"
Onlangs, ergens in den lande, kwam ik te spreken met een man. Na een tijdje vertrouwde hij me voorzichtig, bijna angstig toe Jood te zijn. Zijn verhaal ging nog verder, want zijn door de tweede wereldoorlog (vergeef mij het bewust weglaten van de hoofdletters daarvan) getraumatiseerde ouders hadden het altijdgeheim voor hem en anderen gehouden dat zij Joods waren. Hij kwam daar pas als adolescent achter, doordat een instantie hem hier eventjes tussen de bedrijven door mee confronteerde. Hij vertelde mij sindsdien gedurende de jaren stevig te zijn gepest, vernederd en zelfs te zijn bedreigd en aangevallen. Vanwege zijn Jood-zijn.
Vandaag zag ik de uitzending van Netwerk, waarin een documentaire over de in Nederland groeiende haat naar Joden.
Ook voor mij voelt het moeilijk om dit onderwerp in een blog aan te snijden. Velen van de lezers kennen mij niet, kennen misschien ook geen eerdere op Hyves of elders gepubliceerde werken van me. Daarom wil ik graag dat je in elk geval weet dat in mijn boekenkast de wereldse heiligboeken in stilzwijgend respect naast elkaar staan. Ik heb ze gelezen. Niet bestudeerd, maar de inhoud gevoeld. Elke dag ergens wel even.
Sinds mijn kindertijd ben ik op een spirituele reis gegaan en heb menig verschillend heilighuis aangedaan en daar de mensen gesproken. Ook van occulte gezelschappen. Met een open oor en een open hart. Ook tijdens mijn wandeling die Leven heet, spreek ik met de mensen om mij heen en zie hun religie en/of levensvisie als een onderdeel van hun mens-zijn.
Dit wetende van mij, wil ik nu mijn vraag hier wel stellen. Ik verwacht er eigenlijk niet eens een antwoord op, eerder een eh -multiloog.
In een blog met een politiek thema schreef ik eens dat het mooi zou zijn wanneer er minder gediscussieerd zou worden en meer gecompariseerd. Bij een disussie verdedig je je eigen standpunt, bij een comparitie vergelijk je de standpunten met elkaar.
Mijn kernvraag is: Hoe wijdverspreid is deze Jodenhaat (in Nederland)?
Ik ken één verhaal van één man die ik niet heel goed ken. Ik weet van hem dat hij zich ook niet goed laat leren kennen. Hij heeft zich als het ware in zichzelf opgesloten, uit angst. Dat vind ik een groot individueel probleem. Maar nogmaals, zullen we ooit weten hoe groot dit probleem nu wèrkelijk is, wanneer er misschien nog veel meer mensen rondlopen als deze man; die nooit zullen spreken over het leed dat hen ondertussen bijna onzichtbaar wordt aangedaan?
Ik heb eind vorig jaar een Hyve opgericht ter groter ere van aartsvader Abraham, de vermeende vader aller zusters en broeders der Christenen, Joden en Moslims. Daarin vraag ik ook enkel te schrijven en plaatsen als zusters en broeders, dus te plaatsen wat we met elkaar gemeen hebben.
We hebben met elkaar gemeen dat we haten kunnen. Dat we misschien beschoten en vernederd zijn. Door die anderen. Jah. Dat hebben we met elkaar gemeen. Au. Maar dat klopt, ja...
Aan de hand van een spreekwoord van de Native Americans schreef ik eens een liedtekst. Het spreekwoord luidt:
Geen mens heeft ooit maar één korrel zand bezeten.
Die olieramp voor de Mexicaanse kust, die hebben we ook gemeen. Dat is het zand waarop wij leven, waarvan wij hopen te mogen en kunnen blijven eten. En drinken. Gaat het goed met je zusters en broeders daar en overal op aarde, wordt daar ook goed omgegaan met "onze" aarde, dan gaat het ook goed met jou en mij.
Je merkt het wel: Ik ben geraakt. Ik begrijp het ook niet. Ik kan redenen verzinnen. Au. Maar misschien is het ook niet te begrijpen. Als het puur emotie is, kan dat wel eens kloppen. Emoties zijn lang niet altijd te begrijpen...
Ben ik nou zo naïef of dacht ik toch heus dat we op z'n minst nóg een paar dingen gemeen hebben:
Vrede.
En Liefde.
Die mooie Liefde...
In deze twee naar iedere dit lezende zuster en broeder,
de eerste zomerdag van 2010,
pepé: lettermenger.
"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten