Repliek op enkele van Doetie's tweets.

"Schrijven en gelezen worden."

Dat is de tweet waarna Doetie een reeks vragen het firmament in-tweet.

Of zijn het geen vragen? Behoeven ze geen antwoord en zijn ze een wereld op zichzelf?

De tijdlijn rond die periode, de getweete vragen zien er zo uit:

Bij zulke vragen gaat het in mij kriebelen om te reageren!

Doetie en ik zijn elkaar beter gaan leren kennen tijdens de tenten-tijd van Occupy Nijmegen en we organiseren nu samen ongeveer tweemaal per maand filosofiewandelingen vanaf het Valkhofpark in Nijmegen.

Uit mijn onzekerheid vroeg ik of Doetie het fijn zou vinden wanneer ik mijn licht op haar vragen zou schijnen. Ze beantwoordde dit met een tweet die me tot het schrijven van deze blog aanzette.

Soms is geen antwoord ook een antwoord. Of ik dus op elke getweete vraag woordelijk ga reageren, weet ik nu nog niet.

"#reflex #reflexie #reflectie: WTF FTW WÁÁROM heb ik geen vrágen meer?! / #durftevragen #dtv"
Het begin van het einde / het end van het begin? De onnoembare kern van O?

Ik heb de indruk dat je soms / vaak (like a moth to a flame) verdomd dicht bij een kern zit, Doetie. Misschien zelfs zó dicht erop dat je het niet meer goed kunt zien?


"#Durftevragen #dtv Vinje het hoopgevend dat we 'steeds minder' 'occupiërs' naar de #Occupy assemblies zien gaan?" 
Wat doet je het woord 'hoopgevend' gebruiken?

"Occupy" is een beweging die begon met het bezetten van Wall Street. De beweging "bezetten" heb ik eigenlijk van het begin af aan een ongemakkelijke gevonden. Daar was ik, of waren we, ook zeker niet de enige occupier(s) in. De grondgedachte, het zoeken naar een alternatief voor het huidige kapitalistische systeem en de daaraan verwante (schijn)democratie, deden mij erin stappen.

Nu het Occupy-dorpje, onze neder-bezetting, opgedoekt is, we er deels zelf ook niet in geslaagd zijn om samen-te-leven, leeft in mij de vraag of we niet een nieuwe vorm, niet gebaseerd op bezetten, zouden kunnen kiezen om mee verder te gaan.

Dat is misschien wel een mooie vraag om in de groep te gooien. Bij deze.

[Reageren op deze blog kan eenieder in het invulveld hieronder]

Buiten bovengenoemde, is een andere reden waarom ik de (General) Assemblies niet (zo vaak) meer bezoek, het gebrek aan stilte en geduld -en het 'haantjesgedrag' dat voor mijn gevoel juist te vaak de kop opsteekt om constructief en vanuit een groeps-geest en -dynamica op te treden.

Mijns inziens ligt 'onze' focus tot nog toe teveel op het behalen van zichtbare acties en resultaten, in plaats van een grondig geduldig bijdragen aan een proces dat (hopelijk) nog ver ná onze generatie(s) door-evolueert. Misschien zijn we daarbij ook wel wat opgejut door ondermeer de media. Maar, we hebben het uiteindelijk zelf laten gebeuren.

"< #Durftevragen #dtv Vinje het hoopgevend dat er 'zo weinig' 'vrouwen' te zien zijn in (top)functies in dit masculine systeem?#feminisme" 
Hahaha! Nu 'm een paar keer gelezen te hebben, valt me het extra'tje erin op: Misschien ís het namelijk wel 'hoopgevend' dat zo weinig vrouwen een carrière ambiëren binnen dit inderdaad zo masculine systeem.

Of kan 'de vrouw' als een soort positieve infiltrante van binnenuit hierin een meer feminine verandering teweegbrengen?

Of is het aan de man zijn feminine kant te ontplooien?

Of een mengeling van dit al of iets daarvan?


"< #Durftevragen #dtv Vinje het hoopgevend dat we 'nauwelijks' 'stille heremieten' ontmoeten onder de mensen?"
Nee.

"Zoals het niet-zien van 't onzichtbare, een bevestiging is dat 't (onzichtbaar) is."

A/Omen.

pepé: lettermenger.