Om deze blog net iets specialer te maken schrijf ik hem in Berlijn zelf, op de avond voor vertrek. Ik heb me deze 9 dagen niet met internet bezig gehouden, juist om even echt vol in deze stad te duiken. Mijn reis heb ik in mijn eentje gemaakt, wat me ook nog eens losmaakte van al die mooie mensen om mij heen in Nijmegen. Hoe prop je een “Einzelgängersreise” met zoveel indrukken en gedachten in een leesbare blog? Ik ga het vanuit mijn gevoel proberen, zoals ik deze hele vakantie geleefd heb.
Alexanderplatz.
Oost Berlijn, zoals het tijdens ‘de muur’ heette, heeft naar mijn mening een veel relaxtere uitstraling en sfeer dan het westen van de stad. Ik heb dan ook heel wat fijne uurtjes gespendeerd op het Alexanderplatz. 2009 is wat dat betreft een mooi jaarom naar de hoofdstad van ons buurland te gaan.
Global Stones.
Berlijn stikt van de ‘Denkmale” (herdenkingstekens) voor van alles en nog wat: de gevallen Russen tijdens W.O. II, vrijheidsstrijd(st)ers uit de communistische periode, mythologische en beroemde Berlijnse figuren, enz. enz.). Een van de grootste monumenten in oppervlakte is het Holocaust-monument.
Het Global Stone Project vond ik persoonlijk het mooiste. Ene W. K. v. S. heeft van de 5 continenten die Momma Terra uit haar zeeën heeft doen verrijzen, 5 enorme natuurstenen zó neergezet dat deze op de dag van de zomer-zonnewende (rond 21 juni) het zonlicht zó weerkaatsen dat de stralen samenbundelen.
Instinct.
Een beetje tegen beter weten in ben ik ook in de dierentuin en het daarbij behorende Aquarium geweest.
De avond ervoor had ik nog naar de film “Instinct” zitten kijken, waarin Anthony Hopkins een bioloog speelt, die jarenlang in de jungles een volwaardig geaccepteerd groepslid van een groep oran oetangs was geweest. Toen deze groep apen door mensen opgejaagd werden, vermoordde hij een van de mensen en werd gevangen genomen, waardoor hij na jaren plotseling weer in de mensen-wereld terugkwam. Intussen was hij tot de conclusie gekomen dat mensen “daders” zijn: ze gedragen zich als goden op aarde en misbruiken haar daarmee.
Wanneer je daarna verschillende diersoorten in veel te kleine kooien aan het bekijken bent, voelt dat al helemáál niet kosjer meer. Ik ben dan ook maar een kleine 2 uur binnen gebleven. Het voelde voor mij teveel aan als een soort concentratiekamp van dieren die ook deze wereld bewonen.
Leg dit ook eens tegen de duitse geschiedenis aan. Toen ik in 2001 Praag bezocht, vertelde een gids ons bij een van de Praagse joodse wijken, dat Adolf Hitler hiervan het plan had gehad er een museum van te maken, waar wat hem betreft de enige overgebleven nog levende joden “ter leering ende vermaeck” bezichtigd konden worden.
Bijzondere mensen.
Gedurende deze vakantie heb ik ook enkele bijzondere mensen ontmoet: Dieter, die in een Deep Purple coverband speelt en me vroeg of ik hun leadsinger wilde worden;
Alex, een jongedame uit Londen met ierse wortels, die me deed denken aan Lila uit Robert M. Pirsig’s gelijknamige boek, de opvolger van zijn beroemde werk “Zen en de kunst van het motoronderhoud”;
Karker, een irakees-koerdische student politicologie die ik bij de wel erg verwaarloosde Friedenssäule in Kreuzberg ontmoette en op een parkbankje sprak.
Gustav Rust.
Eén man wil ik uitlichten. Dat is Gustav Rust. Hij heeft 9 jaar in gevangenschap geleefd onder oostduitse regimes en zich sindsdien hard gemaakt voor de ‘ware waarheid’ omtrent wat zich allemaal na W.O. II in de twee Duitslanden afspeelde.
Gustav heeft juist ten zuiden van de Reichstag zijn eigen Denkmal gemaakt voor Oostduitse slachtoffers van de Stasi- en andere nare praktijken. Hij houdt er, zelf slachtoffer en ooggetuige, zijn eigen ideeën op na over wat er in die tijden allemaal gebeurd is.
“De geallieerden bezetten Duitsland nog altijd,” zei hij, “en ze willen maar één ding: Duitsland verleden tijd maken. Ze hebben de gemiddelde Duitser tot een ongemanierde, niet nadenkende bierbuik gemaakt en willen de waarheid zoveel mogelijk in de vergetelheid brengen.”
Urenlang hebben we in de drukkende hitte met elkaar zitten praten voor zijn opgehangen geplastificeerd-kartonnen kruizen met foto’s, terwijl toeristen smakkend en gapend langs de kruizen sloften. Hij vertelde vurig en gepassioneerd. Vaker bespeurde ik aan zijn gezicht dat hij zijn verleden weer voor ogen zag. Zijn woorden waren een waterval en ik laafde mij eraan, al smaakte het water bitterzout.
Die zelfde avond ging het er flink op los boven Berlijn: wolken pakten samen en een flink onweer brak uit. Ik heb het vanuit mijn raam van mijn appartementje aan de Schöneberger Ufer aanschouwd. Wat zijn we toch klein…
Oost Berlijn, zoals het tijdens ‘de muur’ heette, heeft naar mijn mening een veel relaxtere uitstraling en sfeer dan het westen van de stad. Ik heb dan ook heel wat fijne uurtjes gespendeerd op het Alexanderplatz. 2009 is wat dat betreft een mooi jaarom naar de hoofdstad van ons buurland te gaan.
Wir sind ein Volk.
20 jaar geleden liepen de ministerpresidenten Kohl en Honecker van resp. West- en Oost-Duitsland de muur, onder de Brandenburger Tor door, wat het begin van de val van de muur en de heriniging van de twee Duitslanden markeerde.
Ik heb staan huilen in het Historisches Museum toen ik deze filmbeelden weer terugzag. Toen ze indertijd live op televisie vertoond werden was ik nog maar 15 jaar oud.
Christopherfeste.
Natuurlijk kun je ook puur voor je plezier naar Berlijn. In het weekend van 27 en 28 juni waren er de Christopherfeste, een feest waarbij de homosexuele en de ‘gayfriendly’ wereld in deze stad samenkomt en er over de Potzdamer Strasse touringcars rijden als praalwagens, met uitgedoste of juist vrijwel uitgeklede mannen en vrouwen. DJ’s draaiden muziek met repeterende songteksten als “Don’t you want my love”, “I’m horny, horny-horny-horny” en “Fuck me” (the nineties stille are alive and kicking!).
Jesus rettet.
Dan kun je er zowat de klok gelijk op zetten: natuurlijk was er die zelfde dag een bus intens gelovige christenen (en hun kinderen), zo te horen vanuit Bayern, uitgestapt bij de Brandenburger Tor om op het Pariser Platz een mis in de open lucht te geven, compleet met blazersorkest, (kinder)koor en geluidsversterking.
Ik kreeg een flashback naar de Confessions Tour van Madonna, waar ongeveer hetzelfde gebeurde toen een vriendin van mij en ik in de rij stonden om de Amsterdam ArenA binnen te komen voor deze show. Het was ‘uitgelekt’ dat Madonna zich hierin symbolisch zou laten kruisigen tijdens haar lied “Live to Tell”. Dit was aanleiding om zo’n zelfde bus te pakken en vullen en bij de ArenA zo’n zelfde boodschap te verkondigen.
“Jesus rettet” stond er op één van de spandoeken die nu in Berlijn omhooggehouden werden. Terwijl ik het op een van de pilaar-sokkels van de Brandenburger Tor zat te aanschouwen (met een zwerver pal voor me die hetzelfde deed) kwam een Israelische vrouw naar mij toe en vroeg me: “Excuse me, do you know what ‘rettet’ means?”
“Saves,” antwoordde ik.
Ze liep lachend naar haar partner toe om hem dit te vertellen.
Ik kwam toen overigens juist nietsvermoedend het Historisches Museum uitgelopen, nog helemaal vol van 2000 jaar duitse geschiedenis, de nazi- en stasi-uniformen en andere vaak intense afbeeldingen, voorwerpen en beelden.
In Berlijn anno 2009 rijden roze praalwagens voorbij spandoeken met “Fürchte Gott und halte seine Gebote” onder het toeziend oog van politie en bewakingscamera’s. Vrijheid.
Ik heb staan huilen in het Historisches Museum toen ik deze filmbeelden weer terugzag. Toen ze indertijd live op televisie vertoond werden was ik nog maar 15 jaar oud.
Natuurlijk kun je ook puur voor je plezier naar Berlijn. In het weekend van 27 en 28 juni waren er de Christopherfeste, een feest waarbij de homosexuele en de ‘gayfriendly’ wereld in deze stad samenkomt en er over de Potzdamer Strasse touringcars rijden als praalwagens, met uitgedoste of juist vrijwel uitgeklede mannen en vrouwen. DJ’s draaiden muziek met repeterende songteksten als “Don’t you want my love”, “I’m horny, horny-horny-horny” en “Fuck me” (the nineties stille are alive and kicking!).
Dan kun je er zowat de klok gelijk op zetten: natuurlijk was er die zelfde dag een bus intens gelovige christenen (en hun kinderen), zo te horen vanuit Bayern, uitgestapt bij de Brandenburger Tor om op het Pariser Platz een mis in de open lucht te geven, compleet met blazersorkest, (kinder)koor en geluidsversterking.
Ik kreeg een flashback naar de Confessions Tour van Madonna, waar ongeveer hetzelfde gebeurde toen een vriendin van mij en ik in de rij stonden om de Amsterdam ArenA binnen te komen voor deze show. Het was ‘uitgelekt’ dat Madonna zich hierin symbolisch zou laten kruisigen tijdens haar lied “Live to Tell”. Dit was aanleiding om zo’n zelfde bus te pakken en vullen en bij de ArenA zo’n zelfde boodschap te verkondigen.
“Jesus rettet” stond er op één van de spandoeken die nu in Berlijn omhooggehouden werden. Terwijl ik het op een van de pilaar-sokkels van de Brandenburger Tor zat te aanschouwen (met een zwerver pal voor me die hetzelfde deed) kwam een Israelische vrouw naar mij toe en vroeg me: “Excuse me, do you know what ‘rettet’ means?”
“Saves,” antwoordde ik.
Ze liep lachend naar haar partner toe om hem dit te vertellen.
Ik kwam toen overigens juist nietsvermoedend het Historisches Museum uitgelopen, nog helemaal vol van 2000 jaar duitse geschiedenis, de nazi- en stasi-uniformen en andere vaak intense afbeeldingen, voorwerpen en beelden.
In Berlijn anno 2009 rijden roze praalwagens voorbij spandoeken met “Fürchte Gott und halte seine Gebote” onder het toeziend oog van politie en bewakingscamera’s. Vrijheid.
Dalí.
Een ander museum wat ik bezocht, had een tentoonstelling van tekeningen en plastieken gemaakt doorSalvador Dalí. Zeker de moeite waard om te bezoeken wanneer je eens in Berlijn bent.
Weet iemand overigens waarom op zijn afbeeldingen zo vaak die wandelstaf terugkomt waar bovenop een steunpunt zit in de vorm van een liggende halve maan?
Berlijn stikt van de ‘Denkmale” (herdenkingstekens) voor van alles en nog wat: de gevallen Russen tijdens W.O. II, vrijheidsstrijd(st)ers uit de communistische periode, mythologische en beroemde Berlijnse figuren, enz. enz.). Een van de grootste monumenten in oppervlakte is het Holocaust-monument.
Het Global Stone Project vond ik persoonlijk het mooiste. Ene W. K. v. S. heeft van de 5 continenten die Momma Terra uit haar zeeën heeft doen verrijzen, 5 enorme natuurstenen zó neergezet dat deze op de dag van de zomer-zonnewende (rond 21 juni) het zonlicht zó weerkaatsen dat de stralen samenbundelen.
Een beetje tegen beter weten in ben ik ook in de dierentuin en het daarbij behorende Aquarium geweest.
De avond ervoor had ik nog naar de film “Instinct” zitten kijken, waarin Anthony Hopkins een bioloog speelt, die jarenlang in de jungles een volwaardig geaccepteerd groepslid van een groep oran oetangs was geweest. Toen deze groep apen door mensen opgejaagd werden, vermoordde hij een van de mensen en werd gevangen genomen, waardoor hij na jaren plotseling weer in de mensen-wereld terugkwam. Intussen was hij tot de conclusie gekomen dat mensen “daders” zijn: ze gedragen zich als goden op aarde en misbruiken haar daarmee.
Wanneer je daarna verschillende diersoorten in veel te kleine kooien aan het bekijken bent, voelt dat al helemáál niet kosjer meer. Ik ben dan ook maar een kleine 2 uur binnen gebleven. Het voelde voor mij teveel aan als een soort concentratiekamp van dieren die ook deze wereld bewonen.
Leg dit ook eens tegen de duitse geschiedenis aan. Toen ik in 2001 Praag bezocht, vertelde een gids ons bij een van de Praagse joodse wijken, dat Adolf Hitler hiervan het plan had gehad er een museum van te maken, waar wat hem betreft de enige overgebleven nog levende joden “ter leering ende vermaeck” bezichtigd konden worden.
Tegelijkertijd: hoe fascinerend en wonderbaarlijk mooi sommige schepsels zijn! Mij boeiden voornamelijk de insecten en zeewezens. Machtig te zien hoe een termietenvolk driftig in de weer is, duizenden krioelende wezentjes op een grote boomstam, werkend aan en voor hun eigen nest. En dan die mysterieuze kwallen…Ik zou zeggen, bespaar je het kaartje voor de dierentuin en koop (desgewenst) alleen een kaartje voor het Aquarium. Dat kan namelijk ook.
Bijzondere mensen.
Gedurende deze vakantie heb ik ook enkele bijzondere mensen ontmoet: Dieter, die in een Deep Purple coverband speelt en me vroeg of ik hun leadsinger wilde worden;
Alex, een jongedame uit Londen met ierse wortels, die me deed denken aan Lila uit Robert M. Pirsig’s gelijknamige boek, de opvolger van zijn beroemde werk “Zen en de kunst van het motoronderhoud”;
Karker, een irakees-koerdische student politicologie die ik bij de wel erg verwaarloosde Friedenssäule in Kreuzberg ontmoette en op een parkbankje sprak.
Gustav Rust.
Eén man wil ik uitlichten. Dat is Gustav Rust. Hij heeft 9 jaar in gevangenschap geleefd onder oostduitse regimes en zich sindsdien hard gemaakt voor de ‘ware waarheid’ omtrent wat zich allemaal na W.O. II in de twee Duitslanden afspeelde.
Gustav heeft juist ten zuiden van de Reichstag zijn eigen Denkmal gemaakt voor Oostduitse slachtoffers van de Stasi- en andere nare praktijken. Hij houdt er, zelf slachtoffer en ooggetuige, zijn eigen ideeën op na over wat er in die tijden allemaal gebeurd is.
“De geallieerden bezetten Duitsland nog altijd,” zei hij, “en ze willen maar één ding: Duitsland verleden tijd maken. Ze hebben de gemiddelde Duitser tot een ongemanierde, niet nadenkende bierbuik gemaakt en willen de waarheid zoveel mogelijk in de vergetelheid brengen.”
Urenlang hebben we in de drukkende hitte met elkaar zitten praten voor zijn opgehangen geplastificeerd-kartonnen kruizen met foto’s, terwijl toeristen smakkend en gapend langs de kruizen sloften. Hij vertelde vurig en gepassioneerd. Vaker bespeurde ik aan zijn gezicht dat hij zijn verleden weer voor ogen zag. Zijn woorden waren een waterval en ik laafde mij eraan, al smaakte het water bitterzout.
Die zelfde avond ging het er flink op los boven Berlijn: wolken pakten samen en een flink onweer brak uit. Ik heb het vanuit mijn raam van mijn appartementje aan de Schöneberger Ufer aanschouwd. Wat zijn we toch klein…
Check www.gustav-rust.de als je geïnteresseerd bent in meer van Gustav Rust’s leven.
Grote Kleine Reis.
Nog zoveel meer is er te schrijven, maar morgen brengt de trein mij (insjallah) weer naar Nijmegen. Daar moet ik aardig vroeg op en het is nu al aardig laat.
Toch fijn: hoe mooi deze 9 dagen ook waren, ik verheug mij op de terugreis -en al helemaal op de thuiskomst! Je kent het vast wel.
Daar namelijk vervolgt mijn Grote Kleine Reis.
Dag Berlijn. Het was hier fijn."
Grote Kleine Reis.
Nog zoveel meer is er te schrijven, maar morgen brengt de trein mij (insjallah) weer naar Nijmegen. Daar moet ik aardig vroeg op en het is nu al aardig laat.
Toch fijn: hoe mooi deze 9 dagen ook waren, ik verheug mij op de terugreis -en al helemaal op de thuiskomst! Je kent het vast wel.
Daar namelijk vervolgt mijn Grote Kleine Reis.
Dag Berlijn. Het was hier fijn."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten