoon van meneer meer mogen krijgen.
Ik dacht aan onze gemaakte afspraak dat hij diezelfde middag nog terug zou bellen en tegelijkertijd dacht ik aan het huidige sanctiesysteem van Sancta Maria.
Algoed, namens de assistent Wethouder had mevrouw voor mij de mededeling, dat de wethouder al in gesprek was met Iriszorg over het Strafpuntensysteem en dat ik voor verdere vragen eventueel ook beter bij hen terecht zou kunnen.
Iriszorg.
Het bizarre is alleen dat ik die zelfde woensdagochtend óók al met Iriszorg gebeld had, de perswoordvoerster ervan, een alleraardigste en behulpzame dame. Zij hoorde mijn verhaal, gebouwd om Zoo-key's verhaal, aan, beloofe mij terug te bellen -en bèlde mij diezelfde dag ook terug.
Ze had met de manager van Iriszorg gesproken en haar was niets bekend over het ingediende idee van het Strafpuntensysteem. De echte naam van Zoo-key kwam bij Iriszorg ook niemand van de gesprokenen bekend voor.
Dit spreekt elkaar niet per sé tegen: Er kán op dit moment gesproken worden tussen de (assistent-) wethouder en Iriszorg over een ander systeem dan sanctioneren, zonder dat Zoo-key's echte naam ook maar één keer daarbij genoemd is.
Dat zou in elk geval verklaren waarom die zich niet gehoord en gewaardeerd voelt om zijn werk hierin.
Ik heb alleen nog zó gemakkelijk spreken, als een nog aardig onwetende buitenstaander die nèt dit hol ingevallen is. Daarom ben ik ook maar bij iedereen op visite aan het gaan en ik kom er de meest bijzondere mensen tegen -en soms ook eindelijk nóg eens tegen. Leuk!
Kantoor.
In het Kronenburgerpark, waar ik vaak 'kantoor' hou, spreek ik tegenwoordig nog regelmatiger met de *Sterrendakkers*. Ze tippen me, vertellen me hun ervaringen en leren me heel wat over het (over)leven op straat.
Zo nam een van hen me gisteren mee naar Het Atelier, een atelier waar dak- en thuisloze Nijmegenaren kunnen schilderen, tekenen, houtbewerken, fotograferen en meer.
Het Atelier is op zoek naar een vervangend onderkomen in de stad op zeer snelle termijn.
Dat mag -helaas- sowieso geen verrassing zijn, dat tijdens mijn gesprekken met de instanties tot nu toe, de beperkingen aan geld vaak een grote rem zijn op de liefde en het enthousiasme waar de medewerkers zelf zo van vervuld zijn: Hoeveel hartelijkheid ik in deze korte tijd al ben tegengekomen, hoeveel betrokkenheid van medewerkers, soms betaald, vaak vrijwillig, uitstraalt. Mooi. Hoe weinig geld er voor beschikbaar lijkt te zijn. Pijnlijk.
Op visite.
Vanochtend ben ik naar de zorginstelling R75 in Nijmegen gegaan. De [website] legt uit:
"R75 is hulp voor jongeren [in de regio Nijmegen, pepé] van 12 tot 23 jaar, die dak- of thuisloos zijn of dreigen te worden. Jongeren die problemen hebben op meerdere leefgebieden als huisvesting, financiën, gezondheid, vrije tijd, sociaal netwerk, justitie, werk en scholing. Een speciale groep in de hulpverlening van R75 zijn tienermoeders."
Daar een prettig kennismakingsgesprek gehad met één van de zeven medewerkers.
En deze middag was ik kort bij interim-manager Roel Verweijn van Sancta Maria.
Het strafpuntensysteem kwam Verweijn voor als erg lijkend op een van zijn eigen ideeën. Duidelijke cijfers over hoeveel jongeren er nu precies geschorst werden, kon hij niet zomaar geven.
De perswoordvoerster van Iriszorg kon dit ook al niet! Dat ging nog heel grappig, die voorbije woensdag:
We waren in een fijn gesprek verwikkeld, waarin ze me op een gegeven moment adviseerde om eens te kijken hoe groot de groep jongere *Sterrendakkers* in Nijmegen nu eigenlijk was -
"...maarja, als je die cijfers wil hebben," vulde ze zichzelf aan, "kom je weer bij ons uit."
"Nou, heb je ze toevallig zo voorhanden?" vroeg ik. Was een kwestie van inkoppen, toch?
"Ehm, nee, die zijn niet zomaar even ergens te vinden," zei ze.
Het is dan ook geen gemakkelijk 'vast te leggen' groep: sommigen slapen af en toe ook bij vrienden of familie.
In Nijmegen, zo schatte de medewerker van R75 aan de hand van het aantal benutte postadressen, zat het toch wel rond de 50 dak- of thuisloze jongeren (wat natuurlijk een nattevingerschatting is, zo vertelde medewerker Martijn ter Meer mij in ons gesprek al). Sancta Maria heeft 20 bedden. Ik heb 100 vragen. En ben nog maar net begonnen...
Jas.
Word ik aan mijn jas gestrokken:
"Jij bent toch schrijver hè?"
"Ja," zeg ik.
Duik ik het me voorgelegde avontuur in.
Krijg ik tijdens mijn bezoekjes in verschillende varianten de vraag: "Wat wil je precies?"
Een heel goede vraag. Een heel terechte ook.
Ik antwoord tot nu toe maar zoals het dan in mij opkomt: "Ik ben nieuwsgierig en op zoek naar verbanden, oplossingen, verbetering, verzustering, verbroedering. Maar precies weet ik het nog niet."
Echt, zo antwoord ik het dan ongeveer maar.
Want zo is het ook echt waar.
Een bijzonder nèt begonnen avontuur
-met vele voorgeschiedenissen-
wordt vervolgd.
pepé: lettermenger.
"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten